Helldivers 2 | Review

Ένα λεπτό και 38 δευτερόλεπτα· τόσο κρατάει η εισαγωγή του Helldivers 2 και κατ’ επέκταση η όποια υποψία σεναρίου θα βρείτε πριν τον αγώνα προς τη διάδοση της δημοκρατίας, όπως συνεχώς μας υπενθυμίζει το παιχνίδι. Δεν θα βρείτε καν επεξηγηματικούς διαλόγους από το πλήρωμα του διαστημοπλοίου ενώ και το tutorial δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα, σχεδόν κωμικό, στρατόπεδο εκπαίδευσης που διαρκεί το πολύ πέντε λεπτά.

Συνολικά δηλαδή δεν χρειάζονται πάνω από 6-7 λεπτά για να πάρετε μέρος στην πρώτη αποστολή απέναντι από τους θανατηφόρους, εντομοειδείς ή ρομποτικούς

Είναι κάτι το αρνητικό; Το αντίθετο. Η Arrownhead Game Studios φοράει σαν παράσημο την αμεσότητα του Helldivers 2 στο θέμα της δράσης και η αλήθεια είναι ότι οποιοδήποτε συνοδευτικό κείμενο ή διάλογος θα φάνταζε απλά παράταιρο. Εννοείται ότι το παραπάνω δεν σημαίνει ότι του λείπει προσωπικότητα καθώς πατάει γερά στο βασικό της εμπνευστή, που δεν είναι άλλος από το Starship Troopers, δανειζόμενο σε βαθμό παρεξήγησης το σαρκαστικό ύφος του και τον άκρως δηκτικό τόνο προς το μιλιταρισμό.

Όπως και στην ταινία έτσι και εδώ ο βασικός μας εχθρός είναι τα εχθρικά έντομα, διαφόρων μεγεθών. Η πλειοψηφία των επιπέδων μάς τοποθετεί σε χάρτες ανοικτού σχεδιασμού, όπου μέσα στο χρονικό περιθώριο 20-30 λεπτών καλούμαστε να ολοκληρώσουμε ορισμένα κύρια objectives και όσα δευτερεύοντα θεωρούμε ότι δύναται να φέρουμε εις πέρας, προτού επιστρέψουμε στο σημείο συνάντησης. Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να αποκρούουμε για ακόμα δύο λεπτά τις εχθρικές δυνάμεις, έως ότου έρθει να μας μαζέψει το μεταγωγικό αεροπλάνο.

Αυτή η δομή ακολουθείται ευλαβικά στο σύνολο του Helldivers 2, παραμένοντας έτσι πιστό στον arcade και άμεσο χαρακτήρα του (και του προκατόχου του). Τα objectives ακολουθούν με τη σειρά τους απλοϊκά μονοπάτια. Ανάμεσα στη -μικρή ομολογουμένως- ποικιλία ζητουμένων θα χρειαστεί να θέσουμε σε λειτουργία πυραυλικά συστήματα, να ευθυγραμμίσουμε δορυφορικά πιάτα και να διαλύσουμε εξωγήινες φωλιές.

Τα περισσότερα από τα objectives δεν είναι τίποτα άλλο από την αφορμή για την άμυνα ενός σημείου για μερικά λεπτά, μέχρι να εκπληρωθεί το ζητούμενο. Σαν υλοποίηση, τα objectives εκπληρώνουν τον στόχο τους, για τα δεδομένα του παιχνιδιού, όντας απλοϊκά μεν αλλά απαιτώντας ταυτόχρονα ορισμένες κινήσεις που όσο περισσότερο συντονισμένες είναι από την ομάδα, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι πιθανότητες επιβίωσης αλλά και η ταχύτητα με την οποία εκτελούνται.

Η αλήθεια είναι όμως ότι η δομή τους είναι πανομοιότυπη και ανεξάρτητα από τον πλανήτη που θα επισκεφτούμε, θα δούμε ακριβώς την ίδια σύνθεση αυτών των μικρών βάσεων όπου εξελίσσονται τα objectives. Το σύνολο σίγουρα θα επωφελούταν από μεγαλύτερη ποικιλία αυτών των objectives, κάτι που θα του επέτρεπε να διατηρεί, κατά το δυνατό, φρέσκια και με εκπλήξεις κάθε εξόρμησή μας.

