Wonky Doll and the Echo – “Pleasant Thoughts”

Η ετυμηγορία περί του ύφους των Wonky Doll and the Echo προκύπτει με τις αρχικές, βεβιασμένες ίσως, ακροάσεις. Υφίσταται, εντούτοις, μια σειρά λόγων για τους οποίους οφείλει κανείς να προβεί σε περαιτέρω συλλογισμούς. Κι αυτοί είναι ευθέως συνυφασμένοι με τα τραγούδια του παρθενικού δισκογραφικού τους κατασταλάγματος, που τιτλοφορείται ως Pleasant Thoughts.

Τα επίπεδα των εμπνεύσεων του αθηναϊκού κουαρτέτου σχεδόν οριοθετούνται στο βρετανικό

«Νέο Κύμα», με τις ετικέτες post punk, synth pop, minimal wave να υπεισέρχονται βάσιμα και μια υπολογίσιμη πρέζα shoegaze να επισυνάπτεται στην πορεία. Ανά στιγμές θαρρείς πως υπάρχει εμφανής τυφλοσούρτης στο ξετύλιγμα των ιδεών του, σε άλλες πάλι πτυχές του δίσκου εντοπίζεις μια περισσότερο ευέλικτη συνθετική αντίληψη. Σε κάθε περίπτωση, οι  George Lemons (φωνή-κιθάρες), Yios (μπάσο), Κωνσταντίνος Αντωνάκογλου (συνθεσάιζερ-πιάνο-κιθάρες) και Octopus (τύμπανα) αποτυπώνουν με γκρίζα δραματικότητα τις παραστάσεις τους, σαν σε φωτογραφίες ενός σκουρόχρωμου φιλμ.

Προλογίζοντας, υπογράμμισα την προσοχή που πρέπει να εναποθέσει κανείς στη δυναμική των συνθέσεων του Pleasant Thoughts, λογίζοντας αυτές ως ανεξάρτητες μονάδες ενός όλου. Το “The Cut” φερ’ ειπείν, που σε υποδέχεται με την πρώτη αναπαραγωγή υπό τους παραμορφωμένα κιθαριστικούς ήχους, συνοδεύεται απ’ τη στάμπα του ευκολομνημόνευτα διαχρονικού. Η εκμετάλλευση τόσο του φυσικού reverb του τόπου ηχογράφησης όσο και του τεχνητού, διαμέσου των αντίστοιχων εφέ στα στουντιακά εργαλεία και στα πετάλια της κιθάρας, προσδίδει θολό περίγραμμα και σκιερή απόχρωση στην εν γένει μορφή του άλμπουμ.

Απαριθμώντας τους κύριους πυλώνες της τεχνοτροπίας των Wonky Doll and the Echo,  πρώτα συναντάς μια πηχτή άχλη μελαγχολίας- με Joy Division και The Sound καθοδήγηση- σε υποβλητική παραγωγή, ενεργητικές μπασογραμμές, κυκλικά ντραμς, λιτά και σκοτεινά πλήκτρα, κιθάρες σε υπερένταση, σχετικά βαρύτονη εκφορά των λέξεων συνδεδεμένη με echo. Έπειτα τις πρώιμες shoegaze εξομολογήσεις των Chameleons που επέδρασαν καθοριστικά στο στυλ των Interpol, οι οποίοι συγκαταλέγονται στις περισσότερο νεοφερμένες αναφορές των WDATE. Το “Obsession”, ειδικότερα, είναι ένα σωστό Interpolικό ξεπατίκωμα στα βασικά γυρίσματα των κιθαριστικών riffs και ακόρντων. Στο “Treasure”, απ’ την άλλη, θα επικαλεστούν ατόφιο το ψυχρό, σχεδόν, αποστειρωμένο περιβάλλον των A Place to Bury Strangers, που κρατά απ’ τις εκφάνσεις απόγνωσης των Jesus and Mary Chain. Πριν τον αποχαιρετισμό (“Something Is Wrong With You”),  σα να εμφανίζονται κι οι Depeche Mode δίπλα σε κελαριστές νότες κιθάρας.

Ο κατάλογος μπορεί κάλλιστα να «φουσκώσει» με μπόλικες ακόμα προσθήκες, μα θα απολέσουμε έτσι το credit των ίδιων των συνθέσεων. Κι υπάρχει το “Physical” με την ηλεκτρισμένη drone ώθηση, το συμπαγές κρεσέντο κιθάρας-συνθεσάιζερ στο “From Town To Town” που βάζει κάτω μετριότητες τύπου White Lies, η έξοδος μέσα από την καρποφόρα διοχέτευση ρομαντισμού (“When You Sleep”). Εκείνο το δεδομένο που προπορεύεται