Ty Segall Band @ The Dome, London

Την περασμένη εβδομάδα, η Arte Fiasco ανακοίνωσε μεταξύ άλλων την εμφάνιση του Ty Segall και του συγκροτήματος  το Σάββατο 10 Νοεμβρίου στο ΑΝ Club. Για να προετοιμαζόμαστε, η Βασιλική Παναγιώτου μας μεταδίδει το κλίμα από την Αυγουστιάτικη συναυλία του στο Λονδίνο!  

Πρόκειται για μια ζεστή για τα δεδομένα του Λονδρέζικου καλοκαιριού νύχτα και το Dome είναι ένας χώρος με μηδενικό εξαερισμό. Δροσοσταλίδες μιας εβδομάδας ολυμπιακού

Απλή, ρυθμική, απαλή, η εισαγωγή του “Death” στέκει παραπλανητική και δεν μας προετοιμάζει απόλυτα για τη γκαραζοπανήγυρις που θα ακολουθήσει.

Αλλά το εκκωφαντικό “Slaughterhouse” βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Με το “Finger” ακόμα και οι ελάχιστες γυρισμένες πλάτες σε αυτό που συμβαίνει, αναγκάζονται να συμμορφωθούν. Ο Ty Segall, o βρώμικος ξανθός χείμαρρος με τη γαλάζια κιθάρα και το φρέσκο μελάνι στο μπράτσο, φτιάχνει ένα καλειδοσκόπιο ήχων πολύ πιο πάνω από το hype του κυκεώνα της νεογκαραζοψυχεδελειας.

Αυτός ο θόρυβος δεν έχει να κάνει μόνο με ντεσιμπέλ. Είναι η επιβλητική παρουσία, οι αλλεπάλληλες βουτιές στο κοινό μαζί με την κιθάρα, η αυτοπεποίθηση.

Αλλά να σου και οι clean cut συμβουλές: να πίνουμε πολύ νερό τώρα που κάνει ζέστη. Μήπως κατά βάθος αυτό το ξανθό μαλλί μυρίζει σαμπουάν; Μήπως τελικά είναι φρεσκολουσμένο και όλη η σκληράδα είναι πόζα; Όχι για πολύ. Κουβάδες από τον επί σκηνής προερχόμενο ιδρώτα, σκεπάζουν τις πρώτες σειρές που χτυπιούνται βάναυσα. Η συνοδός μου με κοιτά με τρόμο και βλέμμα που υποδηλώνει ότι χαίρεται που δεν ήμαστε μέσα στο κουβάρι. Δεν είμαι σίγουρη αν συμφωνώ μαζί της αλλά πάλι σκέφτομαι ότι έχω ήδη αρκετές σπιτικές μελανιές από την καθημερινή πάλη με τον μικρό μου ατίθασο γιο, που καλό θα ήταν να αποφύγω να τις ανανεώσω. Είναι όμως αυτό το χάος μπροστά μου τόσο θελκτικό και με τραβά σα μαγνήτης. Ο Ty Segall με συνοδεία το άλλο enfant terrible της εκκολαπτόμενης σκηνής του Σαν Φρανσίσκο, Mikal Cronin, βγάζει τα σωθικά του.

Η παρουσία του Iggy είναι παντού σε τούτο το συναυλιακό βωμό. Μαζί φυσικά με τις υπόλοιπες αναρίθμητες επιρροές του Συγγαλου και της εξαίρετης μπάντας του.

Στο “My Sunshine” η drummer Emily παίζει τόσο δυνατά και γρήγορα που φαίνεται σαν να έχει αντικαταστήσει τα drumsticks με τα κόκαλα των χεριών της. Και είναι τόσο αδύνατη που κυριολεκτικά δίνει την εντύπωση ότι θα σπάσει. Βγάζει όμως τη μπάντα ασπροπρόσωπη.

Το ᾽Wave Goodbye᾽στο φινάλε μεταμορφώνεται σε μια άγρια διασκευή του “Dirty Deeds” των AC/DC, μικρή γκριμάτσα δυσαρέσκειας που όμως δεν καταφέρνει να χαλάσει την άψογη εντύπωση.

Όπως και να έχει, το Νοέμβριο θα τους δω ξανά στην Αθήνα, ίσως λίγο πιο μπροστά αυτή τη φορά για μερικές φρέσκιες rock n roll μελανιές.

(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Owen Richards )