Plisskën Festival 2013 Round 3 + Round 4

12:16 21/5/2013 - Πηγή: Mixtape

Κατά τις 6 ξημερώματα Κυριακής όταν και γύρισα σπίτι από την Πειραιώς, θέλησα να στείλω ένα email στον Στέφανο Παπαγκίκα, τον άνθρωπο πίσω από την ιστορία που λέγεται Plisskën, και στην ουσία, ανάμεσα από διάφορες άλλες σκέψεις μου, να του πω τη γνώμη μου να το αφήσει, να μην ξανασχοληθεί…

Μία σκέψη που μου πέρασε πολλές φορές από το μυαλό καθώς τριγυρνούσα στην πραγματικά εξαιρετική φεστιβαλική διοργάνωση που στήθηκε από τον ίδιο, την ομάδα που έχει μαζευτεί γύρω του και με την αμέριστη συμπαράσταση και δουλειά των εθελοντών

και των παιδιών του Plisskënlab. Μία διοργάνωση, ας μου επιτραπεί, υπόδειγμα, όχι μόνο στο τυπικά συναυλιακό του σκέλος, αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες παροχές προς τους “πελάτες” του με απόλυτο σεβασμό – κάτι που δυστυχώς λείπει σε άλλες αντίστοιχες διοργανώσεις… – , καθώς και στη διαμόρφωση του χώρου στο Κτήριο 56, και στους δύο εσωτερικούς χώρους αλλά και στους εξωτερικούς, με σωστή αισθητική και συνολικά ξεκάθαρα βελτιωμένο από την περσινή προσπάθεια.

Και ενώ το Plisskën Festival 2013, στα χαρτιά, έμοιαζε να τα έχει όλα, κάτι έλειπε. Και αυτό ήταν ο Έλληνας γνωστός γκρινιάρης “μουσικόφιλος”. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για την “λογική” που κράτησε μεγάλο αριθμό – και αποδεδειγμένα – μουσικόφιλων (και κρίνω και από γνωστούς και φίλους) που έμειναν μακριά από τη φετινή διοργάνωση. Άλλοι έκριναν ότι το line up δεν περιείχε εκείνο το όνομα “κράχτη” που θα τους ιντρίγκαρε να δώσουν το 30 ευρώ. Άλλοι απλά είναι ξεροκέφαλοι και κάθε άλλο παρά ανοιχτόμυαλοι, ώστε να μπουν στην διαδικασία να πάνε σε ένα φεστιβάλ που δεν γνωρίζουν ήδη πολλά πάνω από 1-2 ονόματα (διότι απλά αν δεν τα γνωρίζουν, δεν έχουν και αξία). Άλλοι προτίμησαν να πάνε στους Swans το προηγούμενο βράδυ ή στους Κόρε Ύδρο. Άλλοι να κάτσουν σπίτι για “βραδιά Eurovision”. Όποιος και να ήταν ο λόγος, δυστυχώς, από το Plisskën και φέτος, δεν έλειπε μόνο η μαζικότητα – έτσι κι αλλιώς η καλλιτεχνικές επιλογές και η αισθητική του κάθε άλλο παρά για την “μάζα” είναι – αλλά και μεγάλο μέρος των συνήθως “μουσικόφιλων”, οι οποίοι βέβαια όπως λιβανίζουν πλέον το πτώμα του Synch, έτσι και θα λιβανίζουν και το πτώμα του Plissken, εάν οι άνθρωποι του φεστιβάλ δεν συνεχίσουν την σημαντική τους προσπάθεια να δημιουργήσουν μία διοργάνωση που δεν θα στηρίζεται σε αναμασήματα, θα διατηρεί μία συγκεκριμένη αισθητική και θα σέβεται τον πελάτη της. Εν τέλει, μπορεί όσοι γύρισαν την πλάτη τους στο φετινό Plissken να θεωρούν ότι δεν έχασαν και πολλά αφού δεν γνώριζαν μεγάλο μέρος του line up, όμως να είναι σίγουροι ότι έχασαν την ευκαιρία να ζήσουν ότι πιο κοντά σε μία πραγματικά οργανωμένη και σωστή ευρωπαϊκών προδιαγραφών διοργάνωση στη χώρα μας.

