The Black Keys @ Alexandra Palace, Λονδίνο

Δύσκολο πράγμα στις μέρες μας για μια ροκ μπάντα να κάνει 3 μέρες σερί sold out  ένα χώρο σαν το Alexandra Palace. Όχι και τόσο απ’ ότι φαίνεται για τους The Black Keys. Καιρός να πάρουν ως μπάντα αυτό που τους αξίζει και τα σχετικά. Όχι και τόσο κατ’εμέ. Ορισμένες μπάντες είναι φτιαγμένες για καταγώγια με χαμηλά ταβάνια, φτηνή και κακή μπύρα και χώρο για το merchandise  κολλητά με την τουαλέτα.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση στην

4μελή πλέον, για την μεγαλύτερη διάρκεια του live, μπάντα είναι το πόσο επαγγελματίες είναι. Όχι με την καλή έννοια. Άνευρο πολύ. Φοβερά δεμένοι, πολύ καλοί παίχτες όλοι αλλά μέχρις εκεί. Τίποτα που να σε κάνει να μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Το σετ τους βασίστηκε, αναμενόμενα,  γύρω από τους δύο τελευταία άλμπουμ τα οποία τους έδωσαν και τη δυνατότητα των sold out που λέγαμε. Το θέμα είναι όμως ότι τουλάχιστον στο live ακούγονται όλα ίδια ρε γαμώτο με αποτέλεσμα να  κουράζει λίγο. Πολύ στη δικιά μου περίπτωση.

Δεν ισχύει βέβαια κάτι τέτοιο όταν μένουν στη σκήνη οι δυο τους και παίζουν παλιότερο υλικό. Λες και γύρισαν διακόπτη αμέσως φαίνονται και οι ίδιο να περνάνε καλύτερα.  Κιθάρα τύμπανα και άγιος θεός. Πράγμα που με έκανε να αναρωτηθώ. Πόσο μεγάλοι ήθελαν να γίνουν ώστε να ‘’καθαρίσουν’’ τόσο τον ήχο τους ελέω μεγαλύτερης απήχησης; Αρκετά απ’ ότι φάνηκε. Και απ’ότι φαίνεται δούλεψε η συνταγή καθώς στα δύο τελευταία κομμάτια πριν το encore, τα “Tighten up” και “Lonely boy”, όλο σχεδόν το Alexandra Palace χοροπηδούσε. Καληνύχτα, ευχαριστούμε και τα σχετικά και επιστροφή για 3 ακόμη κομμάτια από τα οποία το τελευταίο ήταν μακράν η καλύτερη στιγμή του live, τo “I got mine”.

Και είναι κομμάτια σαν αυτό που ενισχύουν την αποψή μου για τους Black Keys.

Δεν είπα ποτέ ότι είναι κακή μπάντα, ούτε θα το πω. Απλά όταν παίζουν έτσι ‘’απλά’’ το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο που στεναχωριέμαι να ακούω τον Dan πριν το γηπεδικό ρεφραίν του ”Lonely boy” να φωνάζει “come on!” ώστε όλο το κοινό να τραγουδήσει oh oh oh ooooh μαζί του. Και στεναχωριέμαι γιατί είμαι σίγουρος ότι το κάνει κάθε βράδυ όπως είμαι επίσης σίγουρος ότι κάθε βράδυ γυρνάει την πλάτη του και αγνοεί εξ’ίσου τον κόσμο όταν τσακίζει την κιθάρα του παίζοντας το “I got mine”. Και το δεύτερο με κάνει χαρούμενο. Το συμπέρασμα λοιπόν μετά από αυτό το live, από βίντεο στο youtube και από κουβέντα με φίλους: κρίμα που δεν τους είδα πριν το Brothers.