Ας ευχηθούμε για πραγματική Ανά(σ)ταση της Ελλάδας

Ποιος θα το περίμενε. Τρίτη Ανάσταση με Τσίπρα πρωθυπουργό και την Αριστερά στην κυβέρνηση. Ποιος θα περίμενε ότι ο Γολγοθάς συνεχίζεται και από εκείνο το μακρινό διάγγελμα του Γ. Παπανδρέου στο Καστελόριζο έχουν περάσει επτά εορταστικές περίοδοι του Πάσχα. Ούτε στους χειρότερους

εφιάλτες μιας χώρας και ίσως δεν έχει προηγούμενο ένα τέτοιο μαρτύριο σε κράτος που δεν είναι… Βενεζουέλα ή Κούβα.

Κι όμως, η Ελλάδα βιώνει εδώ και επτά χρόνια τον δικό της Γολγοθά, κρατά έναν Σταυρό μαρτυρίου τόσο βαρύ που δεν έχει προηγούμενο. Και δυστυχώς, το χειρότερο είναι ότι και τα επόμενα χρόνια η κρίση θα είναι εδώ, οι Λαμπρές θα περνούν, τα Πάσχα θα διαδέχονται το ένα το άλλο και η χώρα θα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της.

Όλα δείχνουν ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται σε μνημόνιο και για τα επόμενα χρόνια, ακόμη κι αν το πρόγραμμα διαρκεί μέχρι το καλοκαίρι του 2018. Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι η οικονομία θα ανακάμψει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην έχει ανάγκη τους δανειστές; Ποιος βάζει στοίχημα ότι θα βγει πραγματικά στις αγορές και θα δανείζεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην χρειάζεται να πάρει κι άλλα λεφτά από τον Σόιμπλε και την παρέα του;

Ποιος είναι αυτός που μπορεί να πει με σιγουριά ότι ο Τόμσεν δεν θα ορίζει πότε θα γίνουν εκλογές στη χώρα μας;

Αν υπάρχει μια ευχή που μπορεί να πει κανείς αυτές τις άγιες ημέρες είναι να μη ζήσουμε άλλο Πάσχα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί μπορεί να σωθεί η χώρα με τη ΝΔ ή με κάποια άλλη κυβέρνηση. Αλλά γιατί τουλάχιστον θα επιστρέψει η ελπίδα και το βασικότερο. Μπορεί να ξυπνήσει ο κόσμος, οι συνειδήσεις, η διάθεση για πάλη ώστε να γίνει καλύτερη η πατρίδα μας. Είναι η μόνη ευχή που μας απέμεινε διότι η πραγματική Ανάσταση της χώρας θα αργήσει πολύ.

Θα έχουμε Ανάσταση όταν η Ελλάδα δεν θα δανείζεται με σκληρούς όρους. Όταν θα είναι αυτάρκης, όταν θα σταματήσει να ικετεύει για μνημόνια με αντάλλαγμα την φτωχοποίηση του κόσμου.

Η πραγματική Ανά(σ)ταση όμως θα έρθει όταν όλοι μας βρούμε λίγη από τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Αυτή που μας πήραν όλες οι κυβερνήσεις, κυρίως αυτή της Αριστεράς. Αυτή που στερούμαστε όλοι μας και με δική μας ευθύνη. Έχουμε κι εμείς ευθύνη για την κατάντια της πατρίδας και όλοι μαζί θα την αναστήσουμε, ας μην περιμένουμε από τους πολιτικούς. Ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Μητσοτάκης ούτε κανείς άλλος δεν μπορεί να ξαναφέρει μόνος του τη χαρά, την ελπίδα, την αξιοπρέπεια που έχει ανάγκη αυτός ο τόπος.

Είναι στιγμές όπως αυτή της Ανάστασης που γιορτάζει όλη η Χριστιανοσύνη, που κάνουμε σκέψεις με βάση την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα και όλοι μας. Δυστυχώς ούτε η μια και μοναδική «Λαμπρή» ημέρα δεν μπορεί να φωτίσει το σκοτάδι. Όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην πολιτική και την κοινωνία. Όπου κι αν κοιτάξει κανείς βλέπει πρόσωπα στα οποία απουσιάζει η ελπίδα. Αυτό είναι το χειρότερο που έχει στερηθεί ο Έλληνας.

Η ελπίδα, όμως, πεθαίνει τελευταία. Οι άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά βρίσκονται άλλοι στη θέση τους. Αυτή που δεν πεθαίνει είναι η χώρα. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ζούμε σε μια πατρίδα που ολοένα και θα χειροτερεύει αντί να προοδεύει. Ο αγώνας για προκοπή, κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοσύνη και αξιοκρατία είναι διαρκής. Όπως και η αλήθεια.

Ας ευχηθούμε, λοιπόν, για αρχή να μην ξαναζήσουμε άλλη μεγάλη εορτή με τον Τσίπρα και την παρέα του. Και στη συνέχεια ας ευχηθούμε για πραγματική Ανά(σ)ταση της Ελλάδας, ανεξαρτήτως κομμάτων και προσώπων.

Διαβάστε περισσότερα