Crash Bandicoot: N.Sane Trilogy

Σαν το καλό κρασί...

Σε διάφορες συζητήσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς στο forum και στα Webcasts του GameOver, έχει αναφερθεί το πόσο δύσκολο είναι να επιστρέψει κάποιος στα πρώτα παιχνίδια του PlayStation. Το γεγονός πως τα πρώτα 3D παιχνίδια εκείνης της εποχής “γέρασαν” πολύ άσχημα, αποθαρρύνει τους παίκτες από το να ταξιδέψουν πίσω στην εποχή της “επανάστασης” και της μεγάλης αλλαγής (από τα

pixels και το 2D, στα πολύγωνα και το 3D), με αποτέλεσμα διαμάντια εκείνης της περιόδου να μένουν χαμένα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και μια ολόκληρη γενιά παικτών να μην έχει τη δυνατότητα να τα δοκιμάσει. Να, λοιπόν, ποια είναι τα παιχνίδια που χρειάζονται “remaster/ remake/ face lift”.

Όχι τα έτσι και αλλιώς όμορφα παιχνίδια του Xbox 360 και του PS3 από 5-6 χρόνια πίσω, που τα βλέπουμε να έρχονται, απλώς, με υψηλότερη ανάλυση και ελαφρώς καλύτερο frame rate, αλλά εκείνα τα υπέροχα πρώτα βήματα στις τρεις διαστάσεις, μέσω των οποίων οι δημιουργοί έκαναν πειράματα και τρελές δοκιμές, άγγιζαν τα όρια της τεχνολογίας και της φαντασίας τους και εφάρμοζαν καινοτόμες τεχνικές, που άλλοτε πετύχαιναν και άλλοτε κατέληγαν σε τραγωδίες. Ήταν, όμως, μια εποχή αλλαγών και αναζήτησης νέων μονοπατιών για το gaming. Και για αυτό το λόγο, πολλά παιχνίδια εκείνης της εποχής επιβάλλεται να επιστρέψουν.

Και ευτυχώς η αρχική τριλογία Crash Bandicoot από τη Naughty Dog για το πρώτο PlayStation, έτυχε αυτής της μεταχείρισης και ευχόμαστε το εξαιρετικό αποτέλεσμα αυτού του remake να το καταστήσει ως “vanguard” μια εισβολής τίτλων από εκείνη την εποχή στο σήμερα. Παίρνοντας τα αρχικά παιχνίδια της Naughty Dog από το 1996, το 1997 και το 1998 ως οδικό χάρτη, η Vicarious Visions, που έχει μεγάλη εμπειρία στα platformers, ανέλαβε το έργο της μεταφοράς τριών παχνιδιών-σημείων αναφοράς στο platforming, το brand PlayStation και τη γενιά που “ανδρώθηκε” στο gaming κατά τη δεκαετία του 1990, και χωρίς να πάρει κανένα απολύτως ρίσκο, πέτυχε το στόχο της: Να φέρει στο σήμερα, με πανέμορφα γραφικά και με αυτούσιο gameplay, τα διαμάντια της Naughty Dog.

Τα παιχνίδια της σειράς Crash Bandicoot γενικότερα (με την εξαίρεση των cart racers), αλλά και της τριλογίας που εξετάζουμε εδώ ειδικότερα, ανήκουν στην κατηγορία των κλασικών platformers (όσο πιο κλασικών μπορείτε να σκεφτείτε), συνδυάζοντας τεχνικές τριών διαστάσεων, 2.5D gameplay και, κατά περίπτωση, side scrolling platforming για να προσφέρουν ένα πολυποίκιλο, γοητευτικό και άκρως απολαυστικό gameplay, που βασίζεται στα καλά αντανακλαστικά του παίκτη, στο ρυθμό του και σε έντονο trial and error μέσω απομνημόνευσης των επιπέδων και των patterns των bosses και των αντιπάλων.

