Μεσοβέζικος συμβιβασμός και όχι λύση λύτρωσης η συμφωνία των Βρυξελλών

Photo: http://www.euronews.net/2011/07/21/le-tour-deuro/Το τελευταίο μήνα έγινε ο εξής μετασχηματισμός του «ελληνικού προβλήματος»:Πρώτον, δεν είναι πια μόνον, ή κυρίως, «ελληνικό». Έγινε πρόβλημα συνολικά της ευρωζώνης και, πρωτίστως, πρόβλημα ανθεκτικότητας του ευρώ. Υποβαθμίστηκε το χρέος και των άλλων δύο χωρών που βρίσκονται σε μηχανισμό στήριξης, ομολογήθηκε ότι – παρά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος στην Ελλάδα – το ελληνικό χρέος είναι πια «μη βιώσιμο» και εκφράστηκαν ανοικτά (και ημί-επίσημα πλέον) αμφιβολίες για την διατήρηση του κοινού νομίσματος. Τις τελευταίες μέρες μάλιστα, είχε χτυπηθεί και η Ιταλία, η οποία μόνη της έχει περισσότερο χρέος (1,6 τρισεκατομμύρια) απ’ ό,τι όλες οι υπόλοιπες χώρες μαζί (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία, αν και αυτή η τελευταία δεν έχει μπει ακόμα σε Μηχανισμό στήριξης). Κάτι έπρεπε να γίνει, λοιπόν, άμεσα, επειδή η ελληνική κρίση διαχεόταν  παντού…Δεύτερον, η αντίθεση πια δεν είναι μέσα στην Ελλάδα, ανάμεσα σε Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση. Μεταφέρθηκε στην ίδια την Ευρώπη, ανάμεσα σε εκείνους που θέλουν να διατηρηθεί (έστω και με τροποποιήσεις) το σημερινό στάτους οικονομικής πολιτικής. Και σε εκείνους που θέλουν να αλλάξει… Η νέα αντίθεση Σε ποια σημεία εντοπίζεται η μεγάλη αυτή διαφωνία;Η μία πλευρά (ας πούμε η Μέρκελ, αλλά το πράγμα είναι πιο πολύπλοκο), επιθυμούσενα διατηρηθεί η «συμμετοχή των ιδιωτών» στο ρίσκο του δανεισμού. Αυτό καθιστά κυρίαρχο το ρόλο των «Οίκων Αξιολόγησης», δημιουργεί πρόβλημα γι τη ρευστότητα των τραπεζών (που έχουν στη διάθεσή τους «τοξικά ομόλογα» από «προβληματικές χώρες»), επιβαρύνει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και γενικά καθιστά την κρίση εξόχως μεταδοτική. Αφού η «συμμετοχή των ιδιωτών» προκαλεί και προσκαλεί τις επιθέσεις των κερδοσκόπων στις αγορές κρατικών ομολόγων…Η άλλη πλευρά ζητούσε ουσιαστικά έκδοση ευρωομόλογου, ώστε να μειωθεί το ρίσκο και το κόστος του δανεισμού για τα προβληματικά κράτη, να εξουδετερωθούν οι επιθέσεις των κερδοσκόπων, να ανακοπεί η μεταδοτικότητα της κρίσης χρέους μέσα στην ευρωζώνη, να αποκατασταθεί η βιωσιμότητα του κρατικού χρέους και η  σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, αλλά και να σταθεροποιηθεί το ίδιο το ευρώ.Σε αυτή τη δεύτερη πλευρά, βασικός εκπρόσωπος αναδείχθηκε ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, ο Αντώνης Σαμαράς.Κι αυτό εξηγεί γιατί δόθηκε, τελικά, τόσο μεγάλη προβολή στις θέσεις του. Δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με το «ειδικό πολιτικό του βάρος», αφού δεν μπορεί να εμποδίσει την ψήφιση των «μέτρων» στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά επιμένει να διαφωνεί… Και δεν διαφωνεί μόνο, προτείνει μιαν ολόκληρη διαφορετική στρατηγική, που συνοψίζεται σε τρία πράγματα:Ευρω-ομόλογο,Επαναγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγοράΜέτρα Ανάκαμψης στις εθνικές οικονομίες που έχουν πρόβλημα. Για την Ελλάδα, μάλιστα, έχει διατυπώσει πλήρεις προτάσεις «Επανεκκίνησης» της οικονομίας.Με τις απόψεις του για ευρω-ομόλογο συμφώνησαν οι περισσότεροι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ο Τρισέ, ο Γιούγνκερ, Πρωθυπουργοί χωρών του Νότ