Και για να επιστρέψω στην αρχή αυτής της εισαγωγής: το email έμεινε στα drafts. Όμως για τη διοργάνωση του 2014, η ομάδα του Plissken πρέπει να αποφασίσει η ίδια και ψύχραιμα ποιο δρόμο πρέπει αλλά και θέλει να ακολουθήσει… (Η.Π.)

Ακολουθούν αναλυτικά εντυπώσεις από όλες τις συμμετοχές του main stage καθώς και 2 του dance stage, ενώ από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες και dj να αναφέρουμε ενδεικτικά ότι Moullinex και Eliphino κέρδισαν τις εντυπώσεις των ιδρωμένων φίλων που γέμισαν σχεδόν όλο το βράδυ την dance σκηνή.

Ο τρίτος και κύριος γύρος του φετινού Plissken Festival στο Κτήριο 56 της Πειραιώς ξεκίνησε με τους καλλίτερους οιωνούς, με την εμφάνιση της συμπαθέστατης Oy. Η μουσικός και vocalist με καταγωγή από τη Γκάνα, ανέβηκε στη σκηνή στις 15.30, όπως ήταν προγραμματισμένο, με τη συνοδεία του drummer της, ο οποίος κέρδισε στυλιστικά τις εντυπώσεις με την παραδοσιακή στολή – μάσκα που φορούσε. Η Oy δεν πτοήθηκε καθόλου από την μικρή προσέλευση του κοινού, αλλά ίσα ίσα, κατάφερε να ενθουσιάσει όσους ήταν εκείνη την ώρα παρόντες με το feel – good χαρμάνι της από jazz / electonica και τον ζωντανό αυτοσχεδιασμό που είχε ως κατεξοχήν όργανο τα ιδιαίτερά της φωνητικά. Παρουσίασε κομμάτια κυρίως από τον πρόσφατο δίσκο της, που κυκλοφόρησε το φετινό Απρίλιο, και έφυγε καταχειροκροτούμενη δίνοντας τη σκυτάλη στους Dope Body. (Γ.Π.)

Dope Body

Όποιος βρέθηκε το πρωί στο soundcheck είχε πάρει μια γεύση για το τι επεφύλασσε τον γκρουπ από τη Βαλτιμόρη στο ελληνικό κοινό. Τίποτε άλλο από ένα ανελέητο σφυροκόπημα από hardcore / noise rock ήχους, πιστούς στην παράδοση των Fugazi. H σκηνική τους παρουσία εντυπωσιακή, με προεξέχοντα τον τραγουδιστή ο οποίος πρέπει να έχυσε αρκετά κιλά ιδρώτα. Όσο και αν δεν είμαι φαν του σκληρού ήχου, το γεγονός ότι κατάφεραν να κάνουν αρκετούς όσους βρέθηκαν από νωρίς στο φεστιβάλ να επιδοθούν σε head – banging, σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο. (Γ.Π.)

Dream Koala

O πιτσιρικάς συμπαθέστατος Γάλλος, είχε και τα 19α γενέθλια του μάλιστα το βράδυ του Σαββάτου, άνοιξε το club stage μπροστά σε ένα μικρό κοινό το οποίο όμως αποζημειώθηκε και με το παραπάνω για τον κόπο του να βρεθεί στο Κτήριο 56 μέσα στο μεσημέρι. Ένα κομψό νωχελικό σετ με τον ίδιο πάνω και στα electronics του αλλά και στην κιθάρα, ο Dream Koala έκανε την έναρξη, αν και θα μπορούσε κάλλιστα να έριχνε την αυλαία, στα ξημερώματα Κυριακής χαλαρώνοντάς μας μετά τον σχεδόν 12ωρο μουσικό μαραθώνιο του Plissken. (Η.Π.)

