Plisskën Festival 2013 Round 1 + Round 2

Οι δύο μέρες “προθέρμανσης” αποδείχθηκαν τόσο άψογα οργανωμένες αλλά και πλούσιες μουσικά ώστε κατάφεραν μας αυξήσουν ακόμα περισσότερο την ήδη μεγάλη προσμονή για το “κυρίως πιάτο” (round 3) του φετεινού Plisskën Festival 2013 που αποδείχθηκε εντέλει συνολικά -με μια μικρή επιφύλαξη για το Round 4 στο K44 μιας και δεν είχε λάβει ακόμα χώρα όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές- ακόμα καλύτερο απ’ ότι φαινόταν στα χαρτιά.

Η εκκίνηση του φεστιβάλ έλαβε χώρα λοιπόν στο The Hub

την Πέμπτη 16/5 με μια πεντάδα πιτσιρικάδων παραγωγών που φτιάχνουν μουσικές που ξεκινούν από το chillwave και φτάνουν μέχρι τα broken beats, την post-dubstep ή ακόμα και την avant r’nb και περιοδεύουν αυτόν τον καιρό παρέα στην Ευρώπη, μάλιστα η πρόσφατη εμφάνιση τους στην Στοκχόλμη είχε τον τίτλο Chillwave Is Dead(!).

Αυτό το τσιτάτο μάλλον ξέχασε να το πει κάποιος στον Blackbird Blackbird (Mikey Maramag από το San Francisco) που έμοιαζε να έχει ξεμείνει μουσικά στο 2009 όταν το εν λόγω micro-genre “μεσουρανούσε” στα αμερικάνικα blogs. Τουλάχιστον το κάνει καλά -στα συν και τα σωστά τοποθετημένα για το είδος φωνητικά, βάλε ότι ήδη καλοκαίριασε άρα ταιράζουν οι μουσικές που παίζει- και μια χαρά περάσαμε, σίγουρα καλύτερα από τα μάλλον αδιάφορα beats του Beat Culture (ο μόλις 18 ετών Sunik Kim) που άνοιξε την βραδιά.

Η βραδιά απογειώθηκε άμεσα φυσικά με το ενεργητικό show του …μασκοφόρου (μόνο σε μένα η μάσκα θύμισε SBTRKT; Μάλλον όχι) Slow Magic. Ο μυστικοπαθής αμερικάνος παραγωγός κατεβάσε μέσα στο πλήθος τα μαραφέτια του (λαπτοπ, MPC, τύμπανο) και με άξονα πολύ ζωηρές λούπες συνοδευόμενες από ασταμάτητο live drumming -όπως ακριβώς δηλαδή και πριν μερικούς μήνες στο Κ44- έδωσε στο Round 1 το κέφι που του χρειαζόταν. Κέφι που διατηρήθηκε ακέραιο και στις μετέπειτα εμφανίσεις των Giraffage και XXYYXX, οι παραγωγοί με τις πιο φρέσκες και πιο συχρονισμένες με το σήμερα μουσικές (ειδικά ο δεύτερος) από όλους τους συμμετέχοντες της βραδιάς, που διάτηρησαν ακέραιο το κλίμα που έστησε ο Slow Magic στα sets τους χωρίς καν τα τερτίπια του αλλά με μόνο όπλο τα beats τους.

Με αυτά και με αυτά έφτασα στην τέταρτη παράγραφο για να πω αυτό που θα έπρεπε να πω εξαρχής μάλλον: η δεύτερη μέρα του Plissken Festival (Six D.O.G.S., 17/5) ξεκίνησε με την καλύτερη εμφάνιση όλου του τετραημέρου, για να μην πω της χρονιάς. Όσο και να είσαι προετοιμασμένος από τους δύο εξαιρετικούς δίσκους του (εδώ η αποψή μας για το πρόσφατο Excavation), το ζωντανό show του The Haxan Cloak (aka Bobby Krlic) πραγματικά σε ξεπερνά. Βασικά δεν το λες εμφάνιση, είναι ψυχοσωματική εμπειρία, σχεδόν θρησκευτική όπως π.χ. περιγράφουν αντίστοιχα τις εμφανίσεις των Swans. από αυτές που ελάχιστες φορές έχω ζήσει (Pan Sonic, Sunn O))), My Bloody Valentine). Εν τέλει είναι πολύ εύκολο να κάνεις noise/drone μουσική ζωντανά (έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα, έτσι;) αλλά είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να κάνεις αυτό που έκανε ο The Haxan Cloak την Παρασκευή το βράδυ.

Όπως αντιλαμβάνεστε ότι και αν ακολουθούσε μετά θα ήταν τρομακτικά δύσκολο όχι να ξεπεράσει αλλά και απλά να φτάσει κοντά στα επίπεδα που έφτασε η αψεγάδιαστη εμφάνιση των The Haxan Cloak, πόσο μάλλον το απλά συμπαθητικό post-punk των ERAAS. Όχι οτι μουσικά τα πήγαν και τόσο άσχημα (το αντίθετο μάλιστα), απλά ο frontman δεν ταίριαζε ούτε ως φωνή ούτε ως παρουσία στο σκοτεινό ήχου τους κατά την γνώμη μου και η βραδιά έκανε κοιλιά.

Ευτυχώς ο King Tuff και ηπαρέα του φρόντισε να απογειωθεί πάλι το σχεδόν γεμάτο πλέον gig space στο Six D.O.G.S. Αν πότε γυριστεί ένα νέο This Is Spinal Tap που θα έχει ως θέμα όχι το heavy metal αλλά την νέο garage/psych σκηνή, ο King Tuff και η συνοδευτική του μπάντα άνετα θα πρωταγωνιστούσαν αλλά αυτό δεν σήμαίνει ότι δεν περάσαμε ωραία με τις μουσικές του. Ίσα ίσα που και το κοινό ζωήρεψε επιτέλους στήνοντας και ένα μίνι mosh-pit που ανάγκασε μέχρι και τον ίδιο τον King Tuff να το σχολιάσει θετικά και να κάνει και τις συγκρίσεις με το απαθές βρετανικό κοινό που συναντησε λίγες μέρες πριν.

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός [εκτός The Haxan Cloak: Ηλίας Πυκνάδας via instagram]