Γερμανία: Τα σύνορα της μεταναστευτικής πολιτικής

H Ιταλία κατηγορείται ότι προσέφερε χρήματα σε μετανάστες από την Αφρική για να τους ενθαρρύνει να πάνε στη Γερμανία. Σκάνδαλο; Όχι, γράφει η Die Zeit: είναι απλά η συνέπεια μιας πολιτικής που κλείνει τα μάτια στο δράμα των προσφύγων και επιρρίπτει την ευθύνη σε άλλες χώρες.

Τώρα, έγιναν και οι Ιταλοί κακοί, επειδή υποτίθεται ότι έδωσαν € 500 σε κάποιους πρόσφυγες από τη Λιβύη για

να τους στείλουν στην Γερμανία. Άστεγοι στο Αμβούργο πλέον, η περιθωριακή ομάδα ζει δύσκολα στους δρόμους και αναστατώνει τις αρχές της πόλης. Πού θα έπρεπε να ζουν τώρα; Σε σκηνές; Στα κατάμεστα καταφύγια έκτακτης ανάγκης; Ποιος θα τα πληρώσει; Και, το πιο σημαντικό: πώς θα απαλλαγούμε από το πρόβλημα γρήγορα; Επειδή η μόνη επιλογή, φυσικά, «είναι να τους στείλουν πίσω (στην Ιταλία)», όπως διαβεβαίωσε ο επικεφαλής για την κοινωνική και οικογενειακή πρόνοια του Αμβούργου, Detlef Scheele.
Θα πρέπει, στην πραγματικότητα, να είμαστε ευγνώμονες προς τους ασεβείς Ιταλούς και τους φτωχούς Λίβυους που έρχονται στο Αμβούργο. Είναι ένα σοκ από την πραγματικότητά μας, επειδή η γερμανική πολιτική για τους πρόσφυγες – ή καλύτερα, η μάλλον η σχεδόν παντελής απουσία μιας πραγματικής πολιτικής για τους πρόσφυγες – είναι ντροπή.

Όχι μόνο για το Αμβούργο, αλλά και για ολόκληρη τη Γερμανία είναι πολύ εύκολο. Απέχουμε με μεγάλη άνεση από τα ανθρωπιστικά δράματα αυτού του κόσμου, είμαστε τόσο ήρεμοι από τα πολλά σύνορα που μας προστατεύουν από αυτούς, που μπορούμε να τους κοιτάζουμε έκπληκτοι από μακριά ή απλά να τους αγνοούμε. Οι μισοπνιγμένοι Βορειοαφρικανοί στις ιταλικές παραλίες, οι πεινασμένοι Αφγανοί στα ελληνο-τουρκικά σύνορα, οι εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, πρόσφυγες από το συριακό εμφύλιο πόλεμο στην Τουρκία, στο Λίβανο, στην Ιορδανία: τρομερή μοίρα, σίγουρα!

Οι άτυχες χώρες με ακτογραμμές
Η Γερμανία και οι άλλες χώρες στο γεωγραφικό κέντρο της Ευρώπης οχυρώθηκαν πίσω από τη λεγόμενη ρύθμιση των τρίτων χωρών για δεκαετίες. Είναι μια νομικώς ορθή, αλλά ηθικά μεμπτή και ποταπή δομή. Σύμφωνα με αυτή, οι πρόσφυγες που φτάνουν σε μια τέτοια ασφαλή τρίτη χώρα – που σημαίνει σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ και σε πολλές από τις γειτονικές χώρες – δεν μπορούν να προχωρήσουν περαιτέρω. Η Γερμανία δεν δέχεται αιτήσεις ασύλου από τέτοιους ανθρώπους, επειδή έχουν ήδη φτάσει σε ασφαλή χώρα. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι οι χώρες που έχουν την ατυχία να συνορεύουν με μια περιοχή της κρίσης ή μια θάλασσα την οποία προσπαθούν να διασχίσουν απελπισμένοι πρόσφυγες, έχουν αφεθεί να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα μόνοι τους.
Οι Λίβυοι και όλοι οι άλλοι δεν έρχονται στην Ιταλία μόνο και μόνο επειδή θεωρούν τη χώρα τόσο υπέροχη. Φτάνουν εκεί, διότι είναι, πολύ απλά, η ευκολότερη ευρωπαϊκή χώρα για να φτάσουν. Η Ευρώπη είναι ο στόχος τους. Και αυτός είναι ο λόγος που όλη η Ευρώπη πρέπει να τους φροντίσει.

