Δημήτρης Καλαντζής

Μία από τις πιο αξιόλογες πρόσφατες δισκογραφικές παραγωγές στη χώρα μας είναι το «Mano’s» (Verve), μια τζαζ προσέγγιση στην μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και ο πιανίστας Δημήτρης Καλαντζής, εμπνευστής και δημιουργός του πολύ ενδιαφέροντος αυτού project, μίλησε στο mixtape.grστα πλαίσια των επικείμενων εμφανίσεών του από την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου, ως και της Κυριακή 12 Φεβρουαρίου στο Half Note Jazz

Τι είναι αυτό που σας ενέπνευσε στις μουσικές του Μάνου Χατζηδάκη, ώστε να στήσετε αυτό το πολύ ενδιαφέρον project;

Η μουσική του Μάνου έχει μια αισθητική αδιαμφισβήτητα εξαιρετική. Τώρα αν διαβάσεις ένα ποίημα σε μια άλλη γλωσσά, σίγουρα μπαίνεις στον «πειρασμό» να το μεταφράσεις στη δική σου.

Ένα από τα πιο ιστορικά jazz labels όπως είναι η Verve, ανέλαβε την διανομή του δίσκου σας “Mano’s” a jazz tribute to Manos Hadjodakis στη χώρα μας. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Η εκδοση με τη  Verve  προέκυψε κατόπιν ειδικής άδειάς της στην Universal Greece και βεβαίως αφού άκουσαν το project.

Ποια η θέση της τζαζ στην σημερινή ελληνική μουσική πραγματικότητα;

 H εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας, με τα θετικά και τα αρνητικά της, αφήνει πια το περιθώριο ώστε το θαυμάσιο γεγονός, ότι έχουμε τη δική μας μουσική και την αγαπάμε, να μην φτάνει τα όρια της εσωστρεφείας ή αυταρέσκειας. Σε κάθε περίπτωση, ο δείκτης για τη θέση της τζαζ στην ελληνική μουσική είναι η εξέλιξη της τζαζ σκηνής, η όποια δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν πριν 20 χρόνια ας πούμε. Είμαι αισιόδοξος.

Θα μπορούσατε να μας αναφέρετε  τις κυριότερες διαφορές ανάμεσα στους μουσικούς της δικής σας γενιάς και στους νεότερους μουσικούς της τζαζ;

Δεν ψάχνουμε, νομίζω, διαφορές, αλλά συνεργασίες και εξέλιξη. Μη ξεχνάτε ότι η δική μας γένια μουσικών, εμμέσως ή αμέσως, είμαστε οι δάσκαλοι των επόμενων, όποτε το αρχαίο ρητό «άμες δε γεσόμεθα πολλώ κάρρονες» είναι η ελπίδα μας. Και νομίζω ότι συμβαίνει.

Θαρρώ ότι ζούμε την εποχή του “tribute”. Καλλιτέχνες και συγκροτήματα, απ’ όλα τα είδη μουσικής,  αναπαράγουν σωρηδόν ο καθένας με την δική του οπτική γωνία, συνθέσεις από το παρελθόν. Που νομίζετε ότι οφείλεται όλο αυτό; Πιστεύετε ότι εξελίσσει την μουσική η όλη αυτή κατάσταση;

Κοιτάξτε, νομίζω ότι η τζαζ είναι λίγο διαφορετική από τα αλλά είδη σε αυτό το σημείο. Θέλω να πω, ότι η τζαζ πάντα διαπραγματευόταν ρεπερτόριο που συνδέθηκε για άλλο λόγο και με άλλο τρόπο. Αναφέρομαι στις συνθέσεις του Αμερικανικού μουσικού θεάτρου, αυτά που σύντομα λέμε standards.Ακούστε π.χ. το “My favorite things” από τη Julie Andrews και μετά από τον John Coltrane.  Η τζαζ λοιπόν δεν είναι ρεπερτόριο, είναι τρόπος να παίζει , να αισθάνεται και να σκέφτεται κάνεις τη μουσική. Σε κάθε περίπτωση πάντως, όταν διαπραγματεύεται κάνεις άλλες  συνθέσεις, νομίζω ότι πρέπει να έχει τη διαίσθηση του σε μεγάλη εγρήγορση, έτσι ώστε η ουσία της σύνθεσης να βρίσκεται εκεί, ενώ ταυτόχρονα η δημιουργικότητα  του να το φτάνει στο επίπεδο μιας «νέας σύνθεσης».