Είμαστε Υπερήφανοι που είμαστε Συντηρητικοί…

Το τελευταίο δίμηνο τρεις μεγάλες δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα, συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα:

Ότι υπάρχει μια σαφής μετακίνηση της κοινωνίας μας προς συντηρητικότερες – δεξιότερες θέσεις.

Πρόκειται για την Public Issue, την DiaNeosis και την ProRata.

Το πιο εκπληκτικό είναι πως δύο από τις τρεις εταιρίες που έκαναν τις δημοσκοπικές μετρήσεις,

Και συμφωνούν – χρησιμοποιώντας, μάλιστα διαφορετικές μεθοδολογίες – ότι η μετακίνηση της ελληνικής κοινωνίας «συντηρητικότερα» είναι σαφής πλέον, αφορά κυρίως την τελευταία διετία (όπου κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ) κι εξελίσσεται με επιταχυνόμενο ρυθμό.

Συμφωνούν ακόμα ότι πρόκειται για ανατροπή των ιδεολογικών συσχετισμών ή αντιστροφή της τάσης στην Ελληνική κοινωνία σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε ή ό,τι ίσχυε τις τελευταίες δεκαετίες.

Όντως έτσι είναι…

Εγώ απλώς προσθέτω ότι το ίδιο συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σε ολόκληρη σχεδόν τη Δύση - και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ…

Κι όταν συμπίπτουν δύο τάσεις σε εθνικό πεδίο και σε διεθνή κλίμακα, τότε η «εθνική» τάση ενισχύεται, και ανατροφοδοτείται συνεχώς.

Μάλιστα το επισημαίνουν και γνωστοί - και κατά δήλωσή τους «κεντροαριστεροί» σχολιαστές πλέον…

--Ότι το άθροισμα όσων δηλώνουν αριστεροί και κεντροαριστεροί ή πλέον στην Ελλάδα, είναι πολύ μικρότερο πλέον (συχνά και το μισό), απ’ όσους δηλώνουν δεξιοί ή κεντροδεξιοί!

-- Ότι σε θέματα όπως η παράνομη μετανάστευση, η «ενσωμάτωση» του Ισλάμ, η ατζέντα της «πολιτικής ορθότητας», η παγκοσμιοποίηση και η προτεραιότητα στο εθνικό συμφέρον, οι συντηρητικές απόψεις γίνονται πλέον πλειοψηφικές!

--Κι ότι αυτοί που θέλουν μείωση του κράτους, μείωση των δημοσίων υπαλλήλων, μείωση των φόρων και σοβαρή ενίσχυση των επενδυτικών κινήτρων στην ιδιωτική οικονομία, είναι επίσης πλειοψηφία.

Προσοχή, μιλάμε πάντα για την Ελλάδα, έτσι;

-- Κι ότι πιθανότατα, ο βαθμός της μεταστροφής προς «συντηρητικές» θέσεις είναι ακόμα μεγαλύτερος, αφού υπάρχουν πάντα κι εκείνοι που διστάζουν ή φοβούνται να το πουν (γιατί ως γνωστόν, το να δηλώνει κανείς «δεξιός» ήταν ως πρόσφατα «ψόγος» και το να το δηλώνει κανείς συντηρητικός ήταν «μειονεξία»…)

Συνεπώς… «ο κόσμος το έχει τούμπανο»!

Κι εμείς;

Κι εμείς... «κρυφό καμάρι»!

Δηλαδή οι κεντροαριστεροί αρθρογράφοι το παραδέχονται δημοσίως πια, κι εμείς, δηλαδή όσοι δεν ανήκουμε ιδεολογικά στην Κεντροαριστερά (ή στην Αριστερά πολύ περισσότερο), ΔΕΝ το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα!

Πολλοί από μας πιστεύουμε ότι οι αριστερές απόψεις ήταν πάντα και θα παραμείνουν πάντα «πλειοψηφικές» στην κοινωνία μας.

