Ace Combat: Assault Horizon Review

Παιχνίδια με αεροπλάνα… Μπορώ να μετρήσω αυτά που έχω παίξει στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ονομαστικά – Aerowings, Ace Combat και After Burner. Άντε και το F22 στο αθάνατο DOS, και πάλι με ξινισμένη μούρη. Είχα υπόψη μου ότι το Ace Combat έχει περάσει μια κρίση, όπως όλες οι σειρές που ξεπερνούν τα τέσσερα sequels. Άραγε το Assault Horizon καταφέρνει να κερδίσει έναν reviewer που δεν αρέσκεται

Το Assault Horizon είναι παιχνίδι μάχης με πολεμικά αεροσκάφη, αλλά την έχει δει λίγο πιο… Modern Warfare αλλά στους αιθέρες. Εσείς παίζετε έναν Αμερικάνο στρατιωτικό (κομπλέ με μούσκουλα, θεληματικό πιγούνι και μόνιμη την «αίσθηση της δικαιοσύνης») και πολεμάτε κάποιους Ρώσους επαναστάτες, μαζί με Ρώσους στρατιωτικούς που μετά σας προδίδουν (όχι που θα υπήρχαν καλοί Ρώσοι σε αμερικάνικο σενάριο). Και όλα αυτά για ένα υπερόπλο που λέγεται Trinity και δεν πρέπει να πέσει σε λάθος χέρια – δηλαδή εκτός ΝΑΤΟ.

Το gameplay του τίτλου είναι καθαρά arcade. Ενώ το setting είναι «ρεαλιστικό» και τα αεροσκάφη εύκολα αναγνωρίσιμα, το πέταγμα είναι αρκετά πιο απλό, άμεσο και μπορώ να πω διασκεδαστικό. Έχετε στην διάθεση σας τρεις -απίστευτα άβολες- κάμερες: από την μύτη του αεροσκάφους, από το cockpit και από το πίσω μέρος του αεροπλάνου. Η τρίτη είναι προτιμότερη. Όχι ότι είναι καλή, αλλά στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Όλες οι κάμερες είναι περιορισμένες, ενώ το αεροπλάνο στην «από πίσω» κάμερα κρύβει μεγάλο μέρος της οθόνης. Βέβαια, το ΗUD βοηθάει την κατάσταση, αφού δεν εξαφανίζεται ποτέ. Σας βοηθάει με διάφορες ενδείξεις, όπως το πού βρίσκεται ο επόμενος στόχος σας, πότε μπορείτε να εμπλακείτε σε dogfight και πότε σας έρχεται πύραυλος ή σας κυνηγάει κάποιος άλλος. Σημειώστε ότι το παιχνίδι δεν περιορίζεται στα αεροπλάνα. Τα ελικόπτερα έχουν εκτενή παρουσία, και από το πυροβόλο ενός σινούκ, θα φτάσετε να πιλοτάρετε και να κάνετε επιχειρήσεις κοντά στο έδαφος.

Tα dogfights είναι απο τα πιο δυνατά στοιχεία του παιχνιδιού.

Οι αποστολές έχουν αρκετή ποικιλία όσον αφορά το τι πρέπει να κάνετε με τα ελικόπτερα και τα αεροσκάφη. Ένα πρόβλημα υπάρχει: κρατάνε υπερβολικά πολύ. Όταν παίζεις μια αποστολή στο campaign και αναρωτιέσαι πότε θα τελειώσει, δύο πράγματα συμβαίνουν: ή σε καλεί η φύση, ή το παιχνίδι το παρατραβάει λιγάκι. Οι αποστολές είναι δυσβάσταχτα μεγάλες, και εκεί που λες ότι τελείωσε, τσουπ, εμφανίζεται ένα νέο κύμα εχθρών από το πουθενά. Η δράση είναι καλή και καλοδεχούμενη, αλλά όπως όλα τα φαγητά, έτσι κι αυτή καταντάει κουραστική μετά από λίγο σε τόσο μεγάλες αποστολές.

Το multiplayer – ναι υπάρχει και αυτό – είναι αρκετά διασκεδαστικό, αν και προσωπικά το βρίσκω εντελώς αχρείαστο σε παιχνίδι του συγκεκριμένου είδους. Μπορείτε να πάρετε μέρος σε deathmatches ή το κλασικό team play για προστασία του «αρχηγείου» της κάθε ομάδας. Μέχρι 16 άτομα υποστηρίζονται, με διαφορετικά πετούμενα έτσι ώστε να μπορούν να καταστρώσουν στρατηγικές. Το multiplayer έχει ενδιαφέρον, αλλά προσωπικά