Joe Lally @ Six D.O.G.S.

Τι διήμερο και αυτό…  Με τα μέσα μαζικής μεταφοράς να έχουν τραβήξει φρένο για 48 συνεχόμενες ώρες και με ένα σωρό live να λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα σε όλες τις γωνιές της Αθήνας, οι μουσικόφιλοι της πόλης βρέθηκαν μάλλον σε απόγνωση: τί να πρωτοδείς, πού να πρωτοπάς και – το κυριότερο – πώς να καταφέρεις να φτάσεις μέχρι

Αναπόφευκτα, κάποιες από τις συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί για την Παρασκευή και το Σάββατο ήταν αναμενόμενο ότι θα μετρούσαν απώλειες, όπως και εντέλει έγινε. Το μισοάδειο Six D.O.G.S. που αντίκρισε ο Joe Lally στην πρώτη από τις δύο εμφανίσεις του στην πρωτεύουσα δεν αντικατροπτίζει σε καμία περίπτωση ούτε την τεράστια δημοτικότητα των Fugazi στην χώρα μας αλλά ούτε και την αξία του ιδίου ως μουσικού και καλλιτέχνη. Με το ‘διάλειμμα αορίστου χρόνου’ των πρώτων να κοντεύει να φτάσει την δεκαετία και με τις ελπίδες για την πολυπόθητη επανεμφάνιση τους να εξανεμίζονται χρόνο με τον χρόνο, ο ερχομός έστω και ενός μέλους της θρυλικής τετράδας από την Ουάσινγκτον στην χώρα μας θα ήταν – υπό άλλες συνθήκες – ικανός να δημιουργήσει πανικό και κοσμοσυρροή. Ή τουλάχιστον έτσι θα ήθελα εγώ να πιστεύω.

Για να λέμε και την αλήθεια βέβαια, οι προσωπικές δουλειές του Lally είναι μίλια μακριά από τον πρωτοποριακό ήχο των Fugazi, αφού κινούνται σε εντελώς διαφορετικά πλαίσια, συνδυάζοντας κυρίως Blues, Funk και ενίοτε Desert Rock στοιχεία, και διατηρώντας μία καθαρά επιδερμική σχέση με το punk ιδίωμα – μία σχέση η οποία γίνεται εμφανής σε μερικά διάσπαρτα σημεία και μόνο. Αυτό που μπορεί όμως να χάνει ο Lally σε ένταση και σκληράδα (συγκριτικά με του Fugazi μιλάμε πάντα) το αναπληρώνει εμπλουτίζοντας τις συνθέσεις του με ατελείωτο ρυθμό και groove, δύο χαρακτηριστικά που φαίνεται να πολλαπλασιάζονται σε υπερθετικό βαθμό όταν τα κομμάτια μεταφέρονται στο σανίδι. Και δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία γι’αυτό: τα κομμάτια αυτά είναι γραμμένα, φτιαγμένα και προορισμένα για να ακουστούν live. Γιατί επάνω στην σκηνή – και μόνο εκεί – μπορεί να ξεδιπλωθεί το πραγματικό τους μεγαλείο.

Συνοδευόμενος από την Elisa Abela στην κιθάρα, η οποία συμμετείχε και στις ηχογραφήσεις του περσινού ‘Why Should I Get Used To It’, και τον Fabio Chinca στα ντράμς, ο Joe Lally παρέμεινε για μιάμιση περίπου ώρα στην σκηνή παίζοντας τραγούδια και από τα 3 solo album του, δίνοντας ίσως λίγο περισσότερη έμφαση στο ‘There To Here’, την πρώτη του δισκογραφική δουλειά που κυκλοφόρησε το 2006. Όχι βέβαια ότι αυτό έχει και μεγάλη σημασία.

Με τα περισσότερα κομμάτια του να μην ξεπερνάνε τα 2:30 με 3 λεπτά το καθένα, ο Lally εύκολα κατάφερε να χωρέσει πάνω από 20 τραγούδια στο setlist – από το ‘Nothing To Lose’, το ‘Reason To Believe’, το ‘Mistaken Identity’ και το ‘Painfully Aware’ στο ‘Revealed In Fever’, το ‘Perforated Line’, το ‘Space Program’ και το ‘Lidia’s Song’ – αφήνοντας πραγματικά ελάχιστα πράγματα απ’έξω. Ο κόσμος αν και λίγος φάνηκε να απολαμβάνει στο έπακρο την εμφάνιση της τριάδας… κα