Αμερικάνοι, «φονιάδες των λαών... αδέρφια μας»

Το “τσουνάμι” στα εθνικά θέματα, στο αμέσως ερχόμενο διάστημα, φαίνεται να έρχεται.

-Στη Νέα Υόρκη, στη συνάντηση του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτιέρες, με τον πρόεδρο της Κύπρου, Νίκο Αναστασιάδη, και τον κατοχικό ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί, μαγειρεύεται “νέα Γενεύη”.

-Το ονομαζόμενο “Μακεδονικό”, επανακάμπτει. Οι αμερικανικές και οι ευρωπαϊκές πιέσεις ήδη έχουν αρχίσει, ενώ στην

Αθήνα αναμένεται να έλθει και ο νέος υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων, Νίκολα Ντιμιτρώφ, ο οποίος, αν και ήταν παλαιότερα με το εθνικιστικό – αδιάλλακτο, VMRO, του Νικόλα Γκρουέφσκι, εγκαίρως εγκατέλειψε το πλοίο, πέρασε στους σοσιαλδημοκράτες, έγινε πρέσβης της πΓΔΜ στις ΗΠΑ, και, εσχάτως, με τις αμερικανικές ευλογίες, εχρίσθη ΥΠΕΞ.

-Τα ελληνοτουρκικά είναι ορθάνοιχτα, η τουρκική προκλητικότητα κλιμακώνεται, και δεν αποκλείεται το αμέσως επόμενο διάστημα, η Άγκυρα να εξάγει στο Αιγαίο και στην Κύπρο, με μεγαλύτερη ένταση, τα εσωτερικά προβλήματά της και τα αδιέξοδά της στη Συρία, το Κουρδικό, τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Χαρτοπετσέτες και χαρτάκια

Σε αυτό το σκηνικό, έρχεται να προστεθεί πυκνή αρθρογραφία στα ελληνικά ΜΜΕ, καθώς και πληροφορίες, γύρω από τις σχέσεις της Αθήνας με την Ουάσιγκτον, και κυρίως το τι ζητούν οι ΗΠΑ από την Ελλάδα. Ως γνωστόν, ξεκίνησε προ εβδομάδων, όταν ο αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, Τζέφρυ Πάγιαττ, σε συνέντευξή του στον ΔΟΛ (ο οποίος, πάντως, δεν κατέληξε σε χέρια “Ρώσου”, έστω και ... Πόντιου), εξέφραζε, με διπλωματικό τακτ βέβαια, την αμερικανική “επιθυμία” να παράσχει η Ελλάδα μεγαλύτερες εξυπηρετήσεις στις ΗΠΑ, και, μεταξύ των άλλων, να ανανεώσει την διακρατική συμφωνία για τη βάση της Σούδας, από ένα χρόνο που είναι σήμερα, σε πέντε. Να σημειωθεί πως“φήμες” (;) φέρουν τον κ.Πάγιαττ να απομακρύνεται από το πόστο του και στη θέση του να έρχεται ο ελληνικής καταγωγής προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, Ράϊνς Πρίμπους, για τον οποίον υπάρχει δυσαρέσκεια, εξαιτίας της χαώδους κατάστασης στον τομέα της αρμοδιότητάς του. Κάτι, ωστόσο, στο οποίο σίγουρα έχει δευτερεύουσα ευθύνη ο Πρίμπους. Πόσο μάλλον, όταν, εξαιτίας περίεργων “εμπλοκών”, καίγονται με αποκαλύψεις ο ένας μετά τον άλλον οι συνεργάτες του Τράμπ. Πάντως,μια τέτοια εξέλιξη στην Ουάσιγκτον, δεν θα είναι προς όφελος των ελληνικών συμφερόντων.

Όπως όλα δείχνουν, ως “λαγός” των αμερικανικών διαθέσεων, λειτούργησε ο κ.Πάνος Καμμένος, ο οποίος πρώτος είχε δηλώσει ότι θα “αναβαθμιστεί” η Σούδα και η συμφωνία θα γίνει πενταετής. Πριν από τον κ.Πάγιαττ, και ο διευθυντής της “ναυαρχίδας” του Συγκροτήματος Αλαφούζου, “Καθημερινής”, Α.Παπαχελάς, άφηνε να εννοηθεί ότι οι Αμερικανοί θέλουν συμφωνία για δέκα χρόνια, αλλά θα συμβιβάζονταν και στα πέντε (ούτε ανατολίτικο παζάρι, να' ταν).

Τώρα, μόλις μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο ίδιος αρθρογράφος (παλαιός “Ρηγάς”), ο οποίος τόσο όσο ήταν ανταποκριτής στις ΗΠΑ, όσο και μετά στο “Μέγκα” και στον “Σκάϊ”, έδειχνε καλά “πληροφορημένος” γύρω από τις αμερικανικές προθέσεις, επανέκαμψε. Και θυμήθηκε αίφνης τη “συμφωνία της Μόσχας” και το “χαρτάκι” των Τσώρτσιλ – Στάλιν που μοίρασαν την Ελλάδα μεταπολεμικά (90% στη Δύση και σε 10% στην Σοβιετική Ένωση). Ο ίδιος, λοιπόν, που, ούτε λίγο ούτε πολύ, εμφανίζεται να πιστεύει ότι αυτό το ποσοστό πρέπει να διατηρηθεί, και, εμμέσως πλην σαφέστατα, επικρίνει την Ελλάδα, επειδή δίνει λιμάνια και άλλες εγκαταστάσεις στους Κινέζους. Επιπλέον, θεωρεί αδιανόητο να “πιάνουν” στα ελληνικά λιμάνια ρωσικά και κινέζικα πολεμικά πλοία (!). Την ίδια στιγμή,κύκλοι του ελληνικού Πενταγώνου, “διαρρέουν” πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες οι Αμερικανοί ζητούν, εκτός από επιπλέον “διευκολύνσεις” στη Σούδα, τη βάση της Λάρισας, το Άκτιο, την Ανδραβίδα (σε αυτά ήδη “εξυπηρετούνται”), ως αγκυροβόλιο τη Σκύρο, και περαιτέρω συμμετοχή στη “μάχη κατά της τρομοκρατίας” (άραγε, στην Καλαμάτα ή την Κρήτη, με Drones;).

Κατ' αρχήν, εμείς ξέραμε για “χαρτοπετσέτα” Τσώρτσιλ – Στάλιν και όχι για “χαρτάκι”. Όπως επίσης για συμφωνία της Γιάλτας και όχι της Μόσχας. Ας είναι. Μικρή σημασία έχουν αυτές οι λεπτομέρειες. Το γεγονός είναι ότι τα ποσοστά (90%-10%) ήταν τα ίδια, είτε σε “χαρτοπετσέτα”, είτε σε “χαρτάκι”. Και η Ελλάδα τα πλήρωσε πανάκριβα σε αίμα στον Εμφύλιο, και το πληρώνει έως σήμερα σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδα. Επί της ουσίας πρόκειται για το “πνεύμα της Γιάλτας”. Μόνο που η Γιάλτα πέθανε. Ακριβώς όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, και έπαψαν να υφίστανται -τυπικώς και ουσιαστικώς- οι λόγοι που γέννησαν και συντήρησαν τον Ψυχρό Πόλεμο. Εκτός των άλλων, η Γιάλτα από θέρετρο της σοβιετικής νομενκλατούρας, έγινε μετά κομμάτι της “ανεξάρτητης” Ουκρανίας, και τώρα πια προσαρτήθηκε από τη Ρωσία. Τα πάνω – κάτω έχουν έρθει. Πλέον, ο κόσμος ζει σε συνθήκες καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης (είτε λέγεται ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία, κ.ο.κ.). Ως εκ τούτου, προκαλεί εντύπωση πως κύκλοι, οι οποίοι εμφανίζονται ως φιλελεύθεροι -συχνά δε, ως νεοφιλελεύθεροι- στις οικονομικές απόψεις τους, απορρίπτουν κάθε ιδέα για αύξηση του ρωσικού ποσοστού “επιρροής” στην Ελλάδα. Εκτός αυτού, ο κόσμος έχει απομακρυνθεί πολύ από το δίπολο του Ψυχρού Πολέμου, και οι συνθήκες μάλλον ταιριάζουν περισσότερο με αυτές του Μεσοπολέμου, με τις σφαίρες επιρροής των μεγάλων δυνάμεων. Εννοείται, βέβαια, με την προσθήκη νέων μεγάλων παικτών.

