Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και όχι ο εθνικισμός οδηγεί σε συγκρούσεις!

Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η ΕΕ έφερε την ειρήνη στην Ευρώπη. Με αυτήν όμως την άποψη διαφωνεί ο ιστορικός Thierry Baudet, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (μια διαδικασία που κατ΄αυτόν απαιτεί την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας), νομοτελειακά οδηγεί σε συγκρούσεις. Για αυτό και προτείνει την διάλυση του ευρώ, και την επαναφορά των εθνικών συνόρων.

 Οι υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης πιστεύουν πως ο εθνικισμός προκαλεί πολέμους, και πως μια ενωμένη Ευρώπη θα φέρει την ειρήνη, κάτι που αποτελεί έναν ευγενή στόχο, και αποζημιώνει επαρκώς

την οποιαδήποτε απώλεια δημοκρατίας, εθνικής κυριαρχίας, και διαφάνειας, για χάρη των Βρυξελλών. Αυτή όμως η άποψη πάσχει από εγγενή σφάλματα.

Ο εθνικισμός δεν οδηγεί σε πόλεμο. Οι προσπάθειες να φτιαχτούν ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες είναι αυτές που οδηγούν σε πόλεμο. Η απόπειρα χαλιναγώγησης της λαϊκής θέλησης είναι που οδηγεί σε πόλεμο. Εν ολίγοις, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα οδηγήσει την Ευρώπη σε πόλεμο.

Ο φασισμός και ο ναζισμός ήθελαν την δημιουργία μιας ενιαίας Ευρώπης. Από το 1933, ο Μουσολίνι διακήρυττε πως η Ευρώπη θα μπορέσει και πάλι να ασκήσει την ισχύ της στον πλανήτη, αν μπορούσε να ενωθεί πολιτικά.

Ο Νορβηγός συνεργάτης των Γερμανών Vidkun Quisling (Κουϊσλινγκ), επέμενε πως θα έπρεπε να δημιουργήσουμε μια Ευρώπη που δεν θα χαράμιζε το αίμα της σε συγκρούσεις, αλλά θα ήταν ενωμένη. Και στις 11 Σεπτεμβρίου του 1940, ο Joseph Goebbels το επιβεβαίωσε λέγοντας: «είμαι σίγουρος πως σε 50 χρόνια από σήμερα, δεν θα μιλάμε στα πλαίσια των κρατών».

Το 1941, στην διάρκεια μιας συνάντησής του με τον Φιλανδό υπουργό Εξωτερικών, ο Αδόλφος Χίτλερ παρατήρησε πως τα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να είναι ενωμένα, όπως τα μέλη μιας μεγάλης οικογένειας.

Στην έγκριτη μελέτη του με τίτλο Nations and States (1977), ο ιστορικός της Οξφόρδης Hugh Seton-Watson κατέληγε στο ότι οι προθέσεις του Χίτλερ δεν περιορίζονταν από τον γερμανικό εθνικισμό.

Ο σκοπός του ήταν η κατάκτηση της Ευρώπης, αλλά και άλλων περιοχών. Από την δική του πλευρά, ο Μουσολίνι ήθελε να επανιδρύσει την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με κέντρο την Μεσόγειο, ενώ οι Ιάπωνες είχαν στόχο την δημιουργία μιας σφαίρας ευημερίας στην ευρύτερη περιοχή της ανατ. Ασίας.

Ο γερμανικός ρατσισμός δεν ήταν έκφραση του εθνικισμού. Αντιθέτως, η φυλή διαπερνά τα εθνικά σύνορα, και οι φυλετικές θεωρίες είναι εξ ορισμού διεθνή, και όχι εθνικά δόγματα.

Αξίζει να σημειώσουμε πως μέχρι το 1840, ένας εκ των συνιδρυτών του ευρωπαϊκού οράματος, ο Robert Schuman, ήταν υπουργός Εξωτερικών του καθεστώτος Vichy, που συνεργάστηκε με τους ναζί. Το 1938, ως βουλευτής της Λορένης στο γαλλικό κοινοβούλιο, ο Schuman στήριξε ενεργά της προδοσία του Μονάχου, διευκολύνοντας έτσι την προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας από πλευράς του Χίτλερ. Παράλληλα, το ίδιο διάστημα, πρότεινε την στενότερη συνεργασία Χίτλερ-Μουσολίνι. Τέλος, τον Ιούλιο του 1940, ήταν απ αυτούς που υποστήριζαν τον Pétain, όταν ανέλαβε την