Σύμφωνα με έγγραφα της ΕΕ, ο στόχος είναι μια δίκαιη κατανομή. Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες χώρες ψάχνουν να γλιτώσουν από το φορτίο. Η ευρωπαϊκή πολιτική για τους πρόσφυγες είναι μια προδοσία των ίδιων των ιδανικών της Ευρώπης. Δεν υπάρχει καμία κοινή ευθύνη και καμία ανθρωπιστική αποστολή. Οι αρχές στις Βρυξέλλες, κυρίως ο οργανισμός FRONTEX στα σύνορα, εργάζονται ιδιαίτερα σκληρά για να ωθήσουν τους πρόσφυγες ακόμη πιο μακριά και να επεκτείνουν τα όρια του Ευρωπαϊκού Φρουρίου πιο έξω. Πληρώνουν για να βάλουν φράχτες στα σύνορα και να οικοδομήσουν κέντρα κράτησης στην Τουρκία, για να λύσουν το πρόβλημα πριν φτάσει στα ίδια τα κράτη μέλη.

Διαλεγμένοι από τα στρατόπεδα προσφύγων
Και τι κάνει η Ευρώπη – ιδίως η Γερμανία – για την τεράστια κρίση προσφύγων στη Συρία; Τίποτα. Ο Υπουργός Εσωτερικών Hans-Peter Friedrich αρνήθηκε επί ενάμιση χρόνο να δεχθεί Σύριους και μόνο μετά από τις άοκνες διαμαρτυρίες του Επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, την άνοιξη, επέτρεψε 5.000 πρόσφυγες στην χώρα – αλλά τον Ιούνιο το νωρίτερο, καθώς επίσης και στην πραγματικότητα μόνο τα ορφανά ή τα άτομα με συγγενείς στη Γερμανία, κατά προτίμηση Χριστιανούς. Οι λίγοι τυχεροί έχουν διαλεχτεί τώρα από τα συριακά στρατόπεδα προσφύγων. Εκατοντάδες χιλιάδες θα μείνουν πίσω.

Μια μακάβρια, επαίσχυντη αποτυχία
Φυσικά, καλώντας ξαφνικά όλους τους πρόσφυγες του κόσμου στο Αμβούργο δεν θα λύσει τίποτα. Υπάρχει μια ισορροπία, όμως, ανάμεσα σε ένα συνολικό άνοιγμα των συνόρων και στον τρέχοντα αποκλεισμό. Ο κανόνας για τους υπηκόους τρίτης χώρας, παρεμπιπτόντως, προέρχεται από τον λεγόμενο γερμανικό συμβιβασμό ασύλου του 1992, τον οποίο οι ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξακολουθούν να επικρίνουν σήμερα. Εκείνη την εποχή που οι διαπραγματεύσεις αυτές ήταν σε εξέλιξη, όσοι αιτούσαν άσυλο στη Γερμανία καίγονταν. Ξένοι πέθαιναν από τη γερμανική ξενοφοβία και οι πολιτικοί αποθάρρυναν τη χώρα από την υποδοχή προσφύγων. Αυτή ήταν μια μακάβρια, επαίσχυντη αποτυχία μέχρι τώρα. Είναι καιρός να τη διορθώσουμε.

http://www.presseurop.eu/en/content/article/3826111-frontiers-immigration-policy