The Boy

Τρίτος κατά σειρά ο The Boy, o οποίος κλήθηκε να αναπληρώσει το κενό της El Perro del Mar που για προσωπικούς λόγους δεν μπόρεσε τελικά να εμφανιστεί. Ο The Boy, λοιπόν, έδωσε άλλο ένα από τα γνωστά one – man show του, μιας και στη σκηνή ήταν μόνος του, παρέα με τα πλήκτρα και το τύμπανό του. Η μίνιμαλ αυτή εμφάνιση νομίζω ότι βοηθάει να δοθεί έμφαση στο στίχο και στην εκφραστικότητα του Boy, τα οποία, κατά τη γνώμη μου, είναι και τα δυνατά του σημεία. Κατά τ’άλλα η εμφάνισή του στο Plissken δεν μπορώ να πω ότι ήταν και στα highlights της βραδιάς, αλλά είχε και δυνατές στιγμές, όπως το “ Γιατί δε χορεύετε ρε;” στο ξεκίνημα. (Γ.Π.)

Larry Gus

Πρότου το άξιο τέκνο της Βέροιας βρεθεί στη Νέα Υόρκη για το πάρτυ της DFA Records, ήρθε από το Μιλάνο με τις σαμπλιέρες του και τα tapes του και τα λοιπά μηχανάκια του, και κυρίως την τρέλα του. Ήταν μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του τετραημέρου; Ναι, εύκολα. Ο Μελίδης δεν έχει κανένα ίχνος σοβαροφάνειας - και ευτυχώς να λέμε διότι αυτή η σοβαροφάνεια και οι “καλλιτεχνίζουσες” ανησυχίες μας έχουν φάει τα καλύτερα παιδιά. Με ένα άκρως “πειραγμένο” set βγαλμένο από το επίσης “πειραγμένο” του μυαλό, με samples που ψαχνόσουν να αναγνωρίσεις τι είναι, με εκείνον στο μικρόφωνο και στα μπλιμπλίκια του, να ψαχουλεύει χαμένος τα tapes του (οργανώσου!) και να χοροπηδάει σχεδόν ασταμάτητα, μείναμε να τραγουδάμε στο τέλος ασταμάτητα το -αν όχι καλύτερο τραγούδι που έχει γράψει – σίγουρα πιο κολλητικό, το “Άγγελος Κυρίου”. (Η.Π.)

Girls Names

Μου αρέσει πολύ το φετινό άλμπουμ των Ιρλανδών Girls Names και ήμουν σίγουρος ότι θα μου άρεσε και η εμφάνισή τους στο Plissken, όπως και έγινε τελικά. Κουαρτέτο πιτσιρικάδων – πλην του ντράμερ που φαινόταν ότι τα είχε τα χρονάκια του, γεγονός που πρόδιδαν και οι λευκές τρίχες σ’ ένα κούρεμα που φαινόταν να κουβαλούσε ατόφιο από παλιότερες και πιο ρετρό εποχές – που έχουν αποφασίσει να ενταχθούν στο νέο κύμα αναβιωτών του νέου κύματος με σπουδαίες καλλιτεχνικές προοπτικές. Δεν παρουσίασαν κάτι το ιδιαίτερο σαν live οργανισμός, ήταν όμως υπέρ του δέοντος επαρκείς και άφησαν τα εξαιρετικά τραγούδια τους να λειτουργήσουν προς όφελός τους. Γιατί πράγματι, πρόκειται για ένα από τα γκρουπ εκείνα που παρότι κινούνται στο χώρο του παλαιονεοκυματικού ήχου των ‘80ς, δεν εμμένουν στο στυλ αλλά και ωραία τραγούδια γράφουν, και τα ενσαρκώνουν ηχητικά με αγαπημένα συστατικά. Δεν τους βοήθησε το ότι έπαιξαν μπροστά σε λίγο σχετικά κόσμο, και σε στιγμές όπως το Cure-οϊδές Projektion ή το χιτάκι Pittura Infamante θα μπορούσε να έχει γίνει ένας σχετικός χαμός αν υπήρχε μεγαλύτερο ακροατήριο μπροστά από τη σκηνή τους, κάτι που στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει στις εξήμιση η ώρα το απόγευμα δυστυχώς – είμαστε του αργά και του μεταμεσονύκτιου κυρίως… Έφεραν σε πέρας όμως την αποστολή τους και την ολοκλήρωσαν με ένα κομμάτι που τράβηξαν σε μάκρος με κιθαριστικές ακροβασίες που τελικά με κούρασαν. Αυτό ήταν το μοναδικό αρνητικό σημείο σε μια ικανοποιητική εμφάνιση από ένα ξεκάθαρα ταλαντούχο σχήμα. (Μ.Μ.)