Γενικότερα, το θέμα της επανάληψης αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα ενός παιχνιδιού που, κατά τα άλλα, είναι σαφέστατα διασκεδαστικό. Το θέμα της επανάληψης αφορά και στους ίδιους τους πλανήτες που δύναται να επισκεφτούμε. Αν και υπάρχει μία σχετική ποικιλία πλανητών, η Arrownhead επέλεξε μία μάλλον ιδιόρρυθμη μέθοδο για να γίνονται διαθέσιμοι.

Η επιλογή των αποστολών πραγματοποιείται μέσω ενός διαστημικού χάρτη, όπου παρακολουθούμε την πορεία των φίλιων και εχθρικών δυνάμεων βάσει της συλλογικής επίδοσης όλων των παικτών. Αυτό σημαίνει, πρακτικά, ότι κάθε δεδομένη στιγμή και για αρκετές μέρες υπάρχουν διαθέσιμοι προς επιλογή 3-4 πλανήτες, προτού το παιχνίδι μας ενημερώσει ότι απελευθερώθηκαν, επιτρέποντας την πρόσβαση στους επόμενους 3-4 πλανήτες (και κλειδώνοντας στην πορεία τους προηγούμενους).

Δεδομένου ότι κάθε αποστολή κρατάει περίπου 30 λεπτά, γίνεται σαφές ότι δεν αργεί να έρθει η στιγμή όπου τα τοπία και η δομή τους επαναλαμβάνονται αρκετά γρήγορα. Φυσικά υπάρχει το θέμα της τυχαιότητας ως προς την εμφάνιση των εχθρών και την τοποθεσία των objectives, αλλά όταν τα ίδια τα επίπεδα είναι πανομοιότυπα στον σχεδιασμό τους, καταλαβαίνει κανείς ότι το αίσθημα της έκπληξης σύντομα εκλείπει.

Παρόλα αυτά, η Arrownhead έδωσε βάρος σε νευραλγικά κομμάτια ώστε να τιθασεύει, ως ένα βαθμό, το αίσθημα της επανάληψης. Όλα τα πυροβόλα όπλα, ανεξαιρέτως, είναι απολαυστικά στην αίσθηση, μεταφέροντας άψογα την αίσθηση του βάρους τους, χάρη στο δουλεμένο μοντέλο στόχευσης.

Παράλληλα, λειτουργεί ιδιαίτερα καλά η απλή αλλά έξυπνη διαχείριση των πυρομαχικών, όπου το reload δεν γίνεται ποτέ αυτόματα ενώ όταν πετάμε μία από τις λίγες γεμιστήρες μας, τότε χάνουμε και τις σφαίρες που είχαν μείνει μέσα. Σε ένα παιχνίδι arcade αισθητικής, αυτή η μικρή δόση αληθοφάνειας προσφέρει μία φαινομενικά ασήμαντη λεπτομέρεια, που όμως προσθέτει αναπάντεχους πόντους τακτικής στη διαχείριση των πυρομαχικών.

Ιδιαίτερα ποιοτική δουλειά έγινε επίσης στους εχθρούς και στον τρόπο που εξοντώνονται, έχοντας δώσει έμφαση στα ποικίλα animations τους, ανάλογα με το σημείο που τους πετυχαίνουμε, καθώς και στον σταδιακό διαμελισμό τους. Με αυτόν τον τρόπο η ισχύς κάθε σφαίρας αποδίδεται ιδανικά και ανάλογα με το διαμέτρημα του όπλου.

Η αξιοπρόσεκτη δουλειά που έγινε στη δράση απέναντι στα έντομα επεκτείνεται και στις μάχες απέναντι από τα ανδροειδή, που βρίσκονται στο άλλο άκρο του ηλιακού συστήματος. Αυτές οι μάχες αλλάζουν σε μεγάλο βαθμό τις τακτικές, καθώς μας φέρνουν απέναντι από εχθρούς με πυροβόλα όπλα (και κάποιους με αλυσοπρίονα, έτσι, για να δημιουργείται μεγαλύτερο άγχος).

Φυσικά, το Helldivers 2 δεν γίνεται ποτέ κάποιο βαρύ cover based shooter (δεν υπάρχει σύστημα κάλυψης άλλωστε), παρόλα αυτά όμως, η κίνησή μας σε αυτές τις συγκρούσεις επικεντρώνεται περισσότερο στην εύρεση σημείων κάλυψης, διατηρώντας παράλληλα την ανάγκη για συνεχή κινητικότητα. Αυτές οι μάχες μπορεί να καταλήξουν να γίνουν περισσότερο χαοτικές σε σχέση με αυτές με τα έντομα (ίσως περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε κατά περιπτώσεις). Μέσα σε αυτόν τον ωραίο σχεδιασμό εχθρικών μονάδων, η έλλειψη ποικιλίας σε boss fights θα λέγαμε ότι αποτελεί μία παραφωνία.

Όσον αφορά το θέμα της πρόκλησης, με τις συνολικά 9 βαθμίδες δυσκολίας (ξεκινώντας αυστηρά από την πιο χαμηλή) που διαθέτει το Helldivers 2, είναι δεδομένο ότι θα βρείτε μία ομαλή εξέλιξη που θα σας φέρνει με φυσικό τρόπο σε ολοένα και πιο απαιτητικά όρια επιβίωσης.

Το σημαντικότερο βοήθημα προς την επιβίωσή μας απαντάται στα λεγόμενα stratagems, βοηθήματα δηλαδή από το διάστημα που μπορούν να γείρουν τη ζυγαριά της μάχης προς το μέρος μας, συχνά σε κομβικά σημεία. Τα stratagems μπορεί να αφορούν από τη ρίψη ενός ισχυρού οπλοπολυβόλου, μέχρι καταστροφικά air strikes, ακτίνες λέιζερ που πέφτουν κατευθείαν από το διάστημα κ.λπ. Αυτά τα όπλα μαζικής καταστροφής συνοδεύονται από εντυπωσιακά εφέ, αποδίδοντας όπως τους αρμόζει την ισχύ τους.

Κάπου εδώ θα πρέπει να υπερτονίσουμε ότι το Helldivers 2 επιδεικνύει την αξία του αποκλειστικά στο coop και ιδανικά εάν βρεθείτε με άλλους τρεις παίκτες. Ακόμα και αν είστε δύο, η εμπειρία χάνει σημαντικά από την αξία της ενώ δεν θα πρέπει να γίνεται ούτε λόγος για σόλο εξορμήσεις.

Ο τρόπος που λειτουργεί το aggro, οι πολυάριθμες μονάδες που διαρκώς επιτίθενται από παντού, αλλά και η ισχύς του πυρός που μπορεί να σχηματιστεί από ομάδες παικτών, αποτελούν συστατικά που δείχνουν έντονα ότι το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο ξεκάθαρα για coop 3-4 παικτών. Το αμέσως επόμενο ατού τετραμελών ομάδων είναι ότι αυξάνονται κατά πολύ οι πιθανότητες να δημιουργηθούν πραγματικά αξιομνημόνευτα σκηνικά, σαν να είναι βγαλμένα αυτούσια από ταινία δράσης.

Σε μία αλησμόνητη μάχη με τον αγαπητό Οδυσσέα, και αφού είχαμε χάσει όλες τις ενισχύσεις (συνολικά μπορούμε να επαναφέρουμε περίπου 15 φορές νεκρούς στρατιώτες) επιτεύχθηκε ένα αναπάντεχο και χειρουργικής ακρίβειας χτύπημα μέσω ενός δύσχρηστου stratagem, που εξόντωσε με τη μία ένα κολοσσιαίο και ισχυρότατο έντομο που μας είχε πάρει στο κατόπι. Αυτή η αντιστροφή μίας μάχης που φαινόταν ότι ήταν πλέον για τα καλά χαμένη, χάρη σε ένα τόσο εντυπωσιακό και δύσκολο πλήγμα, θα μπορούσε άνετα να αποτελεί το φινάλε μίας κινηματογραφικής υπερπαραγωγής.

Εκτός όμως από τις αξιομνημόνευτες νικηφόρες ενέργειες που μπορεί να διεξαχθούν, ενδέχεται να συμβούν και εξίσου αξέχαστες κωμικές καταστάσεις, χάρη στην απόλυτα ταιριαστή απόφαση της Arrownhead να έχει μόνιμα ενεργοποιημένο το friendly fire. Ο συνδυασμός ragdoll physics με την υψηλή τρωτότητα των στρατιωτών, δεν γίνεται παρά να οδηγήσει σε ορισμένα πραγματικά αστεία σκηνικά φίλιων χτυπημάτων, που συχνά ξεπερνούν με ευκολία τα όρια του εκνευρισμού και περνάνε για τα καλά στα χωράφια της κωμωδίας.

