Η Ευρώπη ζει τους τελευταίους σπασμούς της;

Είμαι ικανοποιημένος.  Όχι με τον τρόπο ούτε για τους ίδιους λόγους με τον φοβερό τραπεζοπρωθυπουργό.  Είμαι ικανοποιημένος για τρεις λόγους:

Γιατί αυτή τη φορά κανένας δεν πανηγύρισε τη σωτήρια λύση που θα σώσει την Ευρώπη, αλλά όλοι συνάχθηκαν, σαν τα μαθητούδια που τους τσάκωσε ο επιστάτης, πίσω από τις παρανοϊκές αλχημείες του ΒερολίνουΌλοι;  Όχι, γιατί οι πεισματάρηδες Βρετανοί, ακόμα και αν δεν έχουν να φάνε, δεν πρόκειται ποτέ να υποκύψουν σε νταβατζήδες που θα ελέγχουν τα του οίκου τουςΓιατί ακόμα και οι δικοί μας πολιτικοί δείχνουν να συνειδητοποιούν την κρισιμότητα της στιγμής και επιτέλους για μια φορά αποφύγαμε την κατάντια, η μεν χώρα να καταρρέει, η δε πολιτική ηγεσία να πανηγυρίζει.

Η αποδοχή των γερμανικών τερατουργημάτων υπήρξε αναμενόμενη από ελληνικής πλευράς (όταν ο στρατός κατοχής βρίσκεται ήδη στην Ακρόπολη, δεν έχει νόημα να επαναστατείς λεκτικώς), πλην χλιαρή.  Ο κ. Παπαδήμος είχε το τακτ και την ωριμότητα εκείνη του υψηλόβαθμου εταιρικού στελέχους, αφενός να αποφύγει την υποκρισία ενός δήθεν θριάμβου, αφετέρου να κάνει μια βαρυσήμαντη δήλωση, είπε ότι δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα, αν εφαρμοστούν αυτά που έχουν ήδη αποφασιστεί.  Αυτό στη γλώσσα της διπλωματίας σημαίνει δύο πράγματα:

Ότι ο πρωθυπουργός δεν ελέγχει την κυβέρνηση και αμφισβητεί ευθέως την ικανότητά της να παράγει έργο, αλλά και τη συνοχή της, καθώς είναι αδιανόητο στα παγκόσμια χρονικά, ο ηγέτης να αναρωτιέται αν θα εφαρμοστούν αυτά που αποφάσισε (αν νομίζει ότι δεν μπορεί να τα εφαρμόσει, ας πάει σπίτι του)Ότι η επιβολή νέων μέτρων είναι θέμα χρόνου. Ήδη δημοσιεύματα αναφέρουν ότι ο νέος «κανόνας» που επιβάλλει ο γαλλογερμανικός άξονας στις χώρες με υψηλά ελλείμματα θα αναγκάσει τους Έλληνες πολίτες να πληρώσουν πρόσθετα μέτρα που φτάνουν ή και θα ξεπεράσουν τα 6 δισ. ευρώ.

Ήδη υφίσταται μια ουσιαστική, πολιτική  προς το παρών, τριχοτόμηση.

Οι ηγέτες των ελλειμματικών χωρών προσπαθούν να σώσουν τα προσχήματα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, προκειμένου να διασώσουν ότι μπορούν στο εσωτερικό των χωρών τους, να επιπλεύσουν πολιτικά και να ελπίζουν σε ένα θαύμα.

Οι ηγέτες των πλεονασματικών χωρών σέρνονται πίσω από το γερμανικό λάθος, ελπίζοντας σε μια διάσωση του ευρώ και των πλεονασμάτων τους, εκχωρώντας για το σκοπό αυτό ανεπιθύμητες εξουσίες στο Βερολίνο.

Η Γερμανία, ως τρίτος πλέον πόλος, βρίσκεται με το ένα πόδι έξω από το ευρώ, χωρίς ακόμα να μπορεί να αποδεχθεί τη συμφορά, ανίκανη όμως να διαχειριστεί και μια εναλλακτική λύση στη βάση των αρχών της Ε.Ε.

Εν ολίγοις, η γερμανική στάση θυμίζει το ανέκδοτο με τον βάτραχο και τον σκορπιό.  Ο σκορπιός παρακαλάει τον βάτραχο να τον περάσει απέναντι σε ένα ποτάμι και στις αιτιάσεις του βατράχου ότι μπορεί να τον τσιμπήσει στα μισά και να τον σκοτώσει, ο σκορπιός απαντάει ότι ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο, γιατί θα πνιγόταν και ο ίδιος.  Ο βάτραχος πείθεται, ο σκορπιός τον τσιμπάει και σκοτώνονται και οι δύο.  Στην απορία του μισοπεθαμένου βατράχου απαντάει αφοπλιστικά:  ‘’Είναι στη