Ε λοιπόν, όχι!

--Πρώτον, οι αριστερές απόψεις ΔΕΝ ήταν πάντα πλειοψηφικές!

--Δεύτερον, δεν εκφράζουν την «πρόοδο» ή το «μέλλον» της ανθρωπότητας και συνεπώς δεν είναι «νομοτέλεια» η επικράτησή τους…

--Τρίτον – και σπουδαιότερον – ΔΕΝ είναι «ψόγος» να είναι κανείς συντηρητικός. ΟΥΤΕ είναι «ντροπή» να αυτό-προσδιορίζεται κανείς ως «δεξιός»!

Ας τα πάρουμε ένα-ένα:

* Πρώτον, οι αριστερές απόψεις ΔΕΝ ήταν πάντα «πλειοψηφικές» στην Ελλάδα! Επικράτησαν στην κοινωνία μας μόνο «συγκυριακά», μετά το 1974.

Και μάλιστα επειδή τους άφησε το πεδίο ελεύθερο η «δεξιά»!

Η οποία σε συνθήκες δημοκρατίας (που η ίδια τη στερέωσε) ΔΕΝ έδωσε το αγώνα των ιδεών! Δεν υπερασπίστηκε αποτελεσματικά τις αξίες της και τις αρχές της.

Άφησε τους αριστερούς να ξαναγράψουν την Ιστορία. Με στρεβλό τρόπο.

Άφησε τους λεγόμενους «προοδευτικούς» να αμαυρώσουν κάθε αστική ιδέα, κάθε συντηρητική θέση, κάθε στοιχειώδη αισθητική και ηθική αξία!

Σύγχρονες γενιές νέο-Ελλήνων, από την μεταπολίτευση και εντεύθεν, διάβασαν (κι εδώ επιλεκτικά και επιφανειακά) τον Μάρξ, τον Έγκελς, τον Λένιν, τον Λούκατς, τον Καστοριάδη και τον Φουκώ, αλλά δεν έκαναν τον κόπο να μελετήσουν το έργο του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Ή του Θουκυδίδη και του Ξενοφώντα. Ή του Δημοσθένη και του Ισοκράτη. Για να μη μιλήσουμε για το Γρηγόριο Παλαμά, τον Πλήθωνα το Γεμιστό, τον Αδαμάντιο Κοραή, τον Ιωνα Δραγούμη, το ή το Θεοτόκη.

Ήμασταν «ξεφτέρια» στις ιδεολογικές μόδες της εποχής μας (που πλέον πέρασαν ανεπιστρεπτί)…

Και ταυτόχρονα παραμείναμε… «ντουγάνια» σε οτιδήποτε είχε σχέση με τη μεγάλη προσφορά του Ελληνικού Πνεύματος στην Παγκόσμια διανόηση.

Όπως αγνοούσαμε κραυγαλέα τις μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες που έβαλαν τη σφραγίδα τους πάνω στη διαμόρφωση της σύγχρονης ελληνικής συνείδησης και ταυτότητας.

Κι όμως, η Ελλάδα δεν ήταν πάντα έτσι! Μια χώρα διάσπαρτη από κοινότητες – ορεινές και νησιωτικές - με κοινοτικά ήθη και τρόπους, μια χώρα αιώνιων Οδυσσέων, κοσμογυρισμένων, με έμφυτα ένστικτα οικουμενικότητας, που αναζητούν πάντα τα προσωπικά τους όρια πέρα από τη γραμμή του ορίζοντα, που ιδρύουν εδώ και χιλιετίες κοινότητες Διασποράς στα πέρατα του κόσμου, και μόλις ευημερήσουν εκεί τους καίει η νοσταλγία της Πατρίδας και η λαχτάρα της «επιστροφής στην Ιθάκη» (που συχνά πολύ τους πόνεσε κι ακόμα τους πληγώνει), ένας τέτοιας λαός, λοιπόν, ΔΕΝ είχε μέσα στο πνευματικό DNA του, ούτε το «αραλίκι» της δημοσιοϋπαλληλίας, ούτε το «βόλεμα» σε δογματικές «αιώνιες αλήθειες», ούτε την αυτό-παγίδευση σε ταξικά «κουτάκια».