Εκεί που προκύπτει βέβαια ξεκάθαρα εκνευρισμός έχει να κάνει με την ανούσια προσθήκη του stamina, που το μόνο που καταφέρνει είναι να ρίξει τον ρυθμό, καθώς πραγματικά δεν προσφέρει τίποτε σε θέμα τακτικής. Τα επίπεδα συχνά-πυκνά απαιτούν αρκετό περπάτημα από objective σε objective, όπου το stamina απλά εντείνει τον νεκρό χρόνο μεταξύ συγκρούσεων.

Ένα τελευταίο θέμα που θεωρούμε ότι έχει το παιχνίδι, αφορά στην ελλιπή ουσιαστική ποικιλία του εξοπλισμού αλλά και στον αργό εμπλουτισμό του. Φαινομενικά, υπάρχουν πολλές επιλογές, ιδίως για τα stratagems, αλλά πολλά από αυτά μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους και σε τελική ανάλυση δεν επιτρέπουν ιδιαίτερο πειραματισμό. Αρκετές φορές βρεθήκαμε σε περιπτώσεις όπου είχαμε συλλέξει μεγάλα χρηματικά ποσά, αλλά πραγματικά δεν βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον στα stratagems για να αγοράσουμε.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με τις αναβαθμίσεις του διαστημοπλοίου, μέσω των οποίων λαμβάνουμε ορισμένα σημαντικά μόνιμα buffs (όπως το γρηγορότερο cooldown για την ενεργοποίηση των stratagems). Τα resources που χρειάζονται για αυτές τις αναβαθμίσεις βρίσκονται με ρυθμό σταγονόμετρου, κάτι που οδηγεί στην απελπιστικά αργή αναβάθμισή τους.

Θα πρέπει να σημειώσουμε βέβαια εδώ ότι τα ελλιπή resources δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση έναν μοχλό ώθησης προς τα microtransactions. Αν και αυτά υπάρχουν ως επιλογή (άλλωστε για GAAS περίπτωση μιλάμε), θα λέγαμε ότι είναι ίσως η πιο τίμια εφαρμογή αυτού του επιχειρηματικού μοντέλου που έχουμε δει. Το ψηφιακό μαγαζί για αγορές με πραγματικά χρήματα, περιέχει ελάχιστες επιλογές, που σε καμία περίπτωση δεν προσφέρουν κάτι ισχυρότερο σε σχέση με τον υπόλοιπο εξοπλισμό.

Εκτός αυτού όμως, τα συγκεκριμένα αντικείμενα μπορούμε έτσι κι αλλιώς να τα αγοράσουμε με resources που βρίσκουμε εντός των επιπέδων. Πρακτικά, όποτε ο γράφων έβλεπε κάποιο αντικείμενο να πιάνει την προσοχή του στο ψηφιακό μαγαζί, είχε ήδη τα απαραίτητα in game χρήματα για να το αγοράσει.

Συνοψίζοντας, το Helldivers 2 αποτελεί μία coop πρόταση που ναι μεν διακατέχεται από το θέμα της επανάληψης (κάτι που παρατηρείται ολοένα και περισσότερο σε coop, GAAS φιλοσοφίας) που όμως δεν παύει να είναι αξιολογότατη. Ανεξάρτητα από τα θέματα που έχει, παραμένει μία πρόταση ιδανική για εξορμήσεις μικρής διάρκειας με φίλους, ικανή να προσφέρει έντονες δόσεις γέλιου αλλά και αξέχαστα επικά σκηνικά επιβίωσης.

For democracy και for fun!

Το Helldivers 2 κυκλοφορεί από τις 8/2/24 για PS5 και PC. Το review μας βασίστηκε και στις δύο εκδόσεις, με review codes που λάβαμε από το PlayStation Greece.

The post Helldivers 2 | Review first appeared on GameOver.

The post Helldivers 2 | Review appeared first on GameOver.