Αναζητώντας... την ελπίδα

Χριστούγεννα αύριο, ελπίδες γεννιούνται στον κόσμο, ξεκινά και η νέα χρονιά, γίνεται μια προσπάθεια να αυξηθεί ο δείκτης αισιοδοξίας στους Έλληνες. Όμως, φευ, τίποτε δεν είναι ικανό να πάρει πάνω από τους Έλληνες τη μαυρίλα. Ακόμη και οι 100, 200 χιλιάδες που βγαίνουν και γεμίζουν τα μπαράκια, δείχνουν παράταιροι σε μια χώρα που έχει σκεπαστεί ένα σκοτεινό πέπλο.

Όπου κι αν πας ακούς συζητήσεις για την κρίση, για το πότε θα δούμε άσπρη μέρα, ποιο είναι το μέλλον των παιδιών, αν θα πάρουμε σύνταξη, αν θα βγούμε από το

ευρώ. Η απαισιοδοξία έχει χτυπήσει κόκκινο, μια χώρα που ζητά να βρει την ελπίδα αλλά εδώ και μια εξαετία τη χάνει συνεχώς.

Ανησυχία, φόβος, οργή, ντροπή είναι οι λέξεις που χαρακτηρίζουν τους Έλληνες περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες σύμφωνα με δημοσκόπηση της MRB.

Επτά στα 10 Ελληνόπουλα λέει ότι θα ήθελε να μεταναστεύσει στο εξωτερικό ενώ πάνω από 7 στους 10 πολίτες φοβούνται ότι δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν το 2017 το επίπεδο ζωής που έχουν σήμερα. Ένα επίπεδο ζωής που έχει κατακρεουργηθεί καθώς έχει χαθεί πάνω από το ¼ του πλούτου, της χώρας και του καθενός ξεχωριστά.

Μάλιστα, οι περισσότεροι από τους Έλληνες εκφράζουν την αγωνία τους και για τα εθνικά θέματα, εκτός των οικονομικών.

Αναρωτιέται κανείς: Το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει διαβάσει ποτέ όλα αυτά τα στοιχεία; Έχει καταλάβει τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία; Μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν είναι σε θέση να εκπροσωπήσει το αίσθημα του κάθε πολίτη;

Φοβούμαστε πως το πολιτικό σύστημα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Χαλαρές και γιορτινές οι μέρες, όμως, δεν μπορεί μια χώρα που είναι σε χρεοκοπία εδώ και χρόνια, αλλά και σε μια δίνη που δεν μπορεί να βγει, να βλέπει τον πρωθυπουργό να χασκογελά, να πίνει τσικουδιές, να ακούει κάλαντα και να λέει ανοησίες με το κουτσαβάκικο ύφος που τον διακρίνει.

Δεν μπορεί να βλέπει τον επόμενο πρωθυπουργό να θέλει σώνει και καλά να δείξει πόσο κοντά στο λαό είναι και να πηγαίνει να παίξει μπάλα με τους άστεγους και να τον κυνηγάνε 10 κάμερες για να δείξουν τα τάκλιν και τις κεφαλιές που κάνει. Είναι μια εικόνα που σε συνδυασμό με την συνεχή αστοχία των πολιτικών στρατηγικών έχει απογοητεύσει τον κόσμο. Και δυστυχώς όταν θα έρθει η ώρα κανείς δεν μπορεί να προδικάσει πώς θα αντιδράσει. Σίγουρους τους είχε η Κλίντον και την πάτησε. Σίγουροι και στη Βρετανία και την Ιταλία και δείτε τι έγινε. Έτσι και στην Ελλάδα. Tα κόμματα πρέπει να πάψουν να θεωρούν σίγουρους του πολίτες. Η οργή και η απογοήτευση είναι αυτή που οδηγεί τον κόσμο στο πώς θα ψηφίσει, πώς θα διαμαρτυρηθεί, πώς θα συμπεριφερθεί σε ένα κράτος που τον έχει διαλύσει. Άλλοι στρέφονται στα άκρα δεξιά, άλλοι ρίχνουν μολότοφ στην Πατησίων, άλλοι έχουν ξαπλώσει στον καναπέ τους. Όλοι, όμως, οι εχέφρονες Έλληνες έχουν ένα κοινό στόχο. Ηγεσία ζητούν, πολιτικούς ταγούς, ελπίδα για κάτι καλύτερο. Άραγε πότε θα μπορέσει να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα; Πότε θα λέμε καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά και θα το πιστεύουμε;

Διαβάστε περισσότερα