Mechanimal + Victory Collapse @ Fuzz Club

Φτάνουν δύο από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα στη μουσική της χώρας μας σήμερα για να γεμίσουν ένα Fuzz; Δυστυχώς όχι…

Όταν ανακοινώθηκε το double bill των Mechanimal με τους Victory Collapse, χαιρετίσαμε με ενθουσιασμό την από κοινού προσπάθεια των δύο σχημάτων, που αν και από διαφορετικές “σχολές” και με διαφορετικές ηχητικές κατευθύνσεις, τόλμησαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να μας καλέσουν σε μια σύμπραξη μέσα από την οποία μόνο θετικά πράγματα θα προέκυπταν.

Η

ανταπόκριση του κόσμου όμως ήταν αποκαρδιωτική, καθώς το τριψήφιο νούμερο των ανθρώπων που έδωσε το παρόν κινούνταν απελπιστικά γύρω από τον αριθμό 200. Κακή επιλογή χώρου θα πει κάποιος. Έβρεχε θα πει κάποιος άλλος. Αν όμως οι Mechanimal είχαν γεννηθεί σε κάποιο υπόγειο του Βερολίνου και οι Victory Collapse δήλωναν κάτοικοι μιας cool πόλης της Μεγάλης Βρετανίας, όπως το Leeds, οι δικαιολογίες θα περιοριζόταν στο ελάχιστο.

Όπως και να’ χει όμως, αυτά ήταν τα δεδομένα το βράδυ του Σαββάτου στο Fuzz και με βάση αυτά γράφτηκαν οι παρακάτω γραμμές.

Οι Victory Collapse, οι οποίοι βγήκαν στη σκηνή με αρκετή καθυστέρηση -την οποία και θα δικαιολογήσω απόλυτα, ίσως για πρώτη φορά- παρουσίασαν μπροστά στους φίλους τους το πρώτο πολύ καλό τους άλμπουμ Convenience Has Poisoned Our Souls.

Το συγκρότημα διαθέτει έναν εκπληκτικό drummer, τον Σταύρο Τσολκανάκη, γύρω από τον οποίο στήνεται η post-punk γιορτή των Victory, ένα μπασίστα, τον Κώστα Βαρώτσο, ο οποίος προσθέτει στα κομμάτια απίστευτο όγκο και ρυθμό, ιδιαίτερα σε στιγμές που o Ντένης Ντάσιος σταματάει να “φτύνει” καταιγιστικά riffs με την κιθάρα του και την αντικαθίστα με ένα new-wave σαξόφωνο και τέλος έναν τραγουδιστή, τον έταιρο Κώστα Βαρώτσο, ο οποίος διαθέτει τη φωνή, τον τρόπο και το παρουσιαστικό για να ανάψει το φιτίλι στο δυναμίτη των Victory Collapse.

Όλα τα παραπάνω βέβαια, δεν θα είχαν καμία αξία, αν το συγκρότημα δεν είχε κομματάρες, όπως το The Need Of Expression, το Brotherhood, το Into The Void, το She’s More An Idea Than A Girl. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τους Victory Collapse και μπορώ να πω πως είναι από τις λίγες εγχώριες rock n’ roll μπάντες που διαθέτουν και την ποιότητα αλλά και το attitude που χρειάζεται για να ανέβουν σύντομα στο επόμενο σκαλί.

Για τους Mechanimal, έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά την περασμένη χρονιά. Το ντεμπούτο τους, δικαιολογημένα βρέθηκε ψηλά στις προτιμήσεις των περισσότερων μουσικών συντακτών, ραδιοφωνικών παραγωγών, bloggers, γεγονός που φυσικά ανήγαγε τη μπάντα ως ένα από τα πιο hot ονόματα στα μουσικά πράγματα της χώρας μας.

Οι Mechanimal είναι μια μεγάλη μπάντα και δε χρειάζονται καμία πίστωση χρόνου για να το αποδείξουν. Το γεγονός και μόνο ότι ο “εγκέφαλος” τους είναι ένας μουσικός του διαμετρήματος του Γιάννη Παπαϊωάννου, φτάνει για να αντιληφθεί κάποιος ότι αυτό εδώ το πόνημα μπορεί να έχει μόλις λίγους μήνες ζωής, αλλά κουβαλάει μέσα του μια ιστορία που ξεκινάει από τους Raw και την Elfish Records, περνάει στα έργα του Γιάννη, ως ΙΟΝ, στην Klik και σε άλλα ανεξάρτητα labels αφομοιώνοντας παράλληλα και ένα σημαντικό μέρος της Ευρωπαϊκής -κυρίως- ηλεκτρονικής σκηνής των τελευταίων 30 ετών.

Το Μηχανικό Ζώο επί σκηνής είναι ένα γοητευτικό, βιομηχανικό, ισοπεδωτικό “κτήνος” το οποίο “αναπνέει” με τα επιβλητικά, σχεδόν θεατρικά, φωνητικά του Freddie F, “κινείται” υπακούοντας στις ηλεκτρονικές εντολές του Γιάννη Παπαϊωάννου, οι οποίες ξεκινούν από το industrial και φτάνουν μέχρι παραμορφωμένα house beats, και “επιτίθεται” με τις παραμορφωμένες κιθάριστικές παρεμβάσεις του Τάσου Νικογιάννη.

Η μια ώρα που διήρκεσε το live των Mechanimal μπορεί να μας αποζημίωσε, αλλά είναι κοινή διαπίστωση ότι αρκετή από την ενέργεια που θα εξέπεμπε υπό κανονικές συνθήκες ένα τέτοιο show χανόταν στα κενά μεταξύ του κόσμου που υπήρχε στο Fuzz. Ελπίζω το συγκρότημα να επιστρέψει σύντομα με ένα αντίστοιχο show σε ένα πιο ταιριαστό χώρο και να νιώσουμε όλοι μαζί και οι καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή και εμείς από κάτω μια ολοκληρωμένη Mechanimal εμπειρία.

Παρόλο λοιπόν το μούδιασμα, λόγω της χαμηλής προσέλευσης, και το “κρύο” κλίμα που επικρατούσε και το οποίο αναπόφευκτα μεταφέρθηκε -σε μορφή απογοήτευσης- και στους μουσικούς, η βραδιά εκτυλίχθηκε όσο καλύτερα μπορούσε με βάση τα δεδομένα αυτά.

Τα δύο σχήματα στάθηκαν με αξιοπρέπεια και σεβασμό απέναντι στον κόσμο που βρέθηκε στο Fuzz, ρίχνοντας το μπαλάκι σε όλους εμάς που θα πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε πως διαθέτουμε σημαντικά συγκροτήματα και εντός των συνόρων και τώρα είναι η στιγμή να τους δείξουμε λίγο μεγαλύτερη στήριξη. Όλοι κερδισμένοι θα βγούμε στην τελική.

Φωτογραφίες: Zeugolator