Ένα χαμόγελο για το Σωκράτη. Της Σεμίνας Διγενή

Τελικά, έφυγες. 

     Έζησες μισό, αυτό το αγριεμένο καλοκαίρι κι έφυγες παίρνοντας μαζί τελευταία εικόνα, τα φοβισμένα πρόσωπα των εκτελεστών σου.

Δεν ασχολείσαι με κανένα μας πια, δεν τηλεφωνείς, δεν κάνεις σχέδια, δεν ξημεροβραδυάζεσαι στα χαρακώματα του διαδικτύου, δε στέλνεις κρυφά χαρτζηλίκι σε άφραγκους πιτσιρικάδες δημοσιογράφους, δεν κάνουν ντου στο σπίτι σου ξημερώματα, δεν κλείνουν ξαφνικά το μπλογκ, δε σε στέλνουν στα δικαστήρια, δεν παίρνουν να εκβιάσουν, ν απειλήσουν, να σε τρομάξουν, δε συκοφαντούν, δε ρίχνουν λάσπη. Δε μπορούν να σε βρουν, λείπεις.