ULTROS | Review

Στα γρήγορα

Το Ultros είναι ένα metroidvania που ξεχωρίζει από τη μάζα. Αντί να ακολουθήσει τα συνηθισμένα μονοπάτια, η σουηδική εταιρεία Hadoque προσφέρει ένα gameplay που συνδυάζει τον ενδιαφέροντα χρονοκύκλο με την ανανεωτική ιδέα του time loop, δηλαδή της επανάληψης του χρόνου. Η πλοκή διαδραματίζεται σε ένα μυστηριώδες διαστημόπλοιο, τη Σαρκοφάγο, όπου ο παίκτης ανακαλύπτει σιγά-σιγά τα μυστικά του περιβάλλοντος και αναζητά πώς να αποφύγει την ατέλειωτη

Οι χαρακτήρες και το περιβάλλον σχεδιάζονται με σουρεαλιστικό τρόπο, ενώ η εξερεύνηση του κόσμου προσφέρει μια ισορροπημένη αίσθηση μεταξύ προόδου και μυστηρίου. Με κάθε νέα αρχή, οι δημιουργοί δίνουν στον παίκτη την ευκαιρία να ανακαλύψει κάτι νέο, ενώ η επαναφορά των δυνάμεών του γίνεται ολοένα και πιο αποτελεσματική. Το Ultros είναι ένα παιχνίδι που δεν προσφέρει απλώς διασκέδαση, αλλά και προκαλεί τον παίκτη να σκεφτεί εκτός των συνηθισμένων πλαισίων του.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι ο πρώτος κανόνας για να ξεχωρίσει ένα metroidvania ανάμεσα από το πλήθος επιλογών είναι να προσφέρει κάτι διαφορετικό στον οπτικό τομέα, κάτι που να τραβάει άμεσα το βλέμμα. Σε αυτό το κομμάτι το Ultros αναμφίβολα κερδίζει με ευκολία τις εντυπώσεις καθώς αρκεί κανείς να δει 1-2 εικόνες για να αντιληφθεί την τεράστια εκκεντρικότητα και κατ’ επέκταση μοναδικότητα της εικαστικής επένδυσης, χάρη στο έντονο ψυχεδελικό στοιχείο, την πανδαισία χρωμάτων και τον αλλόκοτο σχεδιασμό.

Εννοείται βέβαια πως αυτό δεν είναι το παν. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου αποδεικνυόταν πως ο ιδιαίτερος οπτικός τομέας τελικά ήταν ένα κέλυφος ενός άγευστου παιχνιδιού, όπως για παράδειγμα συνέβη στις περιπτώσεις των Curse of the Sea Rats και Narita Boy. Ευτυχώς, η σουηδική Hadoque αποφεύγει αυτό το μονοπάτι και όχι μόνο προσφέρει αξιοπρεπές gameplay αλλά εισάγει επιπλέον την ενδιαφέρουσα και φρέσκια ιδέα του time loop, δηλαδή της επιστροφής πίσω στο χρόνο.

Το πως η ανθρωπόμορφη ηρωίδα βρίσκει τον εαυτό της σε αυτήν την κατάσταση δεν γίνεται σαφές ούτε από την εισαγωγή, ούτε και για μεγάλο τμήμα του παιχνιδιού, παρά μόνο από την επίσημη περιγραφή στη σελίδα του Ultros. Σύμφωνα με αυτήν, η χαρακτήρας μας πέφτει με το διαστημόπλοιό της εντός της Σαρκοφάγου, ένα ογκωδέστατο και μυστηριώδες σκάφος. Αυτό το εξωγήινο περιβάλλον είναι σχεδιασμένο με μία ιδιαίτερη τεχνοτροπία, δίνοντας εξαρχής την αίσθηση του απόκοσμου.

Οι ζωντανοί κάτοικοι αυτού του σκάφους είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και μόνο ένας εξ αυτών αποδεικνύεται πως είναι φίλιος. Ο λεγόμενος Gardner βρίσκεται εδώ ως μία ήρεμη φωνή και έτοιμος να μας μάθει τα μυστικά της… κηπουρικής (περισσότερα για αυτό παρακάτω). Το σενάριο εξελίσσεται με σχετικά φειδωλό τρόπο, μεταφέροντας μία ιστορία που αφήνεται κυρίως στον παίκτη για ερμηνείες, αποδίδοντας παράλληλα και μία έμμεση κριτική για τον καταναλωτισμό, με σχεδόν σαρκαστικό τρόπο (έστω κατά τη δική μας ανάγνωση).

Η αλήθεια είναι ότι η εξιστόρηση γίνεται μέσα από λιγοστά και αρκετά αινιγματικά κείμενα ώστε η παρακολούθηση της ιστορίας να μην είναι και η πιο εύκολη υπόθεση. Βέβαια, η τόσο σουρεάλ φύση του παιχνιδιού πιθανότατα να σας πείσει να δώσετε μία ευκαιρία στο σενάριο, ώστε να επιχειρήσετε να ξεδιπλώσετε το κουβάρι του.

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη το θέμα του ψυχεδελικού σχεδιασμού, στα πρώτα τμήματα της περιπέτειας η κατάσταση κυλάει γνώριμα για τα δεδομένα του είδους. Διαρκώς εντοπίζουμε περιοχές που εμφανώς θα ξεκλειδωθούν αργότερα, όταν αποκτήσουμε τις κατάλληλες δυνάμεις, ενώ δεν αργούμε να βρούμε την πρώτη μας ειδική ικανότητα, το γνώριμο διπλό άλμα.

Σύντομα όμως, και αφού αντιμετωπίσαμε το πρώτο boss, ήρθαμε στην αναπάντεχη κατάσταση όπου η χαρακτήρας μας επέστρεψε εξαναγκαστικά στην αφετηρία του παιχνιδιού, χάνοντας επιπλέον όλες τις δυνάμεις και όποια upgrades είχαμε κάνει. Είναι ένα σημείο που δίνει την αρχική εντύπωση ότι φεύγει από τα πλαίσια του metroidvania και περνάει σε αυτά του roguelite. Εντούτοις, η Hadoque γνώριζε πολύ καλά πως να μεταχειριστεί το θέμα της χρονολογικής λούπας ώστε και να αξιοποιεί αυτή τη θεματική με ενδιαφέρον τρόπο (τόσο σεναριακά όσο και σε όρους gameplay) αλλά και να παραμένει πιστή στους κανόνες των metroidvania.

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά ξενίζει το “μηδένισμα” της προόδου, αλλά λίγη ώρα μετά γίνεται εμφανές ότι οι δημιουργοί ήξεραν πολύ καλά ότι θα ακροβατούσαν επικίνδυνα στη νοητή γραμμή μεταξύ εκνευρισμού και περιέργειας σε όσους έπαιρναν στα χέρια τους το Ultros.

Ο σχεδιασμός του κόσμου είναι με τέτοιο τρόπο δημιουργημένος ώστε παρά τη δαιδαλώδη αρχιτεκτονική να καταφέρνει με φυσικό τρόπο να μας ωθεί προς τη σωστή διαδρομή, αποφεύγοντας να μας δίνει την αίσθηση ότι χανόμαστε, ιδίως λόγω της επιστροφής μας το σημείο μηδέν. Επιπλέον, κάθε φορά που ερχόμαστε σε μία καινούρια λούπα γίνεται σαφές ότι ανοίγονται κάποια μόνιμα shortcuts που μας επιτρέπουν να ξαναβρούμε τις ειδικές ικανότητες αρκετά γρήγορα (σημειωτέων ότι όσες ικανότητες έχουμε εντοπίσει βρίσκονται κάθε φορά συγκεντρωμένες σε ένα gadget).

Ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι η Σαρκοφάγος φαντάζει ως ένας ζωντανός οργανισμός, καθώς κάθε φορά που ξεκινάμε από την αρχή δίνεται η εντύπωση ότι δημιουργούνται νέες διαδρομές που δεν υπήρχαν πριν, παρόλο που πάντα μιλάμε για τον ίδιο χάρτη. Επομένως, σε κάθε νέα αρχή συχνά θα έχουμε κάτι νέο να βρούμε, ακόμα και σε μονοπάτια από όπου είχαμε ήδη περάσει.

Έπειτα από ένα σημείο, όποτε ερχόμαστε σε μία νέα λούπα θα γίνεται όλο και πιο εύκολη και άμεση η επαναφορά των δυνάμεών μας, με τους δημιουργούς να κατανοούν πλήρως την ανάγκη να αποφευχθεί η αίσθηση της κουραστικής επανάληψης. Κάπου εδώ μπαίνει και το θέμα της κηπουρικής που αναφέραμε πρωτύτερα.

Βλέπετε, η Σαρκοφάγος είναι γεμάτη από εξωγήινη πανίδα αλλά και χλωρίδα. Αυτά τα περίεργα φυτά εμφανίζονται παντού και εμείς έχουμε τη δυνατότητα να φυτεύουμε τους σπόρους τους σε διάφορα σημεία του χάρτη. Ανάλογα με το είδος του σπόρου το φυτό που θα φυτρώσει προσφέρει διάφορα platforming βοηθήματα, όπως η δημιουργία νέας πλατφόρμας και η εξάπλωση χορταριού σε κάθετους τοίχους που μας επιτρέπει να περπατάμε μεταξύ άλλων.

Η ιδιαιτερότητα είναι ότι αφού φυτεύσουμε τον εκάστοτε σπόρο θα πρέπει να περιμένουμε να έρθει η επόμενη χρονική λούπα προτού το δούμε να φυτρώνει. Είναι ένας ενδιαφέρον μηχανισμός μέσω του οποίου αντιλαμβανόμαστε ότι, κατά παράδοξο τρόπο, ο χρόνος κυλάει ταυτόχρονα μπροστά αλλά και πίσω. Σε αυτό το σημείο όμως υπάρχει και μία παραφωνία, καθώς ναι μεν ο μηχανισμός παρουσιάζει ενδιαφέρον, αλλά οι σπόροι είναι τόσο παρόμοιοι μεταξύ τους και οι περιγραφές τους τόσο φειδωλές που συχνά είναι δύσκολο να συγκρατούμε τι ιδιότητές τους, ιδίως αναλογιζόμενοι ότι θα δούμε τους καρπούς μετά από αρκετή ώρα.

Παρόλο που για να φτάσετε στον τερματισμό δεν χρειάζεται να αξιοποιήσετε πλήρως τις ικανότητες των φυτών η αλήθεια είναι ότι αν θελήσετε να στοχεύσετε στον καλό και πλήρη τερματισμό τότε μάλλον θα χρειαστεί να οπλιστείτε με γερή υπομονή και ξεχωριστές σημειώσεις προκειμένου να γνωρίζετε που χρειάζεται να φυτευτεί ο κάθε σπόρος.

Την κατάσταση δεν βοηθάει και ο χάρτης, ο οποίος ναι μεν προσφέρει μία καλή εικόνα του συνολικού περιβάλλοντος, αλλά σίγουρα θα βοηθούσε εάν μας επέτρεπε να βάζουμε τα δικά μας σημάδια. Ως έχει, ορισμένες φορές επιδοθήκαμε σε άσκοπο backtracking επανερχόμενοι σε μέρη όπου απλά είχαμε ξεχάσει ότι ακόμα δεν είχαμε βρει το κατάλληλο εργαλείο για να αποκτήσουμε πρόσβαση.
Όσον αφορά στα αμιγώς gameplay σκέλη του Ultros η Hadoque δεν θέλησε να ταράξει τα νερά, ακολουθώντας μία μάλλον ασφαλή διαδρομή.

Η πρωταγωνίστρια είναι εξοπλισμένη με ένα σπαθί και μόνο, που της επιτρέπει ένα σχετικά καλό εύρος κινήσεων. Η αίσθηση της μάχης είναι αρκετά καλή, αποδίδοντας μάλιστα ένα αναπάντεχα βίαιο θέαμα, βλέποντας πίδακες αίματος από την εξόντωση κάθε αλλόκοτου όντος. Η μάχη γενικά δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη, κάτι που ισχύει και για τα καλοσχεδιασμένα boss fights κάτι στο οποίο βοηθάει και η μεγάλη μπάρα ενέργειας αλλά και η ευκολία με την οποία μπορούμε να πραγματοποιήσουμε αποφυγές.

Στα ίδια κυβικά κυμαίνονται και τα platforming κομμάτια, άνευ ιδιαίτερης πρόκλησης. Παρόλα αυτά η περιήγηση στο κόσμο της Σαρκοφάγου παραμένει ευχάριστη και γρήγορη. Ο σχεδιασμός των επιμέρους περιοχών είναι πάντοτε δουλεμένος, φέρνοντάς μας σε μία καλή ποικιλία από περιβάλλοντα και καταστάσεις.

Στις συνολικά 12-14 ώρες το Ultros κατάφερε να διατηρήσει το ενδιαφερόν και να μας πείσει να αποφύγουμε τη χρήση του fast travel (το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι αρκετά περιορισμένο), ολοκληρώνοντας την περιπέτεια εκεί ακριβώς που έπρεπε ώστε να μην κουράσει.

Εν κατακλείδι, το Ultros έρχεται ως μία εντελώς φρέσκια εικόνα στα metroidvania. Μπορεί να δυσκολευτεί να θέσει υποψηφιότητα για το metroidvania της χρονιάς, λόγω του προβλέψιμου platforming και της συμβατικής δράσης, αλλά από την άλλη πλευρά η έντονη αίσθηση ψυχεδέλειας που αποπνέει σε συνδυασμό με το έξυπνα υλοποιημένο χωροχρονικό στοιχείο, το κατατάσσουν ως μία ενδιαφέρουσα και αρκετά φρέσκια πρόταση για τους λάτρεις του είδους.

To ULTROS κυκλοφορεί από τις 13/2/24 για PS5, PS4 και PC. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC, με review code που λάβαμε από την Hadoque.

The post ULTROS | Review first appeared on GameOver.

The post ULTROS | Review appeared first on GameOver.