"Οι Αδερφοί Καραμάζοφ". Κριτική του Γ. Χριστόπουλου

Ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, τους "Αδερφούς Καραμάζοφ" του Φίοντορ Ντοστογέφσκι, σκηνοθετεί η Νατάσσα Τριανταφύλλη στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.

Η ιστορία της οικογένειας Καραμάζοφ, μιας οικογένειας χωρίς μάνα, τα μέλη της οποίας, ο καθένας με τις ιδιαιτερότητές του, αναζητούν την αγάπη, τη δικαίωση και τη συνειδητοποίησή τους σε μια πορεία γεμάτη από ιδανικά και πάθη, εικόνες αντιθετικές και σχέσεις που δοκιμάζονται, ανθούν και φθίνουν.

Ο κόσμος της Πίστης, της Αγάπης, της Εξουσίας, της Αλήθειας και του Ψέμματος συνυπάρχουν στη ζοφερή καραμαζοφική πραγματικότητα,

μια πραγματικότητα που στηρίζεται στα δίπολα φωτός και σκοταδιού, λόγου και αισθήματος, ένωσης και χωρισμού.

Οι ήρωες του Ντοστογέφσκι ερωτεύονται, αδικούν, εξομολογούνται και εγκληματούν, αναζητώντας τον αρχικό πυρήνα εξέλιξης της προσωπικότητάς τους και προσπαθώντας η εξελικτική πορεία να είναι όσο πιο αναίμακτη και ατομική γίνεται. Η διασκευή του Διονύση Καψάλη διατηρεί όλη την ποιότητα και τη διεισδυτικότητα του αρχικού κειμένου με λόγο πυκνό και πλήρη νοημάτων και ιδεών και μια ατμόσφαιρα σκοτεινή, αλλά συνάμα σαφή και συγκεκριμένη, χωρίς αφηρημένη φιλοσοφία και αδύναμες ονειρώξεις