Χαμένα χρόνια: από το γιουγκοσλαβικό μέχρι την επανασύσταση της ΕΡΤ

Το τι έχει ειπωθεί για την ΕΡΤ ίσως δεν έχει προηγούμενο. Μέσα στον ορυμαγδό των πολλών ατράνταχτων επιχειρημάτων που είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς αν είναι ανακοινώσεις του Γραφείου Τύπου της Κουμουνδούρου ή κακόγουστα σενάρια για να ξυπνήσουν οι ευαισθησίες και το θυμικό του λαού, υπάρχουν κάποια που ξεχωρίζουν.

Όλο το μεταπολιτευτικό αριστερόστροφο οπλοστάσιο στην πίστα για λίγες εμφανίσεις, με τη ΝΔ

να εμφανίζεται περίπου ως μια ακροδεξιά συνιστώσα, η οποία ετοιμάζεται να στείλει στη Μακρόνησο τους αγνούς και πένητες «αριστερούς δημοσιογράφους»: τα ακούει κανείς και νιώθει ή ότι βρίσκεται σε άλλη χώρα ή ότι είναι νεότερος κατά τριάντα έτη.

Έφθασαν στο σημείο να θυμηθούν ότι έχουν διευθύνει τμήματα της ΕΡΤ ο Στρατής Μυριβήλης κι ο Οδυσσέας Ελύτης, το γεγονός ότι ο Δημήτρης Χορν διετέλεσε διευθυντής της ΕΡΤ, μέχρι και τον Μάνο Χατζηδάκη θυμήθηκαν που μεγαλούργησε στο Τρίτο Πρόγραμμα…

Το πραγματικά αστείο είναι ότι και οι 4 αυτές τεράστιες προσωπικότητες του νεοελληνικού πολιτισμού δεν έχουν καμία σχέση με τα οράματα του σοσιαλιστικού τριτοκοσμικού μεγαλείου, από τα οποία εμπνεύστηκε και μεταλαμπάδευσε η ΕΡΤ μετά το 1981. Τουναντίον…

Βεβαίως η πασοκοποίηση του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα έφερε στο προσκήνιο μεγάλες μορφές που έφτυναν κατάμουτρα αυτούς που σήμερα επικαλούνται.

Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος όσους αναμασούν τα χιλιοειπωμένα επιχειρήματα που δεν πείθουν κανένα λογικό άνθρωπο και ας τιμήσουμε τη μεγάλη πολιτική προσωπικότητα, τον Μίμη Ανδρουλάκη, ο οποίος επισημαίνει στο προσωπικό του ιστολόγιο, πως αν και νόμιζε πως ο πρωθυπουργός απέκτησε φρόνηση και υπομονή, τελικά έσφαλε.

Κι όμως κυρίες και κύριοι δυστυχώς και ο Μίμης κάνει σφάλματα. Το πρότυπο των πολιτικών γυρολόγων, η επιτομή της ανερμάτιστης σκέψης και της πρόδηλης ατομικής προβολής, ο άνθρωπος που έδωσε σάρκα και οστά στην «αριστερά» ως επάγγελμα, λέει επί λέξει (απομακρύνετε τα παιδιά από τον υπολογιστή, αν δεν θέλετε να πάνε στο ΜΙΤ):

«Σκεφτόμουνα μπας κ’ είχα πέσει έξω στην παλαιά μου δημόσια διάγνωση για τον Αντώνη Σαμαρά, ότι δηλαδή πάσχει από το λεγόμενο στην ψυχανάλυση σύνδρομο ματαίωσης, όταν δηλαδή ένας άνθρωπος πλησιάζει ένα στόχο που ήταν διακαής πόθος του τότε ακριβώς άξαφνα δείχνει μια ανεξήγητη συμπεριφορά και τα κάνει όλα μπάχαλο. Φαινόταν σαν ν’ απέκτησε φρόνηση και υπομονή. Κι όμως όταν καταλήφθηκε από περίσσεια ευφορία και φούρια, κι όταν πήραν φόρα να τον κολακεύουν ένα σωρό σπόνσορες και άρχισε να ονειρεύεται πως θα καθαρίσει το πολιτικό παιχνίδι με μια θεαματική κίνηση ακόμα και με εκλογές, επαναλάμβανα σ’ όλους “όπου να’ ναι θα την κάνει τη μ…. και θα’ ναι μεγάλη…”. Η μαύρη οθόνη της ΕΡΤ είναι απλώς το σύμπτωμα ενός βαθύτερου ψυχολογικού συνδρόμου. Θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο σύμπτωμα, τυχαίο, που ξεπερνά τα όρια του υπολογισμένου κινδύνου και πλησιάζει τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Βλέπε πχ διαχείριση του γιουγκοσλαβικού. Κρίμα.»

Είχε πέσει έξω στις εκτιμήσεις του, αλλά ταυτόχρονα τις είχε και προβλέψει. Κάποιοι δυστυχώς επιμένουν ότι είναι ο Αλέφαντος της πολιτικής. Είναι ταυτόχρονα και ψυχολόγος, ίσως επειδή γνωρίζει ότι πάσχει από FOMO (Fear Of Missing Out). Δικτυωμένος ο Μίμης, δεν χάνει καμία πληροφορία από το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από το φόβο ότι κάτι θα χάσει και δεν θα το πει, έπαθε burn out μετά την εμπειρία του με τον ΓΑΠ που τόσο ύμνησε μέχρι να ξεκατινιάσει και ταυτόχρονα νιώθει ένα άγχος αποχωρισμού από τη μητρική αγκάλη της φαιδρής μεταπολίτευσης αυτή την περίοδο, βλέποντας ότι ο Πρωθυπουργός πάει να την «ξεδοντιάσει».

Σε πρώτη ευκαιρία και όταν αλλάξει και πάλι άποψη μετά από νέα βαθιά φιλοσοφημένη σκέψη θα γράψει το πόνημα, «Χαμένα χρόνια: από το γιουγκοσλαβικό μέχρι την επανασύσταση της ΕΡΤ»…

Άλλωστε αυτό ήταν το βασικό μάθημα της Μεταπολίτευσης: η στοίχιση με το ρεύμα, με τα επιχειρήματα του συρμού, ο βηματισμός μαζί με το «κοπάδι», η εύκολη και ανέξοδη κριτική που πάντα αποφέρει οφέλη, η ταύτιση με τον εκάστοτε ισχυρό.

Όσοι παράκουσαν, ταλαιπωρήθηκαν…

Μ.Ο.