Nouvelle Vague @ Τεχνόπολις

Ήταν αν θυμάμαι καλά Ιούνιος του 2005, όταν στις συνηθισμένες τσάρκες μας στις διάφορες πλατείες της Αθήνας στα πλαίσια της  Γιορτής της Μουσικής, σπεύσαμε να βρεθούμε στην πλ. Κοτζιά, όπου οι πληροφορίες έλεγαν ότι θα παρακολουθούσαμε μια άγνωστη – τουλάχιστον σε εμένα – μπάντα από τη Γαλλία εν ονόματι Nouvelle Vague, που διασκεύαζε κομμάτια κυρίως από την εποχή του new wave, σε ένα δικό της ιδιαίτερο στυλ. Μια βραδιά που είχε τελικά εξελιχθεί σε ένα ολονύχτιο πάρτι με πολλές ανατροπές, αναμένοντας  μάταια την εμφάνιση των Way Out West .Έκτοτε οι Nouvelle Vague έγιναν “μόνιμοι” κάτοικοι Ελλάδος, “ειδικεύτηκαν” στις sold out εμφανίσεις, εγκαθιδρύοντας έτσι μια ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό, που ακόμα και στις μέρες μας καλά κρατεί, όπως αποδείχτηκε και το βράδυ της Τρίτης στην Τεχνόπολις στο Γκάζι.Μια εμφάνιση λοιπόν που ξεκίνησε περίπου 15 λεπτά μετά τις 22:00 – η αργοπορία μας δε μας επέτρεψε να παρακολουθήσουμε την Όλγα Κουκλάκη-, μπροστά σε ένα πολυπληθές κοινό, στην πλειοψηφία του γυναικοκρατούμενο, που φώναξε για ακόμα μια φορά δυνατά παρών,  ώστε να απολαύσει και να λικνιστεί στους ρυθμούς  της πολυαγαπημένης του μπάντας.Μια μπάντα αποτελούμενη από τους ιδρυτές και ιθύνοντες νους της μπάντας Marc Collin στα πλήκτρα και Olivier Libaux στην κιθάρα, τον ντράμερ του συγκροτήματος – ας με συγχωρήσει που δεν πληροφορήθηκα το όνομα του – , την  Liset Alea αλλά και την Melanie Pain στα φωνητικά, η οποία έχει συνδέσει το όνομά της με πολλές κλασικές επιτυχίες του συγκροτήματος.Η πετυχημένη συνταγή δεν έχει αλλάξει. Ποπ μελωδίες, ατμόσφαιρα, θεατρικότητα, νάζια,  έρωτας, Παρίσι, μποέμ, μεσοπόλεμος,  bossa nova,  είναι στοιχεία που αναδεικνύονται σε πρώτη γραμμή ,σε αυτό το όμορφο οπτικοακουστικό θέαμα, έχοντας  ως εφαλτήριο  κομμάτια που όλοι μας έχουμε αγαπήσει στο παρελθόν, άρτια προσαρμοσμένα στο στυλ, στον ήχο και στην εικόνα που από την γενέσει τους έχουν βασιστεί οι Nouvelle Vague.Και μιλάμε για κομμάτια που δύσκολα μπορεί κανείς να αναμετρηθεί, όπως το “Just can’t get enough” των Depeche Mode, το “Sweet and Tender Hooligan” των Smiths, το “Rapture” των Blondie, ή και το “Love will tear us apart” των Joy Division για παράδειγμα, με το οποίο και έκλεισε το κυρίως σκέλος της παράστασης, με την μπάντα να μας αποχαιρετά καληνυχτίζοντάς μας σε άπταιστα  ελληνικά (εννοείται).Το διπλό encore υπήρξε εκρηκτικό, όπου μεταξύ άλλων παίχτηκε το “The killing moon” των Echo & The Bunnymen, αλλά και το “Blister in the sun” των Violent Femmes  για τελείωμα, μέσα σε πραγματικό πανδαιμόνιο.Η συναυλία έλαβε τέλος λίγο πριν τις 00:00, ο κόσμος τραγούδησε, χόρεψε, γέλασε, φιλήθηκε, ερωτεύτηκε, όπως ακριβώς αρμόζει στις μέρες μας δηλαδή και κάπως έτσι αποχωρήσαμε με διάθεση θετική, αλλά και με την σκέψη στην άκρη του μυαλού, ότι δεν έχει υπάρξει ποτέ στο παρελθόν μπάντα που να έκανε καριέρα βασιζόμενη σε διασκευές. Άραγε οι Nouvelle Vague θα αποτελέσουν εξαίρεση; Προσωπικά δεν πιστεύω κάτι τέτοιο, όμως ο χρόνος είναι τόσο σκληρός και αδηφάγος, ώστε να  “ξεβρά