Το πρώτο παιχνίδι της σειράς, που ξεκίνησε ως pet project των δύο συν-ιδρυτών της Naughty Dog και κέρδισε την υποστήριξη του Mark Cerny, της Universal και της Sony, ήταν ένα πείραμα, ένα παιχνίδι που δεν θύμιζε σε τίποτα σχεδόν κανένα παιχνίδι της εποχής του. Δεν προσπάθησε ποτέ να αντιγράψει το Mario 64, ούτε όμως και τον Sonic. Με τον Crash Bandicoot η Naughty Dog ήθελε να ακολουθήσει το δικό της δρόμο, δανειζόμενη ιδέες από εδώ και από εκεί, υλοποιώντας τις, όμως, με έναν εντελώς δικό της και άκρως επιτυχημένο τρόπο. Απλότητα, άψογος χειρισμός, εθισμός.

Και για αυτό το πρώτο παιχνίδι της σειράς, παρόλο που είναι “άγουρο”, σχετικά μικρό σε διάρκεια, και χαρακτηρισμένο από πολλούς ως “απλοϊκό”, αγαπήθηκε τρελά από το κοινό και κέρδισε άμεσα τη θέση του στο πάνθεον των καλύτερων platfomers, σε μια εποχή που το genre “πετούσε” και ο ανταγωνισμός ήταν τεράστιος (Klonoa, Tombi, Spyro, Mario, Pandemonium, Nights into Dreams ήταν μόνο λίγα από τα “βαριά χαρτιά” που έπαιζαν εκείνη την εποχή). H ιστορία του δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αφού ακολουθούσε τις platforming νόρμες της εποχής και θύμιζε παιδικό καρτούν του Σαββατοκύριακου: Ένας κακός επιστήμονας, ονόματι Neo Cortex, έκανε πειράματα σε ζωάκια της Ωκεανίας για να δημιουργήσει στρατό και να κατακτήσει τον κόσμο. Τα πειράματα πήγαν στραβά, το Bandicoot που προσπάθησε να μεταλλάξει ξέφυγε, έγινε ο ήρωάς μας και οι περιπέτειας ξεκίνησαν.

Στο πρώτο παιχνίδι ελέγχουμε τον Crash καθώς ταξιδεύει σε τρία νησιά της Ωκεανίας και προσπαθεί να φτάσει στο τέλος κάθε επιπέδου, είτε αυτό είναι απλό επίπεδο είτε κάποιο boss fight, με απώτερο σκοπό τη μάχη με τον ίδιο τον Neo Cortex. Εδώ είδαμε για πρώτη φορά το περιβόητο, αλα Indiana Jones, επίπεδο με το τρέξιμο από το βάθος της οθόνης προς τον παίκτη, το game design με τον Crash να προχωρά προς το βάθος της οθόνης, τα run and jump levels με τα αγριογούρουνα... Μιλάμε για gaming στιγμές που έφαγαν ώρες και στρώματα δέρματος από τα δάχτυλα εκατομμυρίων παικτών ανά την υφήλιο το 1996 και το 1997.

Και παρόλο που το πρώτο Crash είναι ένα μάλλον απλό παιχνίδι, χωρίς τη “μεγάλη” στιγμή που θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό, το απολύτως προσωπικό ύφος που του απέδωσε η Naughty Dog ήταν ικανό για να καταστήσει τον Crash ως μασκώτ της Sony και να δοθεί το πράσινο φως για συνέχειες, πολλές συνέχειες. Έτσι, το 1997 ήρθε το Cortex Strikes Back, το οποίο ήταν δύο φορές το παιχνίδι που ήταν ο προκάτοχός του. Με παρόμοια λογική στο gameplay, αλλά με μεγαλύτερη διάρκεια, περισσότερα επίπεδα, βελτιωμένα γραφικά και πολλές νέες ιδέες στο level design, το Crash 2 ήταν η φυσική εξέλιξη του franchise. Δηλαδή, το αποτέλεσμα από την εμπειρία της Naughty Dog από το πρώτο παιχνίδι, σε συνδυασμό με το αυξημένο budget από τη Sony. Τι άλλο μπορούσε να έρθει εκτός από ένα σπουδαίο παιχνίδι, βελτιωμένο παντού;

Και υπήρξε συνέχεια. Το 1998 ήρθε η κορωνίδα του franchise, το απόσταγμα των καλύτερων ιδεών που είχε η Naughty Dog, το Crash Bandicoot 3: Warped, που έφερε γραφικά πέρα από ό,τι πιστεύαμε ότι μπορούσε να αποδώσει το PlayStation, καταπληκτικό level design κάθε είδους (side scrolling, vertical, προς το βάθος της οθόνης, racing, υποβρύχιο), γραφή γεμάτη χιούμορ, μεγάλη διάρκεια, replayability μέσω time trial, εισαγωγή νέων χαρακτήρων. Το Crash Bandicoot 3 είναι το καλύτερο παιχνίδι της σειράς και ένα από τα καλύτερα platformers όλων των εποχών.

Και αυτός ο ισχυρισμός, όχι μόνο για το Warped, αλλά και για τα τρία πρώτα παιχνίδια, υποστηρίζεται από το remake της Vicarious Visions, η οποία έφερε pixel προς pixel τα τρία αρχικά παιχνίδια στο σήμερα, τα έντυσε με όμορφα, σχεδόν επιπέδου Pixar, γραφικά, πρόσθεσε time trial επιλογή σε όλο το πακέτο, έκανε την Coco (την αδελφή του Crash) playable σε όλα τα παιχνίδια και, αυτά. Δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα άλλο για να “φρεσκάρει”, “εκμοντερνίσει”, “καταστήσει πιο φιλικά προς τους casual παίκτες” τα αρχικά παιχνίδια. Ως είχαν τα διαμάντια της Naughty Dog στέκονται με άνεση στο gaming του σήμερα, έλαβαν την οπτική και ηχητική αναβάθμιση που προστάζει η εποχή μας και είναι έτοιμα για να τα απολαύσουμε ξανά.

Και εδώ φαίνεται η επιτυχία και το διαχρονικό ταλέντο της Naughty Dog: 20 χρόνια μετά και μόνο με ένα face lift, τα παιχνίδια της φαίνονται τόσο φρέσκα, σα να δημιουργήθηκαν πριν από μερικές εβδομάδες. Βέβαια, τα “σημεία των καιρών”, όπως η διαολεμένη δυσκολία, το τεράστιο hitbox, οι “ζωές” -που χάνονται με ένα μόλις άγγιγμα του Crash από εχθρό ή κίνδυνο του περιβάλλοντος- και όχι η “υγεία”, είναι εδώ και θα σας κάνουν τη ζωή μαρτύριο (προειδοποίηση προς τα νέα παιδιά είναι αυτή), όμως είναι και το game design μέρος της μαγείας της σειράς αυτής και της εποχής στην οποία ανήκει.

Εκτιμούμε ότι δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι περισσότερο. Η αξία των τριών παιχνιδιών του πακέτου έχει γραφτεί στην ιστορία και δεν χρειάζεται κανένα review για να την επιβεβαιώσει. Αυτό που χρειαζόταν από ένα κείμενο, ήταν μια επιβεβαίωση ότι η Vicarious Visions τα πήγε άψογα, σεβάστηκε το πρωτογενές υλικό, το δούλεψε σωστά και μας προσφέρει τα τρία αυτά παιχνίδια ακριβώς όπως τα έχουμε στο μυαλό μας. Γιατί τα ροζ γυαλιά της νοσταλγίας, μας κάνουν να θυμόμαστε τα παιχνίδια της νιότης μας πιο όμορφα από ό,τι πραγματικά είναι. Αλλά ευτυχώς, αυτό το remake δεν κάνει τίποτα λιγότερο από το να δικαιώνει τις αναμνήσεις μας.

ps4 Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!