Jane Doe

13 λογοτεχνικά βιβλία και 2 κόμικ αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του δεύτερου, πολύ φιλόδοξου άλμπουμ των Jane Doe το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες από την Puzzlemusik κι εμείς βρήκαμε την ευκαιρία για μια κουβέντα μαζί τους.

To Enormous Head of King Splendid είναι το δεύτερο άλμπουμ των εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενων Jane Doe, και πρώτο για την Puzzlemusik, έξι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους άλμπουμ

Heaven For Dogs που κυκλοφόρησε στην Run Devil Run, και τρία από το ΕΡ Stories About Waves στην From A Tree Records. Το νέο τους άλμπουμ στηρίζει τη θεματολογία του σε μια αρκετά πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ιδέα, καθώς τα 15 κομμάτια του δίσκου βασίζονται σε αντίστοιχα λογοτεχνικά βιβλία και κόμικ. Με αφορμή την κυκλοφορία αυτή, το mixtape.gr μίλησε με τους Jane Doe.

Ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από το concept του Enormous Head of King Splendid; Γιατί επιλέξατε αυτή τη θεματολογία για να εκφραστείτε και γιατί σήμερα;

Ο στιχουργικός πυρήνας του Enormous Head…, το concept -αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους που θυμίζουν εφηβεία και πρώτες επαφές με τους Pink Floyd και τους Jethro Tull-, έχει να κάνει με μια όχι-και-τόσο-τυχαία επιλογή λογοτεχνικών βιβλίων και δύο κόμικ που έχουμε διαβάσει και πιστεύουμε πως η αύρα τους, η ψυχή τους και το πνεύμα τους εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από τον κόσμο επηρεάζοντας ανθρώπους, γεννώντας σπίθες επανάστασης (γιατί ναι, ό,τι κι αν λένε οι ήσυχοι άνθρωποι, ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, μία ταινία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο).

Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση στο «γιατί σήμερα;». Ίσως γιατί, απλά, δεν θα μπορούσε να αφορά άλλη εποχή, άλλη χώρα, άλλο συγκρότημα. Ίσως γιατί κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη για να απελευθερωθείς από την πραγματικότητα αλλά παράλληλα να παραμείνεις στον κόσμο και να βρεις τρόπους να τον μεταφράσεις σε κάτι καλύτερο, στρέφεσαι σε ανθρώπους που αποκρυπτογράφησαν ένα κομμάτι της Μεγάλης Αλήθειας. Ή μπορεί απλά να είναι κάτι που απομυθοποιεί τα πάντα και καταλήγει στον απλό διάλογο μελών των Jane Doe: «Ρε, τι θέμα να έχει ο καινούργιος δίσκος;», «ξέρω γω; Διάβασα καμιά δεκαριά βιβλία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Να μελοποιήσουμε, και καλά, αυτά, να μην πάει τζάμπα το διάβασμα;». «Cool».

Πόσο δύσκολο είναι να χρησιμοποιείς την έμπνευση κάποιου άλλου, για να φτιάξεις ένα δικό σου έργο, λαμβάνοντας υπόψιν ότι τον κάθε άνθρωπο μπορεί να τον αγγίξει διαφορετικά ένα λογοτεχνικό έργο. Δεν φοβάστε μήπως η δικιά σας “οπτική” μπορεί τελικά να διαφέρει με αυτό που είχε ο δημιουργός ή κάποιος αναγνώστης στο μυαλό του και εν τέλει παρερμηνευτεί;

Κι αν διαφέρει τι έγινε; Θα βγάλει το μαχαίρι του ο αναγνώστης και θα μας χαράξει στο λαιμό (αν και αυτό συνηθίζεται τελευταία αν διαφωνείς με κάποιον); Κι ακόμα ακόμα με τον ίδιο το δημιουργό να μην ερμηνεύουμε το έργο του με τρόπο ταυτόσημο (πράγμα όμως λίγο σπάνιο στο πεζό κείμενο, στην ποίηση είναι το «πρόβλημα»), δεν έχει νόημα να υπάρχει «διαφωνία», εμείς στοχαζόμαστε πάνω στις λέξεις που διαβάζουμε και όχι πάνω στις σκέψεις του συγγραφέα. Η δουλειά του δημιουργού, αν θέλει να δώσει ξεκάθαρο μήνυμα στη δουλειά του, είναι να την περιχαρακώσει όσο καλύτερα γίνεται για να μην παρερμηνεύεται (αλλά και πάλι, βλέπω ακροδεξιούς να λατρεύουν τον Bob Marley, ζούