Rockwave Festival 2012 – Μέρα 3η

Το rock n’ roll θα πεθάνει όταν ο Iggy αποφασίσει να αποχωρήσει από το μάταιο τούτο κόσμο, με υψωμένο το μεσαίο του δάχτυλο προς τον ουρανό.

Η παραπάνω, παρατραβηγμένη, σκέψη πέρασε από το μυαλό μου μετά το τέλος της εμφάνισης του 65αρη πλέον Iggy Pop στην τρίτη μέρα του φετινού, φτωχού δυστυχώς, Rockwave Festival. Αν και οι σχεδόν 10.000 κόσμου στριμώχτηκαν στο μικρό stage

του Terra Vibe, το κλείσιμο του φεστιβάλ ολοκληρώθηκε με επιτυχία καθώς οι Prodigy, αλλά κυρίως ο Iggy με τους Stooges έδωσαν shows αντάξια της φήμης τους και δικαίωσαν τελικά όσους “ταξίδεψαν” Δευτεριάτικα στη Μαλακάσα.

Ίσα ίσα προλάβαμε τους GAD. στο τελευταίο τους κομμάτι, οπότε δυστυχώς δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε την εμφάνισή τους. Για τους Monovine που ξεκίνησαν στις 16:20 ούτε λόγος φυσικά.

Everlast

Στις 18:30 ακριβώς, κι ενώ ακόμα ο ήλιος έκαιγε πάνω από τα κεφάλια μας, ο Everlast μαζί με τη μπάντα του, την κιθάρα του και τα ολοκαίνουρια Air Jordan του ξεκίνησε να ζεσταίνει τον κόσμο που σιγά σιγά κατέφθανε προς τη σκηνή. Στη μια ώρα της εμφάνισής του ακούσαμε αυτά ακριβώς που περιμέναμε να ακούσουμε: “Ends”, “Blinded by the Sun”, “Stone in my Hand”, “Put Your Lights On” και φυσικά το “What It’s Like”.

Κλείνοντας, φρόντισε να ταρακουνήσει τους παρευρισκόμενους με το “Jump Around” σε μια ελαφρώς κουτσουρεμένη version αλλά ικανή να σηκώσει το πρώτο μεγάλο κύμα ενθουσιασμού της ημέρας. Λογικά κατώτερη από την περσινή του εμφάνιση με τους House of Pain, αλλά τίμια, η παρουσία του Everlast ήταν η ιδανική συντροφιά για την πρώτη μπύρα και ένα καλό ζέσταμα για τον Iggy και την παρέα του…

Iggy & the Stooges

Πραγματικά δεν υπάρχουν -ή καλύτερα δε χρειάζονται- λόγια για να περιγράψει κανείς το συναίσθημα που σου προκαλεί η θέα και μόνο του Iggy Pop. Για τους υπόλοιπους Stooges, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, παρά μόνο πως στέκουν καλά στη σκηνή υποστηρίζοντας ιδανικά τον αστείρευτο frontman που συνοδεύουν στις συναυλίες. Σίγουρα ο θάνατος του Ron Asheton κόστισε πολύ στις ζωντανές τους εμφανίσεις, αλλά όπως και να το κάνεις, όλοι σταθήκαμε προσοχή για τον Iggy και μόνο.

H μιάμιση σχεδόν ώρα της εμφάνισής τους τα είχε όλα: Τα γνωστότερα τραγούδια-ύμνους των Stooges, κόσμο να ανεβοκατεβαίνει στη σκηνή κατά τη διάρκεια του “No Fun”, βρισιές και χειρονομίες εκατέρωθεν, τσαμπουκαλεμένους πιτσιρικάδες να τα σπάνε στις πρώτες σειρές αλλά το κυριότερο: έναν performer ο οποίος, σαν πιτσιρικάς κι αυτός, οργώνει τη σκηνή, χορεύει, χοροπηδάει, τραγουδάει σαν να μην υπάρχει αύριο. Αυτός είναι ο Iggy, μια αστείρευτη δύναμη, ένας Θεός στη rock n’ roll μυθολογία, ένα κεφάλαιο το οποίο θα αποτελεί για πολλές δεκαετίες το SOS για τους υποψήφιους διάδοχους του -αν υπάρξουν ποτέ τέτοιοι-.

Άντε τώρα αυτός ο τύπος να σε πείσει πως όταν γυρνάει σπίτι, τραγουδάει Serge Gainbourg και Edith Piaf…

The Prodigy

Όσοι βρεθήκαμε και πέρσι στον ίδιο χώρο νομίζαμε πως πρόκειται για deja vu. Ο Keith, o Maxim και η παρέα τους έδωσαν ένα show-φω