The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn

Τεντέν. Πόσες και πόσες γενιές έχουν μεγαλώσει με τις περιπέτειές του; Τα κόμιξ του Βέλγου Georges Rémi (γνωστότερος ως Herge) είναι από τα πλέον αγαπημένα, ενώ και τα αντίστοιχα καρτούν αγαπήθηκαν πολύ. Την πρόσφατη ταινία ούτε που την είδα και να σας πω την αλήθεια δεν πολυκαίγομαι. Τι γίνεται όμως το παιχνίδι της ταινίας; Μας εξάπτει ή κόβει μαχαίρι την δίψα για περιπέτεια;

Πριν ξεκινήσω την κριτική, να σας πω ότι πάντα ήθελα ένα πραγματικό Tintin game. Υπήρχε το Tintin in Tibet που βγήκε τη δεκαετία

του ’90 για PC και 16-bit κονσόλες, αλλά δεν ήταν ούτε πολύ όμορφο, ούτε πολύ ενδιαφέρον. Δεν θα ήταν ωραίο να βλέπαμε ένα ζωγραφισμένο στο χέρι HD και αμιγώς adventure παιχνίδι TinTin; Λέω εγώ τώρα… Αντ’ αυτού έχουμε έναν τρισδιάστατο τίτλο για τις παιχνιδομηχανές του σήμερα, που δυστυχώς δεν μας θυμίζει σε τίποτα πόσο αγαπημένος είναι αυτός ο ήρωας. Έχοντας βγάλει από πάνω μου αυτήν την μικρή εξομολόγηση, προχωράω στα του παιχνιδιού.

Η ιστορία έχει να κάνει με ένα γεγονός που συνέβη πολλά χρόνια πριν. Μεσαίωνα δηλαδή. Ένας πρόγονος του Captain Haddock (ναι μιλάμε για τον συγκεκριμένο τσαντίλα καπετάνιο) άφησε πίσω του ένα μυστικό που οδηγεί σε έναν πολύ μεγάλο θησαυρό. Ο Tintin μπλέκεται σε αυτήν την ιστορία από τη στιγμή που αγοράζει ένα μικρό αντίγραφο του “Unicorn” (του πλοίου του προγόνου του Haddock δηλαδή) και ανακαλύπτει ένα μικρό πάπυρο μέσα στην καρίνα του. Από εκεί και πέρα ξεκινά ένας αγώνας δρόμου μεταξύ διαφόρων εγκληματιών και του Tintin για την διεκδίκηση του θησαυρού.

Όταν υιοθετούσε τον Μιλού, ο Τεντέν δεν είχε προβλέψει οτι χρειαζόταν και ένα ζευγάρι φτερούγες.

Το παιχνίδι είναι ουσιαστικά ένα platformer που παίζεται κυρίως σε 2.5D (δηλαδή έχει βάθος αλλά κινείστε σε δύο διαστάσεις) και αποτελείται από γελοίους γρίφους, πανεύκολα άλματα, σκαρφάλωμα σε κλειστοφοβικούς αγωγούς και μερικές σκηνές με οχήματα που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά μέχρι να ολοκληρωθεί μέσα από cutscenes η ιστορία. Οι μάχες είναι και αυτές το ίδιο εύκολες και βαρετές. Υπάρχουν τρείς τύποι εχθρών. Αυτοί που μπορεί ο παίκτης να πλακώσει στις μπουνιές (με την χρήση ενός και μόνο κουμπιού), αυτοί που μεταχειρίζονται μια ομπρέλα ως ασπίδα και μερικοί που έχουν πανοπλίες και πρέπει να τους κάνετε να γλιστρήσουν, πετώντας μπανανόφλουδες, προς τους κοντινότερους τοίχους. Αυτοί οι εχθροί επαναλαμβάνονται συνέχεια, ξανά και ξανά. Το ίδιο και οι σκηνές με τα οχήματα. Ο μόνος λόγος για να γυρίσει κάποιος στην περιπέτεια είναι η συλλογή χρυσών καβουριών απο κρυμμένα σεντούκια.

Το co-op έχει να δώσει κάτι παραπάνω, κυρίως γιατί δεν πέφτει στην παγίδα να εξιστορήσει ξανά την ταινία – και πρακτικά δεν έχει λογική αφού λαμβάνει χώρα σε ένα όνειρο του Captain Haddock. Στο co-op μπορείτε να παίξετε μόνοι εναλλάσσοντας τους χαρακτήρες, ή με κάποιον φίλο. Πρέπει να χρησιμοποιήσετε τις ικανότητες του κάθε χαρακτήρα για να την βγάλετε καθαρή, αν και μετά από μία ώρα ενασχόλησης, δεν θα σας πολυνοιάζει.

Μέσα σε όλο