Molly Nilsson + Melentini @ Death Disco

Ντυμένη στα μαύρα, με το τέλεια στυλιζαρισμένο ξανθό καρέ μαλλί της να μοιάζει σχεδόν ψεύτικο (ήταν πέρα για πέρα όμως αληθινό!) και το Σκανδιναβικό ύψος της(!) να εντυπωσιάζει, η Molly έμοιαζε σαν να έχει ξεπηδήσει μέσα από τις κιτρινισμένες σελίδες κάποιου Ευρωπαϊκού περιοδικού μόδας της δεκαετίας του ’60.

Molly Nilsson @ Death Disco

Οι αργές, νωχελικές αλλά εξαιρετικά μετρημένες και σχεδόν ονειρικές κινήσεις της, έδιναν την αίσθηση ενός μοντέλου που ποζάρει στον φακό με μία απερίγραπτη φυσικότητα, αποστασιωμένο από τον περίγυρο του και ολοκληρωτικά χαμένο στις μελαγχολικές pop

μελωδίες που έβγαιναν από τα ηχεία και τις οποίες η Molly έντυνε με την βαθιά, νοσταλγική της φωνή.

Βλέπετε, η Σουηδικής καταγωγής -με έδρα πλέον το Βερολίνο- Molly κάνει τα πάντα μόνη της: γράφει η ίδια την μουσική και τους στίχους της, κυκλοφορεί τα album της αποκλειστικά μέσω της δικής της εταιρία, κλείνει μόνη της τις περιοδείες της και αναλαμβάνει η ίδια την live παρουσίαση του υλικού της. Αυτός φυσικά είναι και ο λόγος που η μουσική στις ζωντανές της εμφανίσεις είναι όλη προηχογραφημένη, με την Molly να επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο στα φωνητικά.

Κάτι που αρχικά φάνηκε λίγο ‘κάπως’ είναι η αλήθεια (ένα synthesizer πάνω στην σκηνή θα έκανε τεράστια διαφορά, εδώ που τα λέμε), πολύ γρήγορα όμως ξεχάστηκε και οι δεκάδες κόσμου που είχαν μαζευτεί στο Death Disco για να απολαύσουν την πρώτη εμφάνιση της στην Αθήνα (πέρσι είχε εμφανιστεί για πρώτη φορά και στην Θεσσαλονίκη) αφέθηκαν στην πανέμορφη, συγκινητική, σκοτεινή pop της, συνεπαρμένοι και μαγεμένοι ταυτόχρονα από την εκθαμβωτική παρουσία της Σουηδέζας καλλονής η οποία τραβούσε ούτως η άλλως όλα τα βλέμματα πάνω της.

Με το νέο, πέμπτο κατά σειρά, album της The Travels που κυκλοφόρησε στις αρχές του καλοκαιριού να είναι ακόμα φρέσκο, δεν αποτέλεσε έκπληξη το γεγονός ότι το setlist της Παρασκευής βασίστηκε κυρίως πάνω σε αυτό με κομμάτια σαν το ‘Philadelphia’, το ‘City’, το ‘The Power Ballad’, το ‘Worlds Apart’ και το ‘Dear Life’ σε συνδυασμό και με μερικά παλιότερα όπως το ‘Hotel Home’ και το ‘A Song They Won’t Be Playing On The Radio’.

Μοναδικό μειονέκτημα της όλης βραδιάς είναι η υπερβολικά μικρή χρονική διάρκεια της εμφάνισης της, η οποία δυστυχώς δεν ξεπέρασε τα 45 με 50 λεπτά της ώρας. Δεν ξέρω για ποιόν λόγο δεν έπαιξε παραπάνω, πιθανότατα να μην περίμενε να μαζευτεί τόσος πολύς κόσμος (το Death Disco ήταν σχεδόν φίσκα) οπότε ίσως να μην είχε προετοιμαστεί και κατάλληλα -τα άσχημα της προηχογραφημένης μουσικής που λέγαμε- αλλά της το συγχωρούμε και ευελπιστούμε την επόμενη φορά (που σίγουρα θα υπάρξει) να μπορέσουμε να την απολαύσουμε λίγο περισσότερο.

Melentini @ Death Disco

Κάπου τόσο περίπου διήρκεσε και η εμφάνιση της γλυκύτατης Μελεντίνη, η οποία είχε παρουσιάσει λίγο πιο πρίν την πρώτη της προσωπική δισκογραφική δουλειά που κυκλοφόρησε φέτος ονόματι Explosions Around, The Desert Inside, μαζί με την βοήθεια του Pan Pan που την συνόδευσε στην σκηνή, εμπλουτίζοντας τον εμφανώς πιο ακουστικά προσανατολισμένο, οργανικό ήχο της Μελεντίνη με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, μία σύμπραξη που ενώ αρχικά φάνηκε ελαφρώς περίεργη τελικά αποδείχθηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Η φωνή της Μελεντίνη έχει μία πολύ ιδιαίτερη και εκλεπτυσμένη χροιά που πιθανότατα να μην είναι αρεστή σε όλους, η μοναδικότητα της όμως είναι άξια προσοχής και σίγουρα αποτελεί μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εγχώριες προτάσεις της χρονιάς.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού