Starfield | Review

Ο κύβος (και τα review) ερρίφθησαν, λοιπόν, για το μεγάλο παιχνίδι της Microsoft, το Starfield. Τι είναι, άλλωστε, μερικά χρόνια αναμονής για το επόμενο, μεγάλο RPG της Bethesda; Ένας κόκκος άμμου, μπροστά στην απεραντοσύνη του διαστήματος και την ταχύτητα με την οποία κινείται το φως στο αχανές (αλλά όχι εντελώς άδειο) σύμπαν. Ακόμα ένα μεγάλο RPG,

Ο αναγκαστικός -και μάλλον αναμενόμενος- χαρακτηρισμός του τίτλου ως «αποκλειστικός» για το Xbox πυροδότησε ποικίλες αντιδράσεις από πολλούς παίκτες ανά τον κόσμο, αλλά και από τα ειδικά μέσα ενημέρωσης της βιομηχανίας. Απαγγελίες χαρακτηρισμών που αγγίζουν τα όρια της απόλυτης απαξίωσης από τη μια, διθύραμβοι και βεβαιώσεις ότι μιλάμε για το παιχνίδι της χρονιάς από την άλλη. Αυτό αποτελεί για τη βιομηχανία και τα σημερινά δεδομένα το Starfield. Και -ευτυχώς ή δυστυχώς- η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Ας ξετυλίξουμε, όμως, το κουβάρι από την αρχή, ξεκινώντας με το ίδιο το παιχνίδι. Τι είναι, λοιπόν, το Starfield; Είναι ακριβώς ό,τι θα περίμενε κάποιος από μια εταιρεία με την ποιότητα γραφής και την (προ)ιστορία τίτλων της Bethesda. Ένα εκτενές παιχνίδι στο διάστημα, αλλά όχι με τον τρόπο που έχουμε συναντήσει σε πονήματα άλλων εταιρειών και ομάδων ανάπτυξης. Το Starfield δεν είναι μια διαστημική όπερα. Είναι μια εμπειρία δράσης και εξερεύνησης που μάλλον κάτι μας θυμίζει, κάπου την έχουμε ξανασυναντήσει, αλλά που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι μας προσφέρεται σε ένα μεγάλο και χορταστικό πιάτο, ικανό να ικανοποιήσει την πείνα μας για μια ποιοτική περιπέτεια και για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα.

Ένας τίτλος που προσφέρει μια πληθώρα από χαρακτηριστικά χωρίς να εκβιάζει και να υποχρεώνει τον παίκτη να ακολουθήσει έναν συγκεκριμένο τρόπο ολοκλήρωσης του ταξιδιού του, αλλά να δοκιμάσει και να επιλέξει τον τρόπο που λειτουργεί καλύτερα για εκείνον, τους gameplay μηχανισμούς που τον κάνουν να ευχαριστιέται ένα παιχνίδι και όχι να τον κουράζει. Σε γενικές γραμμές, ένας τίτλος που μοιάζει σαν να φτιάχτηκε σε κάποια διαστημική ουτοπία…συντροφιά, βέβαια, με τα γνώριμα προβλήματα που έχουν κάνει διάσημη την Bethesda στο παρελθόν και που μάλλον θα συνεχίσουν να το κάνουν ξανά και ξανά. Οφείλουμε, όμως, να σημειώσουμε πως τα προβλήματα αυτά αγγίζουν περισσότερο τα όρια του κωμικού από του τραγικού, περισσότερο να μας θυμίζουν πως η αρτιότητα στο launch τίτλων αυτής της εταιρείας μάλλον θα αποτελεί για πάντα μια ουτοπία.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, πως η προϊστορία των launch τίτλων της Bethesda δεν αποτελεί το μοναδικό πρόβλημα με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Ο μεγάλος ελέφαντας στο δωμάτιο έχει να κάνει με το ρυθμό ανανέωσης. Το παιχνίδι δέχτηκε πυρά λόγω της επιλογής του κλειδωμένου ρυθμού ανανέωσης στα 30 καρέ το δευτερόλεπτο στις κονσόλες. Το γεγονός και μόνο ότι, επί της ουσίας χρησιμοποιείται μια παλαιότερη μηχανή γραφικών (με πολλά loading screens, δυστυχώς) δικαιολογεί, ως ένα βαθμό, τη γκρίνια της κοινότητας.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο τραγικά. Παρ’ όλο που η έκδοση για τους υπολογιστές έτρεχε καρφωμένη στα 60 και παρ΄ όλο που η διαφορά ανάμεσα σε υπολογιστές και κονσόλες είναι εμφανέστατη, εν τούτοις δεν μπορούμε να πούμε πως απογοητευτήκαμε με την έκδοση του Xbox, καθώς ο ρυθμός ανανέωσης είναι σταθερότατος και δεν φαίνεται να επηρεάζει αρνητικά τους μεγάλους πυλώνες του gameplay – την εξερεύνηση και τη μάχη. Ειδικά η μάχη είναι ένας τομέας που έρχεται φανερά βελτιωμένος από το Fallout 4, με το μόνο πρόβλημα που εντοπίσαμε είναι η συμπεριφορά της ΑΙ ως προς τον τρόπο με τον οποίο επιτίθενται και δέχονται τα πυρά οι εχθροί στο παιχνίδι. Ουκ ολίγες φορές έτυχε να δεχτούμε σοβαρό πλήγμα από εχθρούς πολλά επίπεδα χαμηλότερα από εμάς και, αντιστρόφως, να πετύχουμε το ένα critical hit σε αντιπάλους πολύ δυνατότερους μετά το άλλο, ακριβώς λόγω της ιδιοτροπίας που δείχνει σε ορισμένες περιπτώσεις η ΑΙ.

Ας επιστρέψουμε, όμως, ξανά στα του Starfield και να μιλήσουμε λίγο για τον κόσμο του τίτλου. Το σωτήριο έτος 2203 η Γη καθίσταται ως ένας μη κατάλληλος πλανήτης για να φιλοξενεί ζωή, λόγω των επιπτώσεων στην ατμόσφαιρά της. Ως εκ τούτου, η ανθρωπότητα αναγκάζεται μάλλον απρόθυμα, και χωρίς πολύ χρόνο στη διάθεσή της, να στραφεί στο διάστημα για να επιβιώσει. Περίπου έναν αιώνα μετά, πλανήτες που μέχρι πρότινος θεωρούντο ακατάλληλοι για δημιουργία βιώσιμων αποικιών, πλέον φιλοξενούν έναν σεβαστό αριθμό κατοίκων, ενώ την ίδια στιγμή ο αγώνας για την επιβίωση σπρώχνει την ανθρωπότητα ακόμα πιο βαθιά στο σύμπαν.

Και τώρα πια έχουμε φτάσει σε ένα χρονικό σημείο όπου η ανθρωπότητα έχει αλλάξει ριζικά μορφή. Νέες φατρίες έχουν δημιουργηθεί για να εξυπηρετήσουν ίδιους και πολύ συγκεκριμένους στόχους, νέα ήθη και «πιστεύω» απασχολούν τις σκέψεις εκείνων που είναι ανοικτοί στο να πιστεύουν σε κάτι ανώτερο και νέες τεχνολογίες εμφανίζονται στο προσκήνιο για να αλλάξουν τη ζωή των ανθρώπων προς το καλύτερο. Όπως πάντα, το καλό και το κακό αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, με τους πολεμιστές των φατριών ή τους σερίφηδες τους διαστήματος να εμπλέκονται συχνά σε μάχες με διαστημικούς πειρατές και άλλα κακοποιά στοιχεία, έτσι ώστε να διατηρήσουν την ειρήνη.

Το σύμπαν, όμως, κρύβει πολλούς κινδύνους, που δεν σχετίζονται με τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Μια εξωγήινη μορφή ζωής, τα Terromorphs, εμφανίζονται από το πουθενά και εξουδετερώνουν αποικίες, όταν εκείνες έχουν φτάσει σε ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης. Το αν αυτά δρουν αυτοβούλως ή υποκινούνται από κάποια άλλη δύναμη δεν είναι κάτι που οι κυβερνήσεις και οι λοιπές φατρίες γνωρίζουν. Αυτό που εκείνοι γνωρίζουν σίγουρα είναι πως, παρ’ όλη την εξέλιξη της ανθρωπότητας, εκείνη δεν έχει ακόμα καταφέρει να ανακαλύψει τον τρόπο εκείνο για να αντιμετωπίσει αυτές τις απειλές… ή, τουλάχιστον, δεν έχει καταφέρει να ανακαλύψει κάποιο μυστικό που να την οδηγήσει στο μονοπάτι της λύτρωσής της.

Κάπου εδώ ξεκινά και την περιπέτειά του ο παίκτης. Μια σειρά γεγονότων θα τον οδηγήσουν ενώπιον αναπάντεχων και, συνάμα, δραματικών εξελίξεων, καθώς ταξιδεύει στις τέσσερις γωνιές του διαστήματος για να ανακαλύψει κομμάτια ενός μυστηριώδους αντικειμένου, που ίσως αποτελεί και το κλειδί για τη λύση του μεγάλου αυτού προβλήματος. Μια μεγάλη αλήθεια αρχίζει να αποκαλύπτεται σταδιακά, αλλάζοντας την sci-fi περιβολή του παιχνιδιού και δίνοντας τις γνώριμες, fantasy πινελιές που εντοπίζουμε συχνά-πυκνά στους τίτλους της Bethesda, κάνοντας έτσι το ταξίδι στο συμπαντικό κόσμο του Starfield μια μάλλον αξιομνημόνευτη περιπέτεια, ενώ ταυτόχρονα ανακηρύσσουμε το παιχνίδι ως μακράν τον πλουσιότερο, πιο συμπαγή και δουλευμένο τίτλο της εταιρείας έως και αυτή τη στιγμή.

Χρησιμοποιούμε τη φράση «μάλλον αξιομνημόνευτη» για να αναφερθούμε στην κεντρική ιστορία του τίτλου καθώς, όπως πολύ συχνά έχουμε παρατηρήσει στην μακρόχρονη ιστορία της Bethesda, το κεντρικό campaign μπορεί πολύ εύκολα να χάσει την αρχική του πορεία και να αρχίσει να δείχνει πασίδηλα σημεία κόπωσης. Το έχουμε δει σε δημοφιλή παιχνίδια της στο παρελθόν, το βλέπουμε και στο Starfield, που αποτελεί μια εντελώς νέα προσπάθεια, σε ένα νέο, διευρυμένο σύμπαν. Σε αυτόν τον νέο κόσμο, χτισμένο με ένα αρκετά πλούσιο lore και πληροφορίες για τη νέα τάξη πραγμάτων της ανθρωπότητας του 2300 μ.Χ., ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί και εκτυλίσσεται η κεντρική ιστορία μοιάζει αρχικά σαν να απομονώνει τον παίκτη από όλα όσα υπάρχουν και κρύβονται εκεί έξω.

Σταδιακά, όμως, όλα αρχίζουν να αποκτούν τη δική τους σημασία και να συνδράμουν με τον δικό τους τρόπο στην ζωντανή και γλαφυρή απεικόνιση αυτού του μεγάλου κόσμου, με τα τόσο διαφορετικά στοιχεία που μπορεί κάποιος να συναντήσει στο μωσαϊκό των ιδεολογιών, των θρησκευτικών πεποιθήσεων και των modi operandi των λαών που συνθέτουν το σύμπαν του Starfield. Ωστόσο, δεν τίθεται θέμα αμφιβολίας πως μερίδα των παικτών δεν θα ικανοποιηθεί απόλυτα στον τομέα αυτό, ειδικά από τη στιγμή που συγκεκριμένα plot lines είτε εξαφανίζονται ξαφνικά, είτε απλά δεν προχωρούν στην απαραίτητη επεξήγηση και σύνδεση με όλα όσα ακολουθούν πιο μετά.

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, έχουμε έναν πραγματικά μεγάλο αριθμό από side quests, οργανωμένα ανά κατηγορία και με βάση το τι μπορεί να συναντήσει κανείς στο παιχνίδι, τα οποία αποτελούν από μόνα τους έναν εξίσου καλό λόγο για να επενδύσει κάποιος τον προσωπικό του χρόνο για πολύ, πολύ καιρό. Εκτός από μια μοναδική ευκαιρία που προσφέρουν τα συγκεκριμένα quests για το απαραίτητο level-up και την πρόσβαση σε οπλισμό και credits, μέσω αυτών ο παίκτης μπορεί να γνωρίσει καλύτερα τις φυλές, τον τρόπο δράσης τους και την ηθική τους προσέγγιση απέναντι στις άλλες φυλές. Δεν θα ήταν υπερβολικό να λέγαμε πως ορισμένα από τα objectives, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αποκτάμε πρόσβαση σε αυτά τα side missions αντικατοπτρίζουν το προσωπικό μας ύφος και τις gameplay επιλογές μας.

Είναι γεγονός πως η ίδια η κεντρική ιστορία -και ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται- ορισμένες φορές μας αποτρέπει από το να σπαταλήσουμε υπερβολικά πολύ χρόνο σε μια σειρά από side quests, με συγκεκριμένο focus και ανταμοιβές. Δεν είναι, όμως, υπερβολικό να παραδεχτούμε πως παίκτες με διαφορετικά playthroughs και διαφορετικές επιλογές στην αρχή μπορεί να αντιμετωπίσουν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία παιχνιδιού, με εντελώς διαφορετικά διαθέσιμα side quests. Αν μη τι άλλο, η Bethesda ήταν πάντα μανούλα στο να μας προσφέρει εξαιρετικό δευτερεύον περιεχόμενο, το οποίο πολλές φορές ερχόταν σε κατά μέτωπο σύγκρουση με την κεντρική ιστορία.

Κάτι τέτοιο φαίνεται να συμβαίνει και με το Starfield, το οποίο και σε αυτό το κομμάτι κινείται παραπάνω από ικανοποιητικά. Σαφέστατα υπάρχουν τα πιο ανάξια λόγου side quests, που αναλώνονται σε fetching και άλλους, ανούσιους μηχανισμούς. Υπάρχουν, όμως και εκείνα που θα μπορούσαν να αποτελούν κομμάτι της κεντρικής ιστορίας, μας προσφέρουν μια καλύτερη ματιά στον κόσμο, ενώ μπορούν ενίοτε να γίνουν και αρκετά απαιτητικά, αναγκάζοντας μας να επιστρέψουμε αργότερα σε αυτά. Και ακόμα και αν αναγκαστήκαμε από ένα σημείο και μετά να επικεντρωθούμε περισσότερο σε όλα όσα έχει να μας προσφέρει η κεντρική ιστορία για να δούμε τους τίτλους τέλους, ήδη έχουμε ξεκινήσει να ασχολούμαστε πιο «ζεστά» και με το κομμάτι αυτό των side quests.

Αν όμως όλα φαίνονται τόσο ιδανικά, τόσο όμορφα, τότε τι ακριβώς πάει στραβά με το Starfield; Η αλήθεια είναι πως το Starfield έρχεται να πέσει θύμα σχολίων από τους ίδιους τους δημιουργούς του, σχόλια πομπώδη και υπερφίαλα, που προσπαθούν να υπερτονίσουν κάποια από τα χαρακτηριστικά του, αγγίζοντας πολλές φορές την υπερβολή. Το Starfield είναι ένα παιχνίδι που λαμβάνει χώρα στο διάστημα. Ως εκ τούτου, η εξερεύνηση άστρων είναι ένα από τα τμήματα της gameplay συνταγής, χωρίς ωστόσο να αποτελεί και το απόλυτα κομβικό στοιχείο της, το selling point του τίτλου.

Το κομμάτι της εξερεύνησης προσφέρεται τόσο όσο χρειάζεται – και σε συνάρτηση, πάντα, με άλλους τομείς του gameplay, όπως το crafting. Κατά συνέπεια, η υποσχόμενη αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας δεν υφίσταται στο βαθμό που έγινε και οι παίκτες που ονειρεύονται ότι θα έχουν τη δυνατότητα να εξερευνήσουν από άκρη σε άκρη ένα απέραντο σύμπαν, μάλλον θα απογοητευτούν τελικά. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ο παίκτης δεν θα επισκεφθεί όλους τους διαθέσιμους πλανήτες. Δεν θα σπαταλήσει ώρες επί ωρών σαρώνοντας και κυνηγώντας κάθε διαθέσιμη μορφή χλωρίδας και πανίδας που του υποδεικνύει ο μηχανισμός στη στολή του – εκτός και αν η πλήρης εξερεύνηση και συλλογή κάθε διαθέσιμης πληροφορίας για υλικά, φυτά και ζώα είναι αυτοσκοπός και το αποκλειστικό ζητούμενο στην ενασχόληση με το παιχνίδι…

Έχει, όμως, εν τέλει τόσο σημασία; Θεωρούμε πως όχι. Η εξερεύνηση και η συλλογή πληροφοριών και πρώτων υλών μπορεί να γίνει τόσο πολύ οργανικά κατά τη διάρκεια εκτέλεσης μιας αποστολής, που εν τέλει ο ίδιος ο παίκτης θα αποφασίσει πως θα επικεντρωθεί στα πολύ πιο σημαντικά τμήματα του τίτλου, παρά στο να σπαταλά δεκάδες ώρες τριγυρνώντας δεξιά και αριστερά. Άλλωστε, με τον τρόπο που είναι δομημένο το παιχνίδι, ο ίδιος ο παίκτης θα αντιληφθεί πως η ολοκλήρωση των αποστολών και το fast travel από άστρο σε άστρο και από σύστημα σε σύστημα θα αποτελέσουν μονόδρομο από ένα σημείο και έπειτα.

Αυτό, άλλωστε, ζητά και το ίδιο το παιχνίδι, με τον τρόπο που έχει σχεδιαστεί το UI του scan, αλλά και του πιλοτηρίου μας. Όταν, μάλιστα, βρισκόμαστε στο διάστημα, το μόνο που μπορούμε να απολαύσουμε είναι οι εξαιρετικές αστρικές μάχες και όχι τα ταξίδια από το ένα άστρο στο άλλο, που μπορούν (και δικαιολογημένα) να είναι αρκετά μεγάλα και χωρίς ενδιαφέρον. Και αν κάποιος μπορεί να συγχωρήσει το γεγονός ότι δεν είναι απόλυτα εφικτή η πλήρης εξερεύνηση του κόσμου, αυτό που δεν θα συγχωρήσει εύκολα είναι η απουσία ενός σωστά δομημένου mini map μηχανισμού. Οι δημιουργοί του Starfield φαίνεται πως αποφάσισαν να αντλήσουν έμπνευση από το Elder Scrolls: Oblivion – ό,τι και αν συνεπάγει η επιλογή αυτή.

Και αν θεωρούν ότι το ενσωματωμένο GPS σύστημα της στολής του χαρακτήρα μπορεί να οδηγήσει τον παίκτη στο σημείο που εκείνος επιθυμεί, όταν βέβαια δεν τίθεται ζήτημα fast travel, τότε μάλλον κάνουν κάποιο λάθος. Κατά την εκτέλεση ορισμένων αποστολών σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, με δεκάδες κτίρια ανά γύρω και χωρίς συγκεκριμένη οπτική ένδειξη για το που ακριβώς θέλουμε να πάμε, η ύπαρξη ενός mini map θα ήταν σωτήρια και λιγότερα χρονοβόρα. Αν και είμαστε αρκετά σίγουροι πως αυτό το ζήτημα θα επιλυθεί σε κάποιο μελλοντικό update, καθώς αποτελεί ήδη πάγιο αίτημα της κοινότητας, εν τούτοις δεν μπορούμε παρά να μην σχολιάσουμε αρνητικά αυτήν την εκτός χρόνου και εποχής σχεδιαστική επιλογή της Bethesda.

Πιθανόν να θεώρησαν πως η προσθήκη του Star Map από το κεντρικό μενού θα ήταν σκάλες ανώτερη από εκείνη ενός «απλού» και «ταπεινού» mini map. Άλλο μεγάλο φάουλ και αυτό, καθώς, παρά τη χρησιμότητά του σε θέματα γρήγορης πλοήγησης και σάρωσης των πλανητών, δεν μπορεί να προσφέρει περισσότερες πληροφορίες για τα ακριβή σημεία εξεύρεσης πρώτων υλών, πέρα από μια στοιχειώδη χρωματική απεικόνιση των περιοχών ενδιαφέροντος. Από εκεί και πέρα, το Star Map είναι ένα μάλλον δύσχρηστο εργαλείο, το οποίο μάλλον θα μπορούσε να παίζει διαφορετικό ρόλο αν αποτελούσε κομμάτι ενός βασικού μηχανισμού εκμάθησης και χρήσης των εργαλείων – γεγονός που μας οδηγεί στο επόμενο, βασικό πρόβλημα του Starfield.

Για μια ακόμα φορά, οι δημιουργοί της Bethesda φαίνεται να πιστεύουν ακράδαντα πως οι μηχανισμοί του τίτλου θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένοι από τους παίκτες, ανεξάρτητα από το αν έχουν ασχοληθεί μαζί τους στο παρελθόν. Και έτσι, φτάνουμε στο σημείο να ασχολούμαστε με ένα παιχνίδι το οποίο δεν προσφέρει κάποιο σημαντικό μηχανισμό εκμάθησης του τίτλου. Και αν αυτός δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία όσον αφορά στην πρόσβαση σε συγκεκριμένες επιλογές του μενού, ή στη χρήση των όπλων, έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία όσον αφορά στη χρήση άλλων μηχανισμών.

Εν τέλει, η αίσθηση που αποκτάμε με το παιχνίδι είναι πως κάποιος μαθαίνει όσο περισσότερο ασχολείται μαζί του – αλλά δεν μπορούμε ποτέ να ξεχάσουμε την αίσθηση που μας προκάλεσε η είσοδος στο πιλοτήριο του σκάφους μας και η ανάγκη να καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνουν οι επιλογές που εμφανίζονται στο καντράν. Η αίσθηση της ελευθερίας που προσπαθεί να προσφέρει το παιχνίδι από την αρχή κάποιες φορές λειτουργεί λυτρωτικά, αλλά κάποιες φορές μάλλον πιεστικά – και αυτό είναι κάτι που καλό θα ήταν να θυμούνται και οι developers που και που.

Και, φυσικά, δεν νοείται παιχνίδι της Bethesda χωρίς σοβαρά bugs. Στο διάστημα που ασχολούμαστε με το παιχνίδι μέχρι και σήμερα έχουν υποπέσει στην αντίληψή μας αρκετές δημοσιεύσεις με τεχνικές…ατασθαλίες που δεν θα έπρεπε να έχουν θέση σε μια σύγχρονη Οδύσσεια του Διαστήματος. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως δεν αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερα προβλήματα όσο ασχολούμαστε με το παιχνίδι και μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας πως το Starfield αποτελεί το πιο καλογυαλισμένο παιχνίδι της Bethesda κατά το launch. Ωστόσο, η Bethesda κατάφερε να διασκεδάσει αυτή τη θετική άποψη δύο φορές μέχρι το τέλος, μπλοκάροντας την πρόοδο μέσα στο παιχνίδι. Και αν την πρώτη φορά ένας διαδικτυακός οδηγός μας έλυσε τα χέρια, τη δεύτερη φορά το πρόβλημα λύθηκε απλώς αλλάζοντας την πλατφόρμα και συνεχίζοντας το save από τον υπολογιστή στην κονσόλα.

Αν και εξακολουθούμε να νιώθουμε σχετικά ευχαριστημένοι με την τελική κατάσταση του τίτλου, αισθανόμαστε μάλλον και τυχεροί που βρήκαμε τη λύση σε οριακό game breaking ζήτημα, γεγονός που μας κάνει να αναρωτιόμαστε για ακόμα μια φορά ως προς την αποτελεσματικότητα της Bethesda στο να επιλύει θέματα τέτοιας φύσεως. Μέχρι στιγμής έχουμε αναφερθεί σε αρκετά ζητήματα που παρεμποδίζουν το παιχνίδι από το να αποτελεί μια αρκετά εξιδανικευμένη, μια τέλεια εμπειρία στο μυαλό μας. Παραδόξως, όμως, η τελική αίσθηση συνεχίζει να είναι θετική. Περίπου 37 ώρες μετά την έναρξη του παιχνιδιού μας και έχοντας φτάσει στο τέλος του τίτλου, βρισκόμαστε ενώπιον μιας ακόμα επιλογής.

Αυτή η επιλογή, που σε άλλα RPGs θα αποτελούσε το New Game+ mode, στο Starfield έρχεται να λειτουργήσει με έναν εντελώς πρωτότυπο και διαφορετικό τρόπο, έναν τρόπο που θα μπορούσε να αποτελεί άνετα την επέκταση της κεντρικής ιστορίας. Σε επόμενα playthroughs το παιχνίδι δίνει τη δυνατότητα στους παίκτες να επιστρέψουν στο παιχνίδι βιώνοντάς το από την αρχή, ή επικεντρώνοντας σε κομβικά σημεία της περιπέτειας, έτσι ώστε να φτάσει κάποιος στον τελικό του προορισμό πολύ πιο άμεσα. Ωστόσο, εκτός από το επίπεδο και τις ικανότητές μας, διαπιστώσαμε αρκετές αλλαγές σε πολλούς άλλους τομείς, που διαφέρουν ριζικά από όσα βιώσαμε στο πρώτο μας playthrough και δίνοντας την αίσθηση ότι παίζουμε ένα διαφορετικό εντελώς παιχνίδι. Παρά τα στραβά της, η Bethesda πάντα προσφέρει ποιοτική γραφή και εξαιρετικό στήσιμο κόσμου στους τίτλους της και θεωρούμε πως με το Starfield έχει πάει ένα βήμα παρακάτω – και γι’ αυτό έχει κερδίσει τον απόλυτο θαυμασμό μας.

Γιατί, εν τέλει, αυτό ακριβώς είναι το Starfield. Παρά τα όποια προβλήματά του, είναι ένα παιχνίδι που τιμά στο μέγιστο βαθμό τις καταβολές του τόσο ως RPG, όσο και ως παιχνίδι ανοικτού κόσμου. Δεν επικεντρώνεται σε ένα μόνο μηχανισμό gameplay και δεν χτίζει τον κόσμο και τις προκλήσεις του βασιζόμενο αποκλειστικά σε αυτόν τον μηχανισμό. Εξερεύνηση, crafting, αναμετρήσεις στη γη και στο διάστημα και αστρικά ταξίδια, όλα προσφέρονται ισόποσα, δίνοντας την απόλυτη ελευθερία στον παίκτη να επιλέξει το πώς θέλει να προσεγγίσει την περιπέτεια.

Το μόνο σταθερό δεδομένο είναι η κατάληξη του ταξιδιού. Το πώς θα φτάσει ο παίκτης σε αυτήν την κατάληξη, θα το αποφασίσει ο ίδιος. Χωρίς πίεση, χωρίς εξαναγκασμό, χωρίς να νιώσει την πίεση να ασχοληθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων. Το αν θα ορκιστεί αιώνια πίστη στις αρχές των Ηνωμένων Αποικιών (United Colonies), προδίδοντάς τους αργότερα για τον Πορφυρό Στόλο (Crimson Fleet) είναι ένα παράδειγμα επιλογών. Το αν αποφασίσει να κυνηγήσει εγκληματίες ως μέλος των Freestar Rangers ενώ εξακολουθεί να είναι ενεργό μέλος του Στόλου, είναι μια ακόμα εναλλακτική που θα συναντήσει μπροστά του κάποιος.

Εξακολουθούμε να κρατάμε νοερά τις αδυναμίες και τις αστοχίες του, με την ελπίδα πως σύντομα κάποια από αυτά, αν όχι όλα, θα επιλυθούν. Και μέχρι να έρθει η στιγμή που όλα αυτά θα τέμνονται στο τέλος (ή και στην αρχή), το Starfield θα εξακολουθήσει να αποτελεί ένα απολαυστικό, καλό παιχνίδι, με εμάς να συνεχίζουμε με αμείωτη ένταση το ταξίδι μας στο άγνωστο…και ακόμα παραπέρα.

Το Starfield κυκλοφορεί για PC και Xbox Series X|S από τις 6/9/23. Το review μας βασίστηκε στην έκδοση για PC, με review code που λάβαμε από την AVE.

The post Starfield | Review first appeared on GameOver.

The post Starfield | Review appeared first on GameOver.