Nalyssa Green – “The Seed”

Συγκινητικό, αληθινό, σε στιγμές ανατριχιαστικό και τίμιο, αλλά δυστυχώς ελαφρώς προβλέψιμο και σχετικά άτολμο, το νέο μουσικό πόνημα της Nalyssa Green θα μπορούσε να είναι η βάση για μια εγχώρια μουσική έκπληξη, με προοπτικές επιτυχίας, τόσο εντός, όσο και εκτός συνόρων, αλλά…

Ενορχηστρωτικά ανεπαρκές, με υπέροχα, μεν, λαξευμένα μινόρε αλλά επιτηδευμένη εκφορά η οποία αποφέρει τελικά μια αισθητική ασάφεια. Κάτι σαν να μην έχουν ωριμάσει ακόμη καλλιτεχνικά οι συνθήκες που θα τονίσουν τη δυναμική μιας

τόσο ιδιαίτερης φωνής. Τα backing vocals πολλές φορές δεν καταφέρουν να εκπληρώσουν το σκοπό τους και το μόνο που επιτυγχάνουν τελικά είναι να τονίσουν την ανεπάρκεια της παραγωγής να χτίσει ένα σύμπαν τόσο ξεχωριστό όσο και η στιχουργική υπεροχή του.

Όμορφες ιδέες, τοποθετημένες πρόχειρα στο χρόνο, δημιουργική διάθεση με αδέξια αλλά γλυκά περάσματα και κοφτά, απότομα, φωνητικά, τα οποία αποτείνουν φόρο τιμής στις ξεχωριστές ποπ εκδοχές της μελωδικής ελευθερίας των 60’s. Κοέν, Yeah Yeah Yeahs, Joanna Newsom, Παύλος Παυλίδης και Fiona Apple, όλα μαζί και τίποτα απ’όλα αυτά. Η μίξη των ποικίλων ετερόκλητων στοιχείων θα μπορούσε να είναι τελικά τόσο ελκυστική, αν δεν φοβόταν τον πειραματισμό, ωστόσο τελικά δεν καταφέρνει ποτέ να σε συνεπάρει τόσο ώστε να ξεχάσεις τα πάντα και να τους αφεθείς άνευ όρων.

Και τι είναι εκείνο που καθιστά ένα πρότζεκτ ιδανικό;

Τι είναι εκείνο που θα καταφέρει να εκτοξεύσει την δισκογραφική προοπτική μιας Ελληνίδα καλλιτέχνιδας η οποία προφανώς έχει επενδύσει σε εκατομμύρια ώρες μουσικής ακρόασης, γεμίζοντας τις χορδές τις με σκόνες από ράφια γεμάτα φανζίν, σκοντάφτοντας σε μπιτλικές μελωδίες μπολιασμένες με κλάμα και γυναικεία, φολκ, δημιουργική κατάθλιψη;

Τι είναι εκείνο που θα στείλει τις ήμι-στοιχειωμένες πηγαίες συνθέσεις της μπερδεμένης συνθέτριας στην άλλη άκρη του πλανήτη και θα καταφέρει να ξεγελάσει τις αναφορές όσων δεν έτυχε ν’αγαπήσουν αληθινά τη μουσική;

Θα δείξει.

Πως μου φαίνεται;

Μια δυνάμει οργασμική σύνθεση αλλά με τόσο φοβερά καταπιεσμένη «ελευθερία» που δε μπορεί πλέον να ανθίσει, λόγω του ότι φοβάται τη επαναστατικότητα της ίδιας της πράξης.

Φυσικά, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, οφείλω να τονίσω πως κρίνω ως φανατικός ακροατής ο οποίος προσδοκά εκείνο το κάτι παραπάνω και ως πρώην εθισμένος στη μαγεία του Indagattah, δεν δέχομαι τίποτε λιγότερο από το ιδανικό, εκείνο δηλαδή που έχω ήδη χτίσει στο μυαλό μου για την «επόμενη» κυκλοφορία της νεραϊδένιας singer songwriter.

Έχω στηρίξει τις ελπίδες μου επάνω της για τη σύνθεση του επόμενου «Stories from the city, stories from the sea», το οποίο ωστόσο δεν θα πρέπει να προσπαθήσει να μιμηθεί καμία έτοιμη φόρμα αλλά να επιχειρήσει το breakthrough σε κάτι εντελώς νέο, ακόμη και με χρήση ήδη καταγεγραμμένων και αποκτηθέντων εργαλείων, καθώς ως γνωστόν, η επανάσταση δεν απαιτεί τίποτε περισσότερο από αληθινό, ατόφιο και άδολο θάρρος!

Να το αγοράσω; Φυσικά! Και συγκεκριμένα την ημέρα της παρουσίασης