Αποχαιρετισμός στη Goλfω Director’s Cut μέσα στο No Budget Festival

“Ohia-o!! Wattashi wa Goλfω desu. Taσo-kun, koi shiteru.”

Όχι, η ταπεινή πλην όμορφη Γκόλφω και ο επίσης φτωχομπινές βοσκοαγαπημένος της Τάσος δεν μιλάνε όντως ιαπωνικά στη νέα επετειακή “Goλfω” του Σίμου Κακάλα. Οι ήρωες του κλασικού βουκολικού δραματοειδυλλίου διατηρούν ακόμα κανονικά όλο τον πλούτο (και αναπόφευκτα την κακώς θεωρούμενη σήμερα «βλαχιά») της ορίτζιναλ γλώσσας του Σπύρου Περεσιάδη.

Η κίνηση τους, όμως, το ντύσιμο, ο ίδιος ο κόσμος μέσα στον οποίο υπάρχουν, ερωτεύονται και πονάνε – heck, ο

ΤΡΟΠΟΣ με τον οποίο ερωτεύονται και πονάνε – ΕΙΝΑΙ ατόφια “manga”, εμποτισμένα με την ουσία και την ιδιαίτερη κοσμοθεωρία του απομονωμένου αυτού σύμπαντος μεγεθυμένων συναισθημάτων των ιαπωνικών κόμικς και anime.

Ο Σίμος Κακάλας και η ομάδα του πρωτοεμπνεύστηκαν αυτό το πάντρεμα των δυο κόσμων εφτά χρόνια πριν και έκτοτε έχουν παρουσιάσει 6 διαφορετικές επιτυχημένες εκδοχές, με την τελευταία αυτή σαν ένα είδος αποχαιρετισμού ή επετειακού “director’s cut” (όπως το περιγράφουν) να είναι, αναπάντεχα, η πιο ανατρεπτική.

Αντίθετα με τη φωτεινή και «χαζοχαρούμενη» (με την καλή έννοια) εκδοχή πατριωτικού εορτασμού των προηγούμενων παραστάσεων, η υπερβολή του δράματος δεν υπονομεύεται ή παρωδείται – αλλά γιορτάζεται σε ένα ολοκληρωτικά σκοτεινό gothic παραλήρημα, ξεμπροστιάζοντας τους έφηβους του τσιγκλικάτου των 1890s για τους proto-emo drama queens που πραγματικά ήταν.

Ο κόσμος πίσω τους, μίζερος και ζοφερός. Οι ίδιοι ντυμένοι στα μαύρα σαν gothic λολίτες και μελαγχολικοί Burtonικοί πρίγκηπες. Ο τρόπος κίνησης σαν μέσα από χιόνια και κολλήματα μιας βιντεοσκοπημένης σε VHS νοσταλγικά όπως-μπορούσαμε-τότε animated σειράς των 80s, πάντα σαν να ξεκολλάνε ρομποτικά από την μια τυπωμένη δισδιάστατη στάση και έκφραση στην επόμενη. Το βλέμμα «ανοιχτομάτικο» με μια ελπίδα που ήδη χάνεται στον ορίζοντα. Όλα τα συναισθήματα οξύνονται, βιώνονται όμως με μια πνιγηρή υποτονικότητα.

Οι τρεις βασικοί ήρωες έχουν πλέον ξεφορτωθεί τις μάσκες που κάποτε σήκωναν για να αποκαλύψουν τα πνιγηρά αληθινά συναισθήματα τους κάτω από την cute ψεύτικη συμπεριφορά τους. Τις παρατηρούν πλέον μόνο με λες νοσταλγική μελαγχολία, η οποία διαποτίζει και την υπόλοιπη παράσταση.

Οι trademark μάσκες της Μάρθας Φωκά υπάρχουν ακόμα σαν κομμάτι της παράστασης (πιο εντυπωσιακές και εκφραστικές από ποτέ, με το νέο πλεονέκτημα της ενσωμάτωσης του στόματος και μέρος του προσώπου του ηθοποιού) και χρησιμοποιούνται για να μεταμορφώσουν τους τρεις ηθοποιούς στους δεύτερους και τρίτους ρόλους τους, καθώς οι ίδιοι συστρέφουν εντυπωσιακά την ενέργεια, τη σιλουέτα και την ταυτότητα τους σε cartoonίστικα extremes:

Ο Τάσος και ο κακομαθημένος ευκολόπιστος αντίζηλος του Κίτσος, o επιτήδειος rascal Γιάννος, ο McGuffin τουρίστας (σε, δυστυχώς, μειωμένο ρόλο), ο γιγάντιος αρχι-villain αρχι-τσέλιγκας Ζήσης (υπονομεύει πλέον ανοιχτά την ίδια τη συνθήκη με πετυχημένους in situ meta σχολιασμούς) και φυσικά η (πραγματικά όμως, ΠΟΣΟ υπέροχα υπέρ