Protect Me από τη Schaubühne Berlin

Ενοχική, μπερδεμένη (σαν τις ζωές μας) και ειλικρινής η διήγηση του Falk Richter και οι εικόνες της Anouk van Dijk.

Όταν ένας από τους πιο πολιτικοποιημένους συγγραφείς της εποχής μας βάζει στα λόγια των (Γερμανών, έχει τη σημασία του) ηρώων του λόγια ενοχής η στάση μιας ολόκληρης γενιάς απέναντι στην ιστορία αποκτά όχι μόνο φωνή αλλά και υπόσταση. Ο Falk Richter του οποίου τα έργα έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δεκαπέντε γλώσσες και έχουν ταξιδέψει ή παρουσιαστεί σε παραστάσεις σε πολλά μέρη του κόσμου αποφασίζει μέσα από το Protect Me να μιλήσει για τα λάθη

των ομοεθνών του, να κριτικάρει την παντοκρατορία της χώρας του, να θίξει το καπιταλιστικό σύστημα και να αναλύσει τις ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις σαν άλλος ψυχοθεραπευτής, επί σκηνής. Στην εκρηκτική, οπτικά και εννοιολογικά, παράσταση που συνέθεσε από κοινού με τη χορογράφο Anouk van Dijk το θέμα είναι οι άμεσες και έμμεσες συνέπειες της κρίσης στην προσωπική και επαγγελματική ζωή των ανθρώπων.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η σκηνή να μετατρέπεται, κατά μία έννοια, σε ένα πελώριο ντιβάνι ψυχαναλυτή. Όλο και κάποια από τα λόγια των ερμηνευτών, είτε αφορούν στην κοινωνία που καταρρέει, είτε στις ερωτικές σχέσεις που περνούν μονίμως κρίση ανεξαρτήτως κρίσης, είτε στην οικογένεια που ρόλος της είναι να αγαπάει και συνάμα να καταστρέφει τα μέλη της θα χτυπήσουν καμπανάκι στη συνείδηση των θεατών. Αν είστε από εκείνους που η άμεση ψυχαναλυτική “επίθεση” μέσα από την τέχνη δεν σας ευχαριστεί θα ενοχληθείτε αλλά και αν δεν έχετε αντίρρηση με τη νεότερη, θα μπορούσε να πει κανείς, μορφή του in-yer-face θεάτρου που μας πετάει όλα μας τα ζητήματα στα μούτρα έτσι κι αλλιώς θα ζοριστείτε. Γιατί; Μα επειδή, όπως είπαμε, αυτά τα λόγια είναι η ζωή μας. Ή, το λιγότερο, μέρος της ζωής μας.

Ακριβώς επειδή ανήκω στους αρνητές της επί σκηνής ψυχοθεραπείας το Protect Me δε με ενθουσίασε με την ίδια ένταση που θα το πετύχαινε ένα έργο που ενδεχομένως θα μιλούσε για τα ίδια ακριβώς ζητήματα αλλά έμμεσα, μέσω κάποιας ιστορίας και όχι φτύνοντας σκέψεις. Από την άλλη είναι πολύ κατευναστικό να βάζει κάποιος σε λέξεις και εικόνες τη ζωή μας. Και αυτό, μαζί με το κομμάτι της ενοχής, ήταν που έκανε την παράσταση της Βερολινέζικης Schaubühne όχι μόνο ενδιαφέρουσα αλλά και σημαντική.

Στο κάτω κάτω κάθε παράσταση που καταφέρνει να προκαλέσει έντονα συναισθήματα είναι, σαφώς, μια παράσταση που αξίζει την προσοχή μας. Και πολύς κόσμος έφυγε από την κεντρική σκηνή της Στέγης με μουντζουρωμένα από τη μάσκαρα ή κόκκινα μάτια.

Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Falk Richter & Anouk van Dijk
Σκηνικά: Katrin Hoffmann
Κοστούμια: Daniela Selig
Μουσική: Matthias Grübel & Malte Beckenbach
Δραματουργία: Bernd Stegemann
Φωτισμοί: Carsten Sander
Ερμηνεύουν: Angie Lau, Philipp Fricke, Erhard Marggraf, Franz Rogowski, Judith Rosmair, Kay Bartholomäus Schulze, Stefan Stern, Luise Wolfram, Nina Wollny

Ημέρες και ‘Ωρες παραστάσεων
18, 19 και 20 Μαΐου 2012 στις 20.30

Τιμές εισ