Η ανάδυση του ακροδεξιού εξτρεμισμού

 …Τα γεγονότα της Νορβηγίας ανέτρεψαν την άποψη ότι ο ακροδεξιός εξτρεμισμός δεν συνιστά σοβαρή απειλή. Οι πηγές της ιδεολογίας του 32χρονου δράστη Anders Behring Breivik άρχισαν να γίνονται γνωστές. Κάθε άλλο παρά ένας παραδοσιακός ακροδεξιός εξτρεμιστής  ήταν. Αν και ανησυχούσε ιδιαίτερα για τις επιπτώσεις της μετανάστευσης, του πολυπολιτισμού, του Ισλάμ, και των αυξανόμενων μουσουλμανικών κοινοτήτων, απέρριπτε τον ωμό ρατσισμό και τον νεοναζισμό, όπως και τα κόμματα που τους εκφράζουν, για παράδειγμα το βρετανικό BNP.Ο Breivik προσελκύστηκε κυρίως από το βρετανικό English Defense League (EDL), εντυπωσιασμένος από την αυξανόμενη δημοτικότητά του, και τις τακτικές επιλογές της ηγεσίας του. Το EDL αντιτίθεται στο Ισλάμ, στη βάση πολιτισμικών διαφορών.Αυτή η διαφοροποίηση που έχει προκύψει μεταξύ των παραδοσιακών ακροδεξιών ομάδων και των νέων αντί-μουσουλμανικών, αντανακλά και μια θεμελιώδη αλλαγή μέσα στους κόλπους της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Αντί λοιπόν να αντιτίθενται στο Ισλάμ με βάση ρατσιστικούς λόγους, που δεν θα τύγχαναν υποστήριξης, η έμφαση δίνεται στο πιο κοινωνικά αποδεκτό ζήτημα των πολιτισμικών διαφορών. Οι Μουσουλμάνοι δεν είναι βιολογικά κατώτεροι, απλά δεν ταιριάζουν πολιτισμικά με τους Ευρωπαίους. Έτσι, η ακροδεξιά αποκτά πλέον μεγαλύτερο ακροατήριο.Όπως πολλοί ακροδεξιοί, έτσι και ο Breivik θεωρούσε πως τα κλασικά κόμματα δεν θέλουν ή δεν μπορούν να πάρουν θέση στο ζήτημα αυτό. Κάποτε ανήκε σε ανάλογο κόμμα, με αντιμουσουλμανικές θέσεις, αλλά στη συνέχεια αποσύρθηκε, καταγγέλλοντας τα μέλη του ως «πολιτικά ορθούς καριερίστες πολιτικούς», που δεν ήταν έτοιμοι να αναλάβουν ρίσκα για την ιδεολογία τους. Παράλληλα, αντιπαθούσε τον Μαρξισμό και τη πολιτική ορθότητα, ζητώντας από τη δεξιά να τα πολεμήσει, ελέγχοντας τα ΜΜΕ, και άλλες πηγές επιρροής.Θα ήταν εξαιρετικά εύκολο να αποκηρύξουμε τον Breivik ως μια μικρή νορβηγική εξαίρεση, αλλά αυτό θα ήταν λάθος. Αν και η δράση του είναι ξεχωριστή, οι πολιτικές απόψεις του παίζουν σημαντικό ρόλο στη πολιτική σκηνή τόσο της χώρας του όσο και της Ευρώπης γενικότερα.Ερεύνησα και μελέτησα τους Ευρωπαίους ακροδεξιούς, και γνωρίζω πως πολλοί από αυτούς απεχθάνονται τη πολιτική βία. Υπάρχει όμως μια υποκουλτούρα μέσα στην ευρωπαϊκή άκρα δεξιά, που θαυμάζει τη βία. Υπάρχει η άποψη της «σύγκρουσης των πολιτισμών», και του ότι τα συμβατικά κόμματα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις νέες πραγματικότητες που έχουν δημιουργηθεί σε σχέση με τους μετανάστες.Μέσα από τη βιβλιογραφία και το διαδίκτυο, φαίνεται μια κοινή παραδοχή ότι τα μέλη αυτών των οργανώσεων θεωρούν τους εαυτούς τους μαχητές για τη φυλετική και πολιτισμική τους επιβίωση. Πως η θρησκεία τους, η φυλή τους, και ο πολιτισμός τους απειλούνται από άμεση εξόντωση. Πως αυτό που χρειάζεται είναι η άμεση δράση εναντίον της απειλής αυτής για τη κοινωνία. Πως αυτό που κάνουν αποτελεί ηθικό καθήκον απέναντι στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.Αυτού του είδους τα κίνητρα παρέχουν στους ακροδεξιούς ένα πειστικότατο επιχείρημα, και μια λογική για να κάν