The Crazy World of Arthur Brown @ Gagarin 205

‘No, you’re never too old to Rock and Roll if you’re too young to die’ τραγούδαγαν κάποτε οι Jethro Tull. Και πόσο δίκιο είχαν! Όχι, κυρίες και κύριοι, το Rock ‘n’ Roll δεν έχει ηλικία! Αφήστε τους κάθε λογής ειδήμονες να λένε ό,τι θέλουν. Όταν η ψυχή, η αγάπη και το πάθος για αυτό που κάνεις είναι εκεί, όλα τα άλλα περισσεύουν. Τρανή απόδειξη η εμφάνιση

Μπορεί οι Socos and the Live Project Band να έχουν ελληνικό στίχο στα τραγούδια τους, μουσικά όμως είναι τόσα πολλά μίλια μακριά από αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε ελληνόφωνο rock που οποιοσδήποτε συσχετισμός τους με το συγκεκριμένο είδος δεν είναι απλώς άδικος αλλά αποτελεί στην κυριολεξία έγκλημα. Με την χρήση εναλλασσόμενων γυναικείων και ανδρικών φωνητικών και συνδιάζοντας ένα συνονθύλευμα από ήχους που ξεκινούν από το prog rock και φτάνουν, μέσα από αμέτρητους ενδιάμεσους σταθμούς, μέχρι ακόμη και το punk, οι Socos and the Live Project Band αποτελούν ένα από τα πιο αξιοπρόσεχτα και ξεχωριστά εγχώρια σχήματα που μπορεί να απολαύσει κανείς ζωντανά σήμερα.

Και έχουν και την τύχη να βρίσκεται στους κόλπους τους μία από τις καλύτερες γυνακείες φωνές της χώρας, αυτή της Μαρίας Λατσίνου, το εύρος και το ταλέντο της οποίας είναι απλά απερίγραπτο. Εξαιρετική επιλογή για support, κάτι που φάνηκε και από το θερμότατο χειροκρότημα που τους επιφύλαξε το κοινό. Σίγουρα τα παιδιά θα κέρδισαν αρκετούς νέους οπαδούς εκείνο το βράδυ.

Ήταν λίγα μόλις λεπτά πρίν τα μεσάνυχτα, ώρα κατά την οποία οι περισσότεροι συνομήλικοι του βρίσκονται ήδη στο τρίτο/τέταρτο όνειρο, όταν ο τρελό-Arthur και η παρέα του ανέβηκαν στη σκηνή, επιλέγοντας να ανοίξουν την εμφάνιση τους με μία επιβλητική διασκευή στο A Hard Rain’s A-Gonna Fall του Bob Dylan. Φορώντας όλοι πανομοιότυπες αποκριάτικες μάσκες με την μορφή πουλιών, το εξαμελές σχήμα (συμπεριλαμβανομένης και της χορεύτριας η οποία έκανε την εμφάνιση της κατά διαστήματα με διαφορετικές ενδυμασίες) έμοιαζε με παράταιρη ομάδα καρναβαλιστών που θαρρείς πώς είχαν ξεχαστεί σε κάποιο english street fair εδώ και δεκαετίες. Οι μάσκες έπεσαν γρήγορα με τον Arthur να καλωσορίζει το κοινό βγάζοντας ένα τομάρι αλεπούς από το παντελόνι του (!!!) για να ριχτεί μονομιάς στον χορό και το γλέντι σαν μαινόμενος Πάνας εν μέσω κάποιας ανίερης Παγανιστικής τελετής.

Με ολόκληρο το πρόσωπο του βαμμένο και με την φωνή του σχεδόν αψεγάδιαστη, θα μπορούσε κανείς να ορκιστεί ότι αυτό που έβλεπε μπροστά του ήταν το φάντασμα ενός (πολύ νεώτερου) Arthur βγαλμένου κατευθείαν από τα ψυχεδελικά 60s και τις απαρχές του Shock Rock. Στα 70 του χρόνια ο Arthur βάζει με ευκολία τα μάτια σε ένα σωρό επονομαζόμενους ‘performers’ που με το ζόρι σέρνονται πάνω στην σκηνή και ας έχουν τα μισά του χρόνια. Επί μιάμιση ώρα δεν σταμάτησε λεπτό να χορεύει, να αλλάζει μεταμφιέσεις, να πειράζει και να αστειεύεται με την -επίσης θεόμουρλη- Τσέχα κιμπορντίστρια Lucie Rejchrtova, παραδίδον