Ευρέ Εργά

Σε δουλειά να βρισκόμαστε και δουλειά να βρίσκουμε.

Τι μπορεί να φέρει δυο άγνωστες μεταξύ τους σύγχρονες τριαντάρες σε μια μπαρ-καφετέρια την ώρα του μαζέματος εκεί, χαράματα παρά κάτι, να συζητάνε περί ανέμων και υδάτων και την τρέχουσα τιμή της πίπας στην αγορά;

«Ευρέ Εργά» είναι αργκό (που ίσως μόνο η συγγραφέας Μανίνα Ζουμπουλάκη γνωρίζει) για τις αγγελίες Ευρέ-σεως Εργα-σίας στις εφημερίδες. Αυτές οι αγγελίες φέρνουν την Εμμανουέλα Αλεξίου στο μπαρ που δουλεύει η Γαλήνη Τσεβά για συνέντευξη θέσης σερβιτόρας, την ώρα που το αφεντικό δυστυχώς λείπει. Η κουβέντα μεταξύ των δυο

γυναικών ξεκινάει από τις γνωστές αερολογίες και χαζοαστειάκια, προχωράει όμως οργανικά στην πορεία του μονόπρακτου σε πιο προσωπικά στοιχεία, κοινά (οικεία και για σένα) βιώματα και ιδιαίτερα συναισθηματικές εξομολογήσεις.

Οι διάλογοι του έργου είναι αφοπλιστικά ειλικρινείς και αληθοφανείς, βασισμένοι σε πραγματικούς διαλόγους μεταξύ μαθητριών δημιουργικού γραψίματος της Ζουμπουλάκη τους οποίους σημείωσε και δραματοποίησε, που στα χέρια των δυο δοκιμασμένων ηθοποιών μετατρέπονται σε γνώριμους και με ψαχνό χαρακτήρες. Με τη σκηνή του μπαρ να είναι στημένη μέσα στο μεγαλύτερο μπαρ στον 3ο όροφο του Ιδρύματος Κακογιάννη, ξεχνάς στιγμές στιγμές πως βρίσκεσαι σε παράσταση και νομίζεις πως είσαι κι εσύ στο ίδιο μπαρ και κρυφακούς μια προσωπική συζήτηση των γκαρσόνων από το διπλανό τραπέζι.

Σε αυτήν την άνεση των διαλόγων και στην ατμόσφαιρα του μπαρ βρίσκεται η μεγαλύτερη δύναμη αλλά και το όποιο ελάττωμα του έργου. Το ρεαλιστικό δράμα είναι κάτι θεμιτό στο θέατρο,το ρεαλιστικό χιούμορ όμως δεν επαρκεί, το κοινό αποζητά περισσότερο πνεύμα και έμπνευση από αυτό που γνωρίζει ήδη έξω. Το χιούμορ που βγαίνει είναι επίσης παρεΐστικο, κάπως ανούσιο και επαναλαμβανόμενο. Πολλές, πολλές, ΠΟΛΛΕΣ αναφορές σε πίπες και επίκαιρα που μπορεί να δουλεύουν έξω σε προσωπικό επίπεδο, χάνουν όμως την επίδραση τους όσο ανοίγει ο χώρος του μπαρ και απομακρύνεσαι λόγω της παράξενης διαμόρφωσης από τις ηθοποιούς.

Το φινάλε προσπαθεί να δώσει ένα ευρύτερο νόημα στα δρώμενα και ένα κάποιο τουίστ, σκαλώνει όμως στην βιασύνη του να κλείσει και μπερδεύει αντί να προβληματίσει, βάζοντας το κοινό να ψάχνει να κλείσει μόνο του τρύπες της πλοκής αντί να απολαμβάνει την απόγευση των όσων βίωσε.

Βρήκα το Ευρέ Εργά, όχι Εργάρα, αλλά σίγουρα Ευρηματικό, επίκαιρο και ευχάριστο. Μια ευκαιρία να γνωρίσεις δυο ακόμα ρημαδοψυχές που ταλαιπωρούνται από τα ίδια θέματα εκεί έξω στην απρόσωπη πόλη, βρίσκουν όμως τρόπους να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με το κοινό.

Σκηνοθεσία: Βασίλης Τσελεμέγκος
Κείμενο: Μανίνα Ζουμπουλάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης Δρακουλαράκος
Σκηνογραφική επιμέλεια: Ελλη Λιδωρικιώτη
Ενδυματολογική επιμέλεια: Μανώλης Γαλετάκης
Μουσική: DNA
Make up design: Γιώργος Βάλβης
Hair design: Fillippo Denaro
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Έρση Νιαώτη
Παραγωγή: Θανάσης Τσιρταβής
Παίζουν: Εμμανουέλα