Sin eaters

Του Νίκου Καραχάλιου

Παρασκευή βράδυ. Σε ένα multiplex στο Μαρούσι.

Παρατηρώ δύο ομάδες από πιτσιρικάδες που πειράζοντας ο ένας τον άλλον περιμένουν στην ουρά, να πάρουν εισιτήριο για το σινεμά.

Χασκογελάνε.

Θέλουν να δουν το «πλεονέκτημα του να είσαι στο περιθώριο».

Λίγα μέτρα πιο κει, άλλος κόσμος. Όχι κινηματογραφικός, απλά διαφορετικός κόσμος. Αυτά ανήκουν ακόμη στη γενιά της αθωότητας. Ούτε υποψιάζονται τι έρχεται… Αν και θα έπρεπε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Άλλη γενιά, άλλα ενδιαφέροντα και, κυρίως, άλλα προβλήματα.

Είμαι μόνος μου. Το κάνω συχνά. Το ονομάζω movie therapy (κινηματογραφική θεραπεία). Με 8 ευρώ γλυτώνεις για 2 ώρες διαφυγής (προσωρινά;) τον ψυχίατρο.
Έχω επιλέξει να δω το «Arbitrage» με τον Richard Gere. Αφορά ένα μεγαλοεπιχειρηματία/ χρηματιστή/money maker της Wall Street, που ενώ καταπατά κάθε νόμο που υπάρχει, καταφέρνει έχοντας κάθε φορά το κατάλληλο άλλοθι (αυτός είναι και ο τίτλος της ταινίας στα ελληνικά) να ξεγλυστράει. Μ’ ενδιαφέρει το θέμα γιατί έχει μια επικαιρότητα στην χώρα μας, μάλλον διαχρονική, και συνάμα έναν συμβολισμό. Αναρωτιέμαι αν στην Ελλάδα της Λίστας Λαγκάρντ και των προφυλακίσεων των επωνύμων θα υπερισχύσουν τα «άλλοθι» και θα τα καταφέρουν, άλλη μια φορά, τα μεγάλα ψάρια να ξεγλιστρήσουν.

Τις σκέψεις μου διακόπτει ένας 40άρης. Ευγενικός και οικείος. Με χαιρετάει: «Γειά σου Νίκο». Τον παρατηρώ. Είναι πιο βαρύς από μένα. Φαίνεται κουρασμένος, αλλά πολύ ήρεμος. Είναι ντυμένος στα μαύρα. Φοράει ένα μακό πόλο μπλουζάκι. Μόνο αυτό, παρότι έχει 70 C και βρέχει! Μου κάνει καλή εντύπωση, γιατί φαίνεται ότι τα έχει όλα γραμμένα. Και ξέρει τι θέλει.

Με πλησιάζει και μου λέει: «Καλά τα λες. Να ξέρεις, είσαι Sin Eater»!

Τον ακούω χωρίς να μιλάω.

Και συνεχίζει: «Είδα τις προάλλες μια ταινία. Τη συνέχεια της ταυτότητας του Τζαίησον Μπορν. Αναφερόταν με αυτό τον όρο σε κάτι τύπους σαν κι εσένα που καθαρίζουν (για;) τις αμαρτίες των άλλων. Συνέχισε να κάνεις αυτό που κάνεις. Συνέχισε να διαφωνείς με το ‘Σύστημα’».

Είχε έρθει η ώρα μας να πάρουμε εισιτήρια. Η ταμίας νόμιζε ότι είμαστε παρέα. Όχι. Ο Θωμάς, (αυτό ήταν το όνομά του) ήταν μόνος του…

Θα έβλεπε τον τιμωρό (Djiango).

Δεν θυμάμαι αν αποχαιρετιστήκαμε.

Ο χαρακτηρισμός μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Δεν τον είχα ξανακούσει.

Επόμενο βήμα: Google.

Στο φιλμ που μου είχε αναφέρει The Bourne Legacy οι σύγχρονοι κατάσκοποι αποκαλούνταν sin eaters.

Ο όρος αναφέρεται στον άνθρωπό που μέσω μιας τελετής η κρίση που περιλαμβάνει τροφή (ψωμί) μέχρι και ποτό (μπύρα ή κρασί) απορροφά και διώχνει τις αμαρτίες ενός νοικοκυριού (συνήθως μετά από μία πρόσφατη οικογενειακή απώλεια). Έτσι καθαρίζει την ψυχή του αποθανόντος και του επιτρέπει να «αναπαυθεί εν ειρήνη».

Sin eaters υπάρχουν από τα Μεσαιωνικά χρόνια. Ένας μύθος θέλει τον Richard Munslou να είναι ο τελευταίος sin eater στην Αγγλία (1906). Ανάλογες παραδόσεις καταγράφονται ακόμη και σήμερα στη Βαυαρία, στις ΗΠΑ (κυρίως στα Απαλάχια), την Ολλανδία και τα Βαλκάνια.

Για το θέμα έχουν γραφτεί αρκετά βιβλία. Ακόμη και μια σειρά κόμικ της Marvel είχε αυτό το όνομα. Υπάρχει σχετική σελίδα στο facebook με χιλιάδες followers.
Έχουν γυριστεί αρκετές ταινίες. Το θρίλερ “the last sin eater” (2007), και το sin eater με τον Heath Leger (2003). Η πιο γνωστή είναι το Final Cut (2004). Έχει πρωταγωνιστή τον Robbin Williams, που ως σύγχρονος sin eater «κόβει» τις αμαρτίες από ένα μικρό τσιπ που υπάρχει στον εγκέφαλο των νεκρών ανθρώπων, αφήνοντας πίσω μόνο τις «αποστειρωμένες» αναμνήσεις τους για να τους θυμούνται «καθαρούς» οι συνάνθρωποί τους.

Το Σαββατοκύριακο το θέμα γύριζε στο μυαλό μου. Διάβασα μερικά πράγματα ακόμη. Ξεφεύγοντας από την κάπως μακάβρια γένεση του όρου, οι σύγχρονες μεθερμηνείες του με είχαν ιντριγκάρει.

Το πρώτο ρώτημα είναι αν «εξαγνίζοντας» τις αμαρτίες των άλλων τους επιτρέπεις να συνεχίζουν να κάνουν κακό, ή αν δίνεις με αυτό τον τρόπο ένα τέλος στα κακά και τις αμαρτίες τους.

Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα οι συγκρούσεις που είχα διαχρονικά με διεφθαρμένα συστήματα εξουσίας στην πολιτική, στο επιχειρείν και στον αθλητισμό και είχαν ως αποτέλεσμα τον «εξαγνισμό του συστήματος» αλλά το ακριβώς αντίθετο την «κάθαρσή» του. Και μάλιστα με προσωπικό κόστος.

Το δεύτερο πολιτικό ερώτημα είναι πόσοι sin eaters χρειάζονται για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες των δεκάδων επίορκων υπουργών των κυβερνήσεων της 30ετίας;

Πόσοι «εξαγνισμοί» χρειάζονται για τους εκατοντάδες διεφθαρμένους διοικητές δημόσιων οργανισμών που έκαναν πάρτι εις βάρος μας;

Και, τέλος, πόσες τελετές αφορισμού για να γλυτώσουμε από τα χιλιάδες λαμόγια στο δημόσιο βίο και στο επιχειρείν που μας βούλιαξαν με τις απατεωνιές τους στο βούρκο των αβάστακτων χρεών και μας έριξαν στα νύχια της τρόικας;

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ένα είναι σίγουρο. Ο Θωμάς είχε δίκιο…