Γιάλτα ... τέλος

Εν πάση περιπτώσει, άπαντες γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Μόσχα δεν έχει κάνει καμιά ουσιαστική κίνηση για να αυξήσει το ποσοστό επιρροής της στην Ελλάδα. 'Η έχει κάνει πολύ λίγα. Αν ήθελε, θα το είχε δείξει με επενδύσεις και άλλους τρόπους. Την, δε, “διευκόλυνση” που ζητούσε για τα πολεμικά πλοία της στη Σύρο (μόνιμος φόβος των Αμερικανών), από την εποχή της ΕΣΣΔ κιόλας, μάλλον θα περιμένει πολύ να την πάρει, αν γίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Η ανάσυρση, λοιπόν, από την κατάψυξη του φαντάσματος του Ψυχρού Πολέμου, μάλλον δείχνει υπερβολική, και, πάντως, είναι μέσα στις “λογικές” του κ.Πάγιαττ, ο οποίος, ως γνωστός “αντιρώσος” από τη θητεία του στο Κίεβο, στις εδώ ομιλίες του, επισείει πάντα τον κίνδυνο της καθόδου της αρκούδας.

Ωστόσο, για τους Κινέζους, οι οποίοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως πύλη εισόδου τους για την Ευρώπη, ναι, αυτούς πρέπει να τους φοβούνται πολλοί. Και ήδη στην ΕΕ υπάρχει μεγάλος προβληματισμός. Αλλά είναι μάλλον αργά για δάκρυα, όταν η ίδια η ΕΕ έχει καταστήσει τη χώρα μας “αποικία χρέους” που ξεπουλιέται όσο κι' όσο σε όποιον απλώς πλειοδοτεί για μερικές πενταροδεκάρες.

Πάντως, όσοι κόπτονται τώρα για δήθεν ανατροπή των ποσοστών “εξάρτησης” της Ελλάδας από τους ξένους, δεν επέδειξαν την ίδια ευαισθησία κατά των “μνημονίων της υποτέλειας”. Εμείς είμαστε ξεκάθαροι. Σε αυτό το σκηνικό της παγκοσμιοποίησης, που κάποιοι νομίζουν ότι το Αιγαίο μπορεί να ανήκει στα ψάρια του (κι εμείς το θέλουμε πολύ, αλλά τι να κάνουμε, η γειτονιά μας δεν κατοικείται μόνον από ψάρια), οι Έλληνες, Δεξιοί και Αριστεροί, πρέπει να έχουν βασικό γνώμωνά τους τον πατριωτισμό, την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων τους, την πολυδιάσταση εξωτερική πολιτική, με στόχο μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα. Κατά τα λοιπά, όλοι όσοι υπερασπίζονται -με δήθεν “αντικειμενικό” και “ουδέτερο” τρόπο- την αναγκαιότητα, στο όνομα του “ρεαλισμού” δήθεν, για πρόσδεση στο άρμα των Αμερικανών, Ρώσων, των Κινέζων ή των Γερμανών, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αναπαράγουν τις λογικές της ξενοδουλείας.

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Ωραία, να δώσουμε στους Αμερικανούς ό,τι θέλουν. Αυτοί ποια ανταλλάγματα θα δώσουν; Μερικές “διευκολύνσεις” στα εξοπλιστικά, όπως θα ήθελε ο υπουργός Άμυνας, Πάνος Καμμένος; Δεκτά -και- αυτά, βέβαια. Αλλά, μήπως η Ελλάδα πρέπει να δείξει επιτέλους ότι δεν είναι “δεδομένη”, και οι Αμερικανοί από τη μεριά τους να κατανοήσουν ότι πρέπει να αναλάβουν ευθύνες και ουσιαστικές πρωτοβουλίες στην πολύ δύσκολη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής, στα ελληνοτουρκικά, την Κύπρο, και τα Δυτικά Βαλκάνια; Πολύ περισσότερο, να τοποθετηθούν ξεκάθαρα, πέρα από τα ευχολόγια Ομπάμα, σε σχέση με το οικονομικό γονάτισμα της χώρας, εδώ και επτά χρόνια, από τον χερ Σόϊμπλε; Ενδεχομένως, ορισμένες πρώτες απαντήσεις να δοθούν από τις εξελίξεις που θα σημειωθούν άμεσα στο Κυπριακό, αλλά και από την επίσκεψη που λέγεται ότι πιθανώς θα κάνει το επόμενο διάστημα στις ΗΠΑ ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς.