Ο Έλληνας πάντα αγωνιζόταν να γίνει «Πρόσωπο».

Όχι «άτομο»! Όχι γυμνό και ισοπεδωμένο, απρόσωπο άτομο.

Αλλά «Πρόσωπο». Ελεύθερο Πρόσωπο!

Κι όταν δεν το μπορούσε στην πατρίδα του, το έψαχνε στη Διασπορά.

Κι όταν δεν μπορούσε να φύγει, το αναζητούσε μέσα στη θάλασσα, ως κουρσάρος, ή πάνω στα κορφοβούνια, ως «ανυπόκτακτος».

Είναι «ατομιστής», γιατί επιζητεί τη διάκριση μέσα σε κοινότητες ελευθέρων προσώπων.

Αλλά δεν δέχεται την ισοπέδωσή του ανάμεσα σε απρόσωπα άτομα.

Γι’ αυτό κι είναι έξω από τη φύση του κάθε Ολοκληρωτισμός!

Είναι εκδικητικός, όταν απειλείται η Ελευθερία του.

Είναι πολύ ιδιοτελής, με τους γύρω του, αλλά σε περιόδους κρίσης, βγάζει ανθρωπιά και θυσιαστικό αλτρουισμό.

Ο Έλληνας είναι απρόβλεπτος. Πάντα υπήρξε! Πάντα θα είναι...

Και δεν χωράει σε «κουτάκια»...

Όπως, δεν χωράει σε «τέλεια» και απρόσωπα ιδεολογικά σχήματα…

* Δεύτερον, οι «προοδευτικοί» ΔΕΝ είναι το «μέλλον» της ανθρωπότητας, έτσι κι αλλιώς…

Και γι’ αυτό ΔΕΝ είναι και «προοδευτικοί» με την κυριολεκτική σημασία του όρου.

Στην ανθρώπινη Ιστορία ΔΕΝ υπάρχει μονοδιάστατη τάση προς τα μπρος!

Αυτό είναι ευρωπαϊκός μύθος της «νεωτερικότητας».

Στο Ισλάμ δεν υπάρχει. Στην Αφρική δεν υπάρχει. Ούτε στην Ευρώπη πριν την Αναγγέννηση…

Η συνεχής «Πρόοδος», δεν είναι ούτε «νομοτέλεια» της Ιστορίας, ούτε δεδομένη ούτε μονοσήμαντη.

Κι ο 20ος Αιώνας, η επιτομή της νεωτερικότητας, δοκιμάστηκε από τους δύο πιο αιματηρούς Πολέμους της ανθρώπινης Ιστορίας! Κι από την συνεχή απειλή ενός τρίτου Πολέμου, που αν ποτέ ξεσπάσει, θα ισοδυναμεί με τον παγκόσμιο αφανισμό.

Και η «νεωτερική απάντηση» σε όλα αυτά - τα καθεστώτα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού - υπήρξαν τα πιο τυραννικά, τα πιο αντί-αναπτυξιακά, μίζεροι σχηματισμοί χρόνιων ελλείψεων, αντι-ορθολογικής οργάνωσης, πολιτικής καταπίεσης και κοινωνικής ισοπέδωσης.

Πράγματι, ό,τι ταυτίστηκε στη σύγχρονη γλώσσα με την έννοια του «προοδευτικού» έχει πλέον καταρρεύσει ή ηττηθεί.

Αληθινή Πρόοδος στις ανθρώπινες κοινωνίες είναι η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, η Ανάπτυξη με ανταγωνιστικότητα, η διάχυση Ευημερίας και πνευματική εξύψωση του Ανθρωπίνου Προσώπου.

