Ένας πρώην αντιεξουσιαστής που θέλει να σώσει την Ευρώπη

Το ευρωπαϊκό κίνημα διαμαρτυρίας των 1960`ς προσπάθησε να ανοίξει τον δρόμο προς την πολιτική εξουσία, μέσα από μια σοσιαλιστική ατζέντα.

Τις μέρες όμως που διαδήλωνε στους δρόμους, το τότε «τρομερό παιδί» Dany Cohn-Bendit σίγουρα δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα κατέληγε κάποτε στο ευρωκοινοβούλιο, στην έδρα δηλαδή του ευρωπαϊκού κατεστημένου.

Η ατμόσφαιρα που κυριαρχεί εκεί, που εξελίχτηκε από τις νηφάλιες θέσεις της μεταπολεμικής γενιάς στην κυριαρχία των κεντρικών τραπεζιτών που σήμερα κάνουν κουμάντο, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ενεργητικότητα του Cohn-Bendit. Πολλοί

όμως είναι αυτοί που πιστεύουν  ότι το ευρωπαϊκό όραμα θα επιβιώσει, μόνο αν έχουν λόγο οι πάλαι ποτέ αγκιτάτορες. Και έτσι, μετά από 50 χρόνια στη πολιτική σκηνή, αυτή μπορεί να αποδειχτεί η τελευταία πολιτική παρέμβαση του άλλοτε μαχητή των δρόμων.

Όπως λέει ο Cohn-Bendit, η ΕΕ κάνει τα μεγαλύτερα βήματα, όταν είναι σε κρίση. Ο 67χρονος σήμερα πολιτικός άλλαξε εξωτερικά από τότε που κυριαρχούσε στα οδοφράγματα, αλλά πιο πολύ άλλαξε το πολιτικό του όραμα. Δεν έχει πλέον ως στόχο μια ελευθεριακή, αταξική κοινωνία, αλλά μια ισχυρή εκδοχή των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, χωρίς εθνικισμούς.

Αν και προσωποποιεί μια ισχυρή ΕΕ, αποτελεί παράλληλα και τον μπροστάρη των Πρασίνων στο ευρωκοινοβούλιο, αυτός και οι ομοϊδεάτες του του 1968, κάθε άλλο παρά ήθελαν την ΕΕ. Μάλιστα, όταν η αριστερή επαναστατικότητα μαράζωσε, ο Cohn-Bendit μαζί με την αναρχική οργάνωση της Φρανκφούρτης στην οποία συμμετείχε, είχε ρίξει το βάρος του σε μικρής κλίμακας οράματα. Παρέα με τον φίλο του, και μελλοντικό υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Joschka Fischer, ο Cohn-Bendit προπαγάνδιζε στους εργάτες της αυτοκινητοβιομηχανίας, εξέδιδε αναρχικές προπαγανδιστικές εφημερίδες, και λειτουργούσε το βιβλιοπωλείο Karl Marx.

Στη συνέχεια όμως, την προσοχή του κέρδισαν δυο μεγαλύτερα έργα. Το πρώτο ήταν το πρωτοεμφανιζόμενο τότε κόμμα των Πρασίνων, το οποίο εξέλαβε ως το ιδανικό εργαλείο κοινωνικής αλλαγής μέσα από το κατεστημένο. Το δεύτερο ήταν η ΕΕ.

Οι Ευρωπαίοι αριστεριστές είχαν την τάση να απορρίπτουν την ΕΕ ως ένα φρούριο που ανήκει στους καπιταλιστές. Όχι όμως οι Cohn-Bendit και  Fischer. Αυτοί την είδαν ως όχημα επίτευξης των ουτοπικών τους οραμάτων. Το όραμα μιας ενωμένης ηπείρου, χωρίς σύνορα, αντικατέστησε το όραμα μιας ηπείρου χωρίς τάξεις. Έτσι, οι πρώην κυνηγοί των ευρωπαϊκών θεσμών, μεταμορφώθηκαν στους προστάτες τους.

Μήπως ο υπερβολικός τους ενθουσιασμός τους τύφλωσε, αναφορικά με τους κινδύνους μιας νομισματικής ένωσης; Μήπως η πραγματικότητα μιας υπερχρεωμένης Ελλάδας δεν ταιριάζει με το όραμα μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης, διασυνδεδεμένης μεταξύ της με το ευρώ;

Έτσι αθώοι, και αδαείς ήταν και οι επαναστάτες της δεκαετίας του `60 με την προοπτική εξεγέρσεων του μεταπολεμικού προλεταριάτου της Ευρώπης. Στο τέλος, η ριζοσπαστικότητα τους αποξένωσε την εργατική τάξη. Μήπως κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, μέσα από τις εκκλήσεις για περισσότερη