Επίθεση Ισραήλ στο Ιράν πριν τις αμερικανικές εκλογές;

Αυτές τι μέρες διεξάγονται στη Τουρκία συνομιλίες για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, με συμμετοχή απεσταλμένων του Σ. Α. του ΟΗΕ, αλλά και της Γερμανίας. Δεν υπάρχουν όμως  πολλές ελπίδες για ένα θετικό αποτέλεσμα.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι το εξής: Οι Ιρανοί θέλουν πυρηνικά όπλα. Πάντοτε ήθελαν, και συνεχίζουν να θέλουν να γίνουν πυρηνική δύναμη, όπως είναι (στην περιοχή τους) το Ισραήλ, το Πακιστάν, και η Ινδία.

Ακόμη και αν δεν κυβερνούσαν

οι Μουλάδες, το Ιράν πάλι θα ήθελε να έχει πυρηνικά όπλα. Από τη δεκαετία του 1970, ο τότε Σάχης είχε ζητήσει από τις ΗΠΑ να του πουλήσουν ένα υποβρύχιο Polaris, με 16 πυρηνικούς πυραύλους, αλλά του το αρνήθηκε ο Henry Kissinger.

Αν όμως το Ιράν είχε μια δυτικού τύπου δημοκρατική ηγεσία, τότε δεν θα υπήρχαν ανησυχίες για τις πυρηνικές του φιλοδοξίες. Στη περίπτωση της Ινδίας, ο πρόεδρος Bush, όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκε, αλλά της πούλησε και όλα τα απαραίτητα, δηλώνοντας πως πρόκειται για μια υπεύθυνη χώρα, με αναπτυγμένη πυρηνική τεχνολογία.

Οι Ιρανοί διδάχθηκαν από αυτό το παράδειγμα και μάλλον αντιλήφθηκαν ότι οι Αμερικανοί δεν ανησυχούν τόσο για τα πυρηνικά τους όπλα, όσο για το ίδιο το ιρανικό καθεστώς.

Έτσι, το κίνητρο των Ιρανών είναι η αποτρεπτική ισχύς, που θα τους δώσουν τα πυρηνικά, απέναντι στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ.

Βέβαια, η άμυνα τους δεν είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίο επιμένουν οι Ιρανοί. Και ο μεγάλος κίνδυνος είναι το ιρανικό καθεστώς. Δεν αποτελεί καθόλου καλή προοπτική, να υπάρχει πυρηνική ισχύς στα χέρια κάποιων φονταμενταλιστών.

Το ενδεχόμενο η Τεχεράνη να επιτεθεί μια μέρα, στα καλά των καθουμένων, εναντίον του Ισραήλ είναι μακρινό. Όπως έχει η κατάσταση, οι Ιρανοί απέχουν ακόμη πολύ από το να μπορούν να εξελίξουν πυρηνικές κεφαλές, που με τη βοήθεια πυραύλων θα μπορούσαν να τις στείλουν κάπου με ακρίβεια.

Το Ισραήλ από την πλευρά του, πιστεύεται ότι  διαθέτει περίπου 200 πυρηνικά όπλα. Σίγουρα είναι διασκορπισμένα, καλά κρυμμένα, και φυλασσόμενα, μπορεί να είναι και στη θάλασσα. Και επίσης θα είναι έτσι διασυνδεδεμένα, που ακόμη και αν καταστραφεί η πρωτεύουσα, θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν εναντίον εχθρικών στόχων. Με άλλα λόγια, αν ποτέ το Ιράν επιτεθεί στο Ισραήλ, το μόνο σίγουρο είναι ότι στο τέλος και αυτό θα καταστραφεί ολοσχερώς. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ηγέτες του Ιράν, που μπορεί να υποστηρίζουν τις επιθέσεις αυτοκτονίας, αλλά σίγουρα δεν είναι οι ίδιοι αυτοκτονικά προϊδεασμένοι.

Με βάση τα παραπάνω, πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας από ένα πυρηνικό Ιράν. Αυτό είναι λάθος, για πολλούς λόγους. Πρώτον, τα πυρηνικά είναι καλά για αποτροπή, αλλά και για επίδειξη. Μπορούν να προσφέρουν κάλυψη για συμβατικού τύπου επιθετικότητα και προκλήσεις. Αν ο Σαντάμ Χουσείν διέθετε πυρηνικά όπλα, πριν επέμβει στο Κουβέιτ,  είναι αμφίβολο αν η Αμερική θα μπορούσε να συσπειρώσει τους συμμάχους της για να του επιτεθούν. Η δύναμη της Αμερικής δεν θα ήταν τόσο μεγάλη, ούτε οι απειλές της τό