Όχι η αλλοτρίωση του Προσώπου και η υποδούλωση του Ανθρώπου…

Δηλαδή, η αληθινή Πρόοδος δεν έχει καμία σχέση με τις ιδεοληψίες της Αριστεράς (ή και της Κεντροαριστεράς ακόμα)…

Τρίτον, σίγουρα δεν είναι ψόγος να είναι κανείς «συντηρητικός».

Συντηρητικός δεν είναι ο… «κολλημένος» στο παλιό!

Αν ήταν έτσι, ο Τσίπρας θα ήταν αρχί-συντηρητικός!

Μαζί κι ολόκληρη η «αριστεράντζα» που θέλει να διασώσει τον εδραιωμένο κρατισμό στην Ελλάδα.

Συντηρητικός με την κοινωνική έννοια, είναι αυτός που θέλει να διασώσει τα βασικά συστατικά στοιχεία της κοινωνικής συγκρότησης, για να μπορέσει να αλλάξει όλα τα υπόλοιπα!

Σε αντίθεση με τους λεγόμενους «προοδευτικούς» που προσπαθούν να ισοπεδώσουν τα πάντα, για να τα «ξανακτίσουν από την αρχή».

Κι όταν το επιτυγχάνουν, στήνουν εξαμβλώματα που σε λίγο καταρρέουν…

Ο αληθινός συντηρητικός είναι αυτός που ξεχωρίζει όσα πρέπει να διατηρηθούν όρθια, από εκείνα που πρέπει να αλλάξουν από το μηδέν!

Για παράδειγμα, τρείς από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές του 20ου αιώνα υπήρξαν δεδηλωμένοι «Συντηρητικοί»:

Η Μάργκαρετ Θάτσερ, ο Κάρολος Ντε Γκολ και ο Ρόναλντ Ρέιγκαν.

Ένας αληθινά συντηρητικός ηγέτης μπορεί να είναι:

Φιλελεύθερος μεταρρυθμιστής (όπως η Θάτσερ),

ή εθνικιστής μεταρρυθμιστής (όπως ο Κάρολος Ντε Γκολ),

ή αντικομμουνιστής φιλελεύθερος και μεταρρυθμιστής (όπως ο Ρέιγκαν)

ή και τύποις κομμουνιστής ακόμα (όπως ο Τέγκ Σιάο Πινγκ στην Κίνα).

Όλοι αυτοί είχαν διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες.

Όλοι υπήρξαν μεγάλοι μεταρρυθμιστές στις χώρες τους.

Κι όλοι ήταν (και…κατηγορήθηκαν από τους αντιπάλους τους) ως πολύ «Συντηρητικοί».

Ο Συντηρητισμός δεν είναι «ιδεολογία». Είναι στάση ζωής, που εδραιώνεται στον κρίσιμο διαχωρισμό ανάμεσα σε εκείνα που πρέπει να αλλάξουν, κι εκείνα που πρέπει να παραμείνουν όρθια.

Για να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή μέσα από τις μεγάλες κοσμογονικές αλλαγές. Και η ιστορική συνέχεια μέσα από τις μεγάλες ανατροπές...

Όλοι οι «συντηρητικοί» δεν υπήρξαν πάντα μεγάλοι ηγέτες ή μεγάλοι μεταρρυθμιστές.

Για παράδειγμα ο Ουίνστον Τσόρτσιλ υπήρξε μεγάλος ηγέτης, αλλά όχι μεταρρυθμιστής.

Ο Έντουαρντ Χήθ δεν υπήρξε ούτε μεγάλος ηγέτης ούτε μεταρρυθμιστής (αν και αυτός έβαλε την Αγγλία στην τότε ΕΟΚ).

--Όμως ο Μπεν Γκουριόν υπήρξε πολύ μεγάλος μεταρρυθμιστής – κυριολεκτικά έστησε το κράτος του Ισραήλ στα πόδια του.

Και καραμπινάτος συντηρητικός, βεβαίως, βεβαίως.

--Ο Κόνραντ Αντενάουερ υπήρξε και μεγάλος ηγέτης και μεγάλος μεταρρυθμιστής. Και βαθιά συντηρητικός.

Που όταν χρειάστηκε, όμως, το Μάρτιο του 1952, αντιτάχθηκε σθεναρά στο Peace Note του Στάλιν και τα έκανε ρημαδιό με τους δυτικούς συμμάχους τους.

Αλλά πίσω δεν έκανε. Και τελικά του πέρασε…

--Για να μη πάμε στο 19ο αιώνα, όπου τρείς από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές υπήρξαν ο Ότο Μπίσμαρκ στη Γερμανία, ο Μπέντζαμιν Ντισραέλι στη Βρετανία και ο Αβραάμ Λίνκολν στις ΗΠΑ.

Και – τι σύμπτωση; - και οι τρεις ακραιφνείς συντηρητικοί!

Έτσι, λοιπόν, όσοι από μας, δηλώνουμε συντηρητικοί, δεν είμαστε αντίθετοι στην Πρόοδο. Αντίθετα, εμείς είμαστε η προϋπόθεση της αληθινής Προόδου!

Είμαστε αντίθετοι με τους διάφορους ιδεοληπτικούς που νομίζουν ότι μονοπωλούν την Πρόοδο!

Είμαστε αντίθετοι με όσους θέλουν να διαλύσουν τα πάντα στην κοινωνία, για να τη… σώσουν!

Είμαστε αντίθετοι, με όσους λυσσομανάνε κατά της θρησκευτικότητας των ανθρώπων, κατά της Ελευθερίας (όταν δεν τους συμφέρει), κατά της των θεμελιακών κοινωνικών αξιών (όπως η ασφάλεια του πολίτη, η αξιοπρέπεια του προσώπου, η οικογένεια και η ισορροπία των δημοκρατικών θεσμών)…

Είμαστε αντίθετοι, με όσους διχάζουν μονίμως το λαό γιατί δεν σέβονται τίποτε απ’ όσα τον ενώνουν: Δεν σέβονται την Πατρίδα, δεν σέβονται την παράδοσή της, την ταυτότητα και το συμφέρον του Έθνους.

Είμαστε αντίθετοι με όσους αμφισβητούν τα πάντα εκτός από τα δικά τους κολλήματα και τις εμμονές τους. Κι είναι έτοιμοι να σαρώσουν τα πάντα, εκτός από τα «τοτέμ» και τα «ταμπού» των ξοφλημένων ιδεοληψιών τους.

Είμαστε συντηρητικοί κι είμαστε υπερήφανοι, γιατί εμείς μπορούμε να συνυπάρξουμε με άλλους. Χωρίς να υποταχθούμε σε αυτούς.

Είμαστε συντηρητικοί κι είμαστε υπερήφανοι, γιατί εμείς αλλάζουμε την κοινωνία, γιατί εμπνεόμαστε από πανανθρώπινες και διαχρονικές αξίες, γιατί δεν ισχυριζόμαστε ότι τα ξέρουμε όλα, αλλά και δεν παίρνουμε στα σοβαρά τους «ξερόλες».

Είμαστε συντηρητικοί, κι είμαστε υπερήφανοι κι είμαστε και τυχεροί!

Γιατί στις μέρες μας ο κόσμος στρέφεται πια στις δικές μας ιδέες.

Κι αυτό δεν συμβαίνει πια μόνο στον υπόλοιπο κόσμο…

Συμβαίνει και στην Ελλάδα!

(Κι έβαλε, όπως φαίνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ το χεράκι του σ’ αυτό. Κι ήταν το μόνο καλό που έκανε…).

Διαβάστε περισσότερα