Πιο αναλυτικά, λοιπόν:

Κυπριακό

1.Η Ουάσιγκτον θα συνεχίσει να κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ και την υφυπουργό Εξωτερικών, επί Ομπάμα, Τζο Μπάϊντεν και Βικτώρια Νούλαντ (συμπαθέστατη σε πολλούς κύκλους της “ελληνο-αμερικανικής” φιλίας), που ήθελε μόνιμη τουρκική στρατιωτική βάση (τεσσάρων, έξι ή και δέκα χιλιάδων στρατιωτών, όπως κατά καιρούς έχει ειπωθεί), και διατήρηση -με αλλαγές- του καθεστώτος εγγυήσεων;

Ως γνωστόν, αυτές τις ημέρες στη Νέα Υόρκη καθορίζεται αν θα γίνει νέα διεθνής Διάσκεψη για το Κυπριακό -μετά την πρώτη, αποτυχημένη της Γενεύης, τον Ιανουάριο- μέσα στο καλοκαίρι. Επιθυμία που κατ' επανάληψη έχει εκφράσει ο -αμφιλεγόμενου ρόλου- ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για το Κυπριακό, Μπάρθ Αϊντα. Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι ότι οι ΗΠΑ, και ειδικότερα“σκληροί πυρήνες” της γραφειοκρατίας του State Department, εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την Κύπρο ως μια απλή παράμετρο των αμερικανο-τουρκικών σχέσεων, και, άρα, να θεωρούν ότι δεν πρέπει να χαλάσουν τα χατίρια της “στρατηγικής συμμάχου” των ΗΠΑ, της Τουρκίας. Αν αυτή η τάση, η οποία μάλιστα λέγεται ότι αντιμετωπίζει πολύ θετικά τον “ρόλο” του κ.Αϊντα, έχει περάσει τη γραμμή της στον Λευκό Οίκο, τότε οι πιέσεις προς Αθήνα και Λευκωσία θα είναι μεγάλες.

Ιδιαιτέρως ενδιαφέρον είναι ότι, ενώ ο Νίκος Αναστασιάδης είχε προγραμματίσει το ταξίδι του στις ΗΠΑ εδώ και τουλάχιστον ένα μήνα, και ζητούσε “ραντεβού” από τον Ντόναλντ Τράμπ, και τον αμερικανό αντιπρόεδρο, Μάϊκ Πένς, δεν του έδιδαν απάντηση. Του απάντησαν θετικά για συνάντηση με τον Πένς, μόνον όταν έγινε γνωστό ότι συμφωνήθηκε συνάντηση Γκουτιέρες – Αναστασιάδη – Ακιντζί. Άραγε, “ψήνουν” κάτι οι Αμερικανοί στο Κυπριακό και δεν το έχουμε αντιληφθεί;Και ποιος θα βγει ωφελημένος από αυτό; Διότι, πλέον, μετά και τις αποκαλύψεις ότι Τούρκος επιχειρηματίας, κολλητός του Ερντογάν, χρηματοδοτούσε τον απομακρυνθέντα (για παρτίδες με Ρώσους) σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του Τράμπ, Μάϊκλ Φλυνν, όλα δείχνουν ότι το “τουρκικό λόμπυ” είχε διεισδύσει βαθιά στους κύκλους εξουσίας στην Ουάσιγκτον (Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους).

Εξίσου ενδιαφέρον είναι, ακόμα, ότιοι ΗΠΑ, για ανεξήγητους (;) λόγους, δεν δείχνουν διατεθειμένες να τηρήσουν την υπόσχεση που είχαν δώσει στη Λευκωσία για να της παράσχουν δυο μεταχειρισμένα πλοιάρια για το Λιμενικό της. Τόσο αυτό, όσο και άλλες “ανακολουθίες” στην αμερικανική πολιτική, αποδίδονται στο γεγονός ότι η Ουάσιγκτον δεν θέλει να δυσαρεστήσει την Άγκυρα.

Σκόπια – Δυτικά Βαλκάνια

2.Ποια πολιτική θα ακολουθήσουν οι ΗΠΑ ως προς το “ονοματολογικό”, που, ως όλα δείχνουν, θα ανοίξει σιγά - σιγά; Η νέα σκοπιανή κυβέρνηση που αναδείχθηκε με τις ευλογίες της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, είναι ακόμα πολύ ασταθής (η συμμαχία Σοσιαλδημοκρατών - αλβανικών κομμάτων πήρε μόλις 62 από τις 120 ψήφους του Κοινοβουλίου). Πάντως, εμφανίζεται πιο “διαλλακτική” και σίγουρα πιο πρόθυμη από τον ακραίο εθνικιστική, Γκρουέφσκι, στο ονοματολογικό. Ο υπουργός Εξωτερικών της γείτονος, Νικόλα Ντιμιτρώφ, θέλοντας να δείξει ότι η πρώτη επίσκεψή του θα είναι στην Ελλάδα, δήλωσε ότι το πρώτο μέρος που θέλει να πιει τον καφέ του, είναι η Αθήνα. Από τη μεριά του, ο Ν.Κοτζιάς, του απηύθυνε προ ημερών -και δημόσια- πρόσκληση. Από τη μεριά της,η Αθήνα έχει διαμηνύσει σε υψηλόβαθμους αμερικανούς αξιωματούχους ότι η Ουάσιγκτον δεν πρέπει να περιμένει μονομερείς υποχωρήσεις από την Ελλάδα, και ότι μόνον εάν τα Σκόπια δείξουν ειλικρινή διάθεση, μπορεί να προχωρήσει το θέμα αυτή τη φορά.

Πάλι καλά, πάντως, που οι Δυτικοί, έστω και με τεράστια καθυστέρηση, αντελήφθησαν ποιος είναι ο Γκρουέφσκι. Κάτι, για το οποίο φώναζε η Ελλάδα. Κι' όμως, και τον στήριξαν σε πάρα πολλές περιπτώσεις, και δεν του τράβηξαν το αυτί. Χρειάστηκε μάλιστα να φτάσουν οι τραμπούκοι του στο σημείο να μπουκάρουν στη σκοπιανή Βουλή για να καταλάβει η Δύση ότι τα πράγματα μπορεί να οδηγηθούν σε αιματοκύλισμα. Τώρα αντιλαμβάνονται ότι επρόκειτο για ένα επικίνδυνα αναξιόπιστο πρόσωπο, και έχει ενδύσει το διεφθαρμένο σύστημα που οικοδόμησε με το μανδύα του ανιστόρητου αλυτρωτισμού και μιας ανύπαρκτης εθνικής ταυτότητας.

Η εξαγγελίες περί αποκαθήλωσης “μακεδονικών” αγαλμάτων και άλλων κιτσαριών στα Σκόπια, δείχνει ότι άπαντες αντιλαμβάνονται το γκροτέσκο της υπόθεσης. Είναι όμως, διατεθειμένοι να το παραδεχτούν σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδα; 'Η, ως συνήθως, θα ρίξουν τις ευθύνες στους -“κολλημένους” με τη Μακεδονία - Έλληνες; Να σημειωθεί πως ειδικάτο Βερολίνο επιρρίπτει ολοκληρωτικά την ευθύνη στην Αθήνα για την κατάσταση στα Σκόπια, επειδή, δήθεν, είναι αμετακίνητη στο “ονοματολογικό”, και έτσι “μπλοκάρει” την πορεία της πΓΔΜ.Ουδείς, βέβαια, περίμενε κάτι διαφορετικό από τη γερμανική πλευρά. Άλλωστε, η γεωπολιτική αντίληψή της είναι κατώτερη των περιστάσεων στην περιοχή μας (το μόνο που ξέρει να κάνει καλά, είναι να τσακίζει οικονομικά την Ελλάδα, και, άρα, να μειώνει τη γεωπολιτική βαρύτητά της), ενώ το βεληνεκές της είναι δευτερεύουσας σημασίας, με αποτέλεσμα στα σοβαρά προβλήματα, τόσο στα Δ.Βαλκάνια, όσο και αλλού, να κρύβεται διαρκώς πίσω από τον αμερικανικό παράγοντα.

Όπως και να' χει,στην Ουάσιγκτον και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, άρχισαν κιόλας να συζητούν (και να πιέζουν διακριτικά, προς το παρόν) για να ανοίξει πάλι το θέμα της ονομασίας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι το πρόβλημα πρέπει να επιλυθεί, ώστε στη συνέχεια να ξεκινήσει η διαδικασία ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ (για προώθηση των διαδικασιών ένταξης στην ΕΕ, γίνεται λόγος και για την Αλβανία), με το επιχείρημα ότι έτσι θα διασφαλιστεί θα η σταθερότητα στα Δυτικά Βαλκάνια.

Ένα ακόμα σοβαρό ζήτημα, στο οποίο καλούνται επιτέλους να δραστηριοποιηθούν ΗΠΑ και ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, είναι η ολοένα αυξανόμενη τουρκική διείσδυση και συχνά οι ανοικτές παρεμβάσεις της Άγκυρας στα Βαλκάνια.Τα παραδείγματα πολλά: Ελλάδα (Θράκη – μουσουλμανική μειονότητα), Βουλγαρία (μουσουλμανική μειονότητα, με κόμματα που επηρεάζονται από την Άγκυρα), Σκόπια, Αλβανία, Κόσσοβο, Βοσνία. Το να εκφράζουν την ανησυχία τους στη Δύση, και ιδιαίτερα το Βερολίνο, το οποίο βρίσκεται στριμωγμένο στην κόντρα του με την Άγκυρα, είναι προφανές ότι δεν αρκεί. Μάλιστα, διογκώνοντας ως μείζονα παράγοντα αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια τον ρωσικό παράγοντα, η Δύση καταφέρνει να υποβαθμίσει την τουρκική παρεμβατικότητα στην περιοχή. Να σημειωθεί πως,σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, υψηλόβαθμοι διπλωματικοί κύκλοι “συμμαχικών χωρών” στο ΝΑΤΟ, στις Βρυξέλλες, χαρακτηρίζουν ως “bullshitt” τα περί “ρωσικού κινδύνου”, ενώ προβληματίζονται περισσότερο για την τουρκική, αλλά και την κινεζική διείσδυση στα Βαλκάνια.

Ελληνοτουρκικά

3.Ποια θα είναι η στάση της νέας αμερικανικής ηγεσίας εφεξής, όταν μάλιστα πυκνώνουν οι τουρκικοί τσαμπουκάδες και στο Αιγαίο και στην Κύπρο; Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ το μόνο που δεν θέλουν, είναι επιπλέον σκοτούρες στην ήδη εύφλεκτη περιοχή μας. Ένα ακόμα πρόβλημα, όπως η κλιμάκωση της ελληνο-τουρκικής έντασης, τη στιγμή που είτε έχει πάρει φωτιά, είτε βράζει η νοτιοανατολική Μεσόγειος και η Βόρεια Αφρική, σίγουρα είναι κάτι που δεν επιθυμούν καθόλου. Ωστόσο, από αυτού του σημείου, μέχρι να ασκήσουν την ισχυρή επιρροή τους και να μαζέψουν λίγο το λουρί της Τουρκίας, η απόσταση είναι μεγάλη.

Προφανώς,η Ουάσιγκτον θέλει να δείχνει ότι κρατάει διακριτικές αποστάσεις στα ελληνο-τουρκικά. Άλλωστε, ακόμα και πρόσφατα, κατά την επίσκεψη Ερντογάν στις ΗΠΑ, παρά τα σύννεφα στις σχέσεις των δυο χωρών, οι Αμερικανοί έκαναν τα πάντα για να πείσουν τον Τούρκο πρόεδρο ότι οι σχέσεις τους ήταν και θα είναι “στρατηγικής σημασίας”.Κι ας στενοχώρησαν τον “κουμπάρο” με το να ανακοινώσουν μόλις λίγο πριν την επίσκεψή του, την παροχή στρατιωτικής βοήθειας προς τους Κούρδους της Συρίας και του Ιράκ (η Άγκυρα τους χαρακτηρίζει “τρομοκράτες” του ΡΚΚ).

Οι Αμερικανοί δείχνουν πως, όταν θέλουν να “καθαρίσουν το παιχνίδι”, όπως τώρα το επιθυμούν διακαώς στη Συρία (με τους Κούρδους), ξέρουν να το κάνουν, και μάλιστα πάρα πολύ καλά. Ως εκ τούτου, εφόσον ζητούν “διευκολύνσεις” από την Ελλάδα, επιβάλλεται να δείχνουν αντίστοιχες ... “ευαισθησίες” και στα καθ' ημάς. Το λιγότερο που έχουν να κάνουν (και το έκαναν προ μηνών, αποτελεσματικά, όταν τουρκικό πλοίο έκανε άσκηση με πραγματικά πυρά εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων), είναι, σε διπλωματικό επίπεδο, να επιστήσουν την προσοχή της Άγκυρας. Χρειάζεται, όμως, να κάνουν πολλά περισσότερα.

Διαβάστε περισσότερα