King Krule

Για να είμαι ειλικρινής, δεν τον γνώριζα τον King Krule μα πολύ χάρηκα που τον συνάντησα επειδή τον βρήκα συμπαθητικό σαν φιγούρα και ενδιαφέροντα σαν μουσικό. Ο 19χρονος ginger με παρέπεμψε απ’ ευθείας στον Billy Bragg με τη φωνή του, χωρίς τον πολιτικό λόγο του τελευταίου και με μια πιο ποπ προσέγγιση στον τρόπο της συνθετικής του γραφής. Φαίνεται έντονα επηρεασμένος από τα σύγχρονα blues, θα τον περιγράφαμε όμως σαν μια περίπτωση αντίστοιχη μ’ εκείνη των Arctic Monkeys με τους οποίους μοιράζεται όχι μόνο το ότι ξεκίνησαν αμφότεροι πάρα πολύ μικροί τη σταδιοδρομία τους μα και την αισθητική τους κάποτε, όπως σ’ ένα κομμάτι του King Krule που μοιάζει απελπιστικά με το Perhaps Vampires Is A Bit Strong But… των τελευταίων. Δεν ξέρω αν θα γνωρίσει την ίδια επιτυχία με το σχήμα του Alex Turner, ίσως οι στίχοι του να μην είναι εξίσου τσαχπίνικοι και να μην έχουν το ίδιο αντίκτυπο στην πιτσιρικαρία της Μεγάλης Βρετανίας, μέχρι να τον δούμε μεγάλο και τρανό όμως θα μας έχει αφήσει κάποια τραγούδια καλοφτιαγμένα, παιγμένα από μία μπάντα που έσφυζε από νιάτα κι όρεξη να παίξει μουσική. Αυτό προς το παρόν μας αρκεί, περιμένουμε τι ακόμη έχει να μας πει στο μέλλον και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία στη μουσική του καριέρα και επείγουσα αναβάθμιση στο γούστο του στα πουκάμισα! (Μ.Μ.)

FM Belfast

Την προηγούμενη φορά που είχαν παίξει ξεβρακώθηκαν στη σκηνή και φέτος αυτό το γλυτώσαμε, δεδομένου ότι έλειπε και η χαριτωμένη τσουπωτή τους και ήταν απλώς δυόμισι μαντράχαλοι που αμφιβάλω αν θα θέλαμε να τους δούμε χωρίς τα παντελόνια τους. Κι εκεί που το 2010 ήταν καλοί διασκεδαστές, φέτος ξεσάλωσαν. Ηλεκτροκαρναβαλιστές με ικανότητες επιβολής ρυθμού στο διψασμένο κοινό. Όλοι χοροπηδούσαν και νομίζω ότι πέρασαν καλά, ίσως και καλύτερα από την πρώτη φορά. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα γιατί, πέρα από το ότι είναι μια καλή ευκαιρία για τον κόσμο να χορέψει και να ξεθυμάνει. Οι τρεις Ισλανδοί, εκτός από σκληρή αεροβική άσκηση, δεν έχουν να επιδείξουν κάτι ξεχωριστό στο είδος, αλλά η προσπάθεια τους και μόνο να ικανοποιήσουν το κοινό μπορεί να ισορροπήσει τη μετριότητα του υλικού τους. (Γ.Σ.)

Truckfighters

Φαίνεται πως κάθε χρόνο το line up του Plissken το έχει τάμα να διαθέτει ένα ημι-άγνωστο, λίγο άσχετο με τα υπόλοιπα, κάπως παρωχημένο κατά την προσωπική μου άποψη, ευρωπαϊκής προελεύσεως σχήμα. Το ρόλο αυτό πέρυσι επωμίστηκαν οι Βέλγοι Triggerfinger και εφέτος οι Σουηδοί Truckfighters. Το όνομα παραπέμπει νομίζω σε Αμερική, έρημο και όλα τα υπόλοιπα σημαινόμενα του desert / stoner ρoκ ιδιώματός τους το οποίο εμπλουτίζουν με μπόλικα νεομέταλ στοιχεία και αρκετά πιασάρικες μελωδίες. Το τρίο των Σουηδών που για κάποιο λόγο κυκλοφορεί με μεξικάνικα ψευδώνυμα (Οzo, Dango και Poncho) μας έδωσε ένα τίμιο show και ίδρωσε με το παραπάνω τη φανέλα, παίζοντας ιδιαίτερα δυναμικά και με μπόλικη ψυχή. Πέρα από την παράθεση κλισέ ποδοσφαιρικής μετάδοσης και βάζοντας στην άκρη το ότι επί της ουσίας με άφησαν αδιάφορη, οφείλω να παραδεχτώ την αστείρευτη ενέργεια τους επί σκηνής και κυρίως το ότι είχαν τη διάθεση να επικοινωνήσουν και να ξεσηκώσουν το κοινό από κάτω, κάτι το οποίο σε μεγάλο βαθμό κατόρθωσαν. (Β.Σ.)

Ebo Taylor

Η τσατίλα του από το τεχνικό πρόβλημα που προέκυψε από την αρχή της εμφάνισης του ζωγραφίστηκε σαν ιμπρεσιονιστικός πίνακας στο πρόσωπο του. Αφού όμως γρήγορα διορθώθηκε η κατάσταση και η κιθάρα του κελάηδησε, βρήκε το κέφι του και μας απηύθυνε το λόγο. Τώρα, τι είπε δεν κατάλαβα αλλά υποθέτω κάτι σαν «δεν είμαι σίγουρος τι δουλειά έχω εγώ σ’ αυτό το φεστιβάλ, αλλά θα προσπαθήσω να κάνω τους ασπρουλιάρικους κωλαράκους σας να χορέψουν σαν ζελέ πάνω σε λεωφορείο που κατεβαίνει την Πειραιώς». Και τα κατάφερε άψογα. Για την ακρίβεια όχι αυτός (γιατί ο Ebo ήταν λίγο σαν τοτέμ πάνω στη σκηνή, 74 χρόνια είναι αυτά), αλλά η επταμελής μπάντα του που απέδωσε το αφρικανικό funk – afrobeat έτσι εύκολα και απλά. Το υλικό που ακούσαμε ήταν κυρίως από τα Love And Death και Appia Kwa Bridge. Όσοι περίμεναν τις πενιές του στην κιθάρα θα απογοητεύθηκαν ελαφρώς, τόσο γιατί δεν ακουγόταν όσο και γιατί ο ίδιος ο Taylor δεν ασχολήθηκε πολύ μαζί της. (Γ.Σ.)

Fucked Up

Όπως έχουμε ξαναγράψει, όσοι έχουν δει στο παρελθόν ή είδαν το Σάββατο το βράδυ τους Fucked Up γνωρίζουν ήδη ότι οι συμβατικές περιγραφές του τύπου πώς έπαιξαν, ποια κομμάτια κ.λπ. είναι απολύτως περιττές (παρεπιπτόντως άνοιξαν με το “Queen of Hearts”). To live των Fucked Up είναι ένα μοναδικό one-man show του απίστευτου Damian Abraham ο οποίος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της συναυλίας όργωνε όλο το χώρο της συναυλίας, αγκαλιάζε όποιον βρέθηκε στο διάβα του, λούστηκε με μπύρες, έδωσε το μικρόφωνο στο αλλαλάζον πλήθος και όλα τα σχετικά και χωρίς πολύ κόπο κατάφερε να παρασύρει ένα μεγάλο μέρος του κοινού να γίνει συμμέτοχο σε αυτό το ροκ πάρτυ στο οποίο πρωτοστάτησε Φυσικά με την παραπάνω περιγραφή δεν υπονοούμε ότι οι λοιποί Fucked Up είναι μουσικά λίγοι ή αμέτοχοι. Tόσο οι κιθάρες όσο και η μπασίστρια Sandy Miranda και ο drummer Jonah Falco είναι δεμένοι μεταξύ τους και χτίζουν επιμελώς το θορυβώδες αλλά και μελωδικό τείχος πάνω στο οποίο πατά ο Father Damian. Χωρίς αυτούς δε θα υπήρχαν οι κομματάρες που υποστηρίζουν το show του Damian Abraham που θα ήταν απλώς γραφικός. Σε κάθε περίπτωση η larger than life περσόνα και το δασύτριχο εκτόπισμα του γυμνού από τη μέση και πάνω αγαθού γίναντα (για να συνεχίσουμε με τα αθλητικογραφικά κλισέ) Abraham κέρδισαν τις εντυπώσεις και μετέτρεψαν την εμφάνιση των Fucked Up στην καλύτερη στιγμή του φετινού Plissken για πολλούς από εμάς. (Β.Σ.)

Death Grips

Για πολλούς αυτή έμελλε να είναι η περισσότερο αναμενόμενη εμφάνιση στο φετινό Plissken και μετά το τέλος της πολλοί επίσης συμφωνήσαμε ότι πράγματι ήταν! Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς τα πράγματα όταν έχουν έρθει να παίξουν ένα τόσο εκρηκτικό υλικό όσο τα δύο περυσινά τους άλμπουμ; Η μεγάλη απογοήτευση ήταν η απουσία του Zach Hill από τη θέση του ντράμερ, μα ακόμη κι έτσι, οι υπόλοιποι δύο έκαναν απόλυτα το καθήκον τους που ήταν να μας τινάξουν τα μυαλά στον αέρα. Επάνω σε μια ελάχιστα φωτισμένη σκηνή, ο Andy “Flatlander” Morin στάθηκε στα μετόπισθεν σκυμμένος επάνω από τα μηχανήματά του ώστε να φροντίσει οι ισοπεδωτικοί ρυθμοί και οι ηλεκτρονικοί ήχοι να φτάσουν στ’ αυτιά μας πανίσχυροι και εκκωφαντικοί. Μπροστά του ο Stefan “MC Ride” Burnett, απόλυτος άρχοντας της σκηνής, γυμνός από τη μέση κι επάνω, μυώδης, πετσί και κόκκαλο και γεμάτος τατουάζ, έφτυνε ασταμάτητα ρίμες για μια περίπου ώρα που βρέθηκαν στη σκηνή. Λύγιζε το κορμί του και έδειχνε απειλητικός και γεμάτος ορμή και σίγουρα σαν κάποιος που δεν θα ήθελες να συναντήσεις κάποιο βράδυ περπατώντας για το σπίτι σου… Το σετ τους ήταν το παιχνίδι ανάμεσα σε μία electronica που αντλεί πολλά στοιχεία από το punk και την επιθετικότητά του και το hip hop με την άμεση επαφή του με το δρόμο και την καθημερινότητα. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να ταυτιστούν με το μείγμα αυτό οι ακροατές μιας πόλης όπως η Αθήνα, γεγονός πάντως είναι ότι οιDeath Grips ήταν μεγαλειώδεις, ό,τι ακριβώς περιμέναμε από εκείνους και κάτι παραπάνω, και νομίζω ότι θα κάνουμε κάμποσο καιρό μέχρι να δούμε κάτι αντίστοιχο, που να πλησιάζει τη στιβαρότητα της κατάθεσής τους, στα μέρη μας. (Μ.Μ.)

Brandt Brauer Frick

Ένα φανταστικό crash test και όχι συναυλία θα το έλεγα αυτό. Και για μένα και για την μπάντα. Για μένα γιατί περίμενα να έχω λυγίσει μέχρι τις 3πμ που θα έβγαιναν και για τους ίδιους γιατί αποδείχθηκαν πολύ πιο ανθεκτικοί από τα δύο τους άλμπουμ. Μαζί με ένα σετ drums και το ικανότατο drummer τους, η τριάδα από τη Γερμανία μάζεψε στη σκηνή τους και τους τελευταίους επιζώντες της βραδιάς (δυστυχώς μεγάλο μέρος του κόσμου είχε ήδη φύγει – όπως συμβαίνει τις μεγάλες ώρες – όπως και σε εκείνο το Ejekt που είχαμε μένει 200 άτομα στο φανταστικό live των Digitalism) και μας ρούφηξαν κυριολεκτικά και τις έσχατες σταγόνες ενέργειας που μας είχαν απομείνει. Το acoustic techno, όπως τους ήθελε το δελτίο τύπου του φεστιβάλ, ήταν στην εκτέλεση του ένα βαρύ techno σφυροκόπημα με δεκαπλάσια ένταση από αυτή που έχει καταγραφεί στους δίσκους τους. Δεν πιστεύω ότι όποιος δεν τους έχει ξαναδεί, μπορεί να φανταστεί από τις ηχογραφήσεις τους ότι μπορούν να ακουστούν τόσο δυνατοί. Άξια techna. (Γ.Σ.)

————————————————————————————————

Round 4 @ Τώρα Κ44

Την αρχή της τέταρτης και τελευταίας μέρας του Plissken Festival 2013, έκανε ο Patten, τον οποίο δυστυχώς δεν προλαβάμε…

Στην συνέχεια, η αλήθεια είναι πως ενδεχομένως να ευθύνεται το νεαρό της ηλικίας και η γενικότερη νωχελικότητα των Bρετανών Egyptian Hip Hop που με έκαναν τουλάχιστον για το πρώτο μισό της εμφάνισής τους στο Κ44 να θεωρώ τελείως αδιάφορη την εμφάνιση τους και να περιμένω απλά να τελειώσει για να βγει ο Shigeto. Σε κάθε περίπτωση δε μπορώ να πω πως συμμερίστηκα το hype που τους περιέβαλλε και τα καλά λόγια που βρίσκονται διάσπαρτα στο ίντερνετ αλλά και το σχετικό ενθουσιασμό του κοινού στο Κ44. Και λέω σχετικό μιας και λόγω του ότι ήταν Κυριακή και τελευταία ημέρα του φεστιβάλ, μετά τη μαραθώνια τρίτη και βασική μέρα, η προσέλευση αν και σε συμπαθητικά νούμερα δεν ήταν αθρόα ενώ υπήρχε συνολικά και μια σχετική νωθρότητα (ή μπορεί και να είναι ιδέα μου όλα τα παραπάνω).

Σε κάθε περίπτωση οι Εgyptian Hip Hop μάλλον έχουν δρόμο μπροστά τους, τόσο για να τελειοποιήσουν τα κομμάτια τους όσο και για να δέσουν ως μπάντα και να αποκτήσουν μια πιο ξεκάθαρη μουσική ταυτότητα. Έχουν ένα ποπ ψυχεδελικό άγγιγμα, θυμίζουν λίγο ανθυπο-Foals αλλά τολμώ να πω πως μόνο τα δύο τελευταία ρυθμικά κομμάτια που είχαν κάτι από το μετα-funk ροκ των Talking Heads (όπως επεσήμανε ο φίλτατος συν-mixtaper Λευτέρης Κουσίδης) είχαν να πουν κάτι. Επιπλέον η κινητικότητα του frontman Αlex Hewett που όντως οργώνει τη σκηνή αλλά και κατεβαίνει στο κοινό συχνά πυκνά δε μεταφράζεται αυτομάτως σε χαρισματική σκηνική παρουσία.

Τις παραραπάνω μέτριες εντυπώσεις άμβλυνε σε μεγάλο βαθμό η εμφάνιση του Shigeto του πολύ συμπαθούς παραγωγού με καταγωγή από το Michigan και μουσικόφιλο από κούνια όπως διαβάζουμε στο ίντερνετ. Το εύρος των επιρροών του αποτυπώνεται εύστοχα στη μουσική του η οποία έχοντας instrumental hip hop βάση εμπλουτίζεται με dub, ΙDM αλλά και τζαζ στοιχεία. Το live set up του αεικίνητου Shigeto που αποτελείται από την τριπλέτα laptop, sampler και φυσικά drums υπηρετεί πολύ εύστοχα την updated εκδοχή της folktronika του. Οσο και αν ο ρυθμός, το beat κατέχει κεντρική θέση σε ένα καλλιτέχνη που δημιουργεί με sampler και drums άλλο τόσο μπορούμε να πούμε πως η μελωδία και τα πιο “γήινα”, tribal στοιχεία δε λείπουν από το πιο όμορφο μουσικό επιδόρπιο που μας σέρβιρε ο ιαπωνικής καταγωγής Αμερικανός στο Plissken 2013. (Β.Σ.)

Κείμενα: Ηλίας Πυκνάδας, Μάνος Μπούρας, Βίκυ Στρατάκη, Γιάννης Σαμούρκας, Γιάννης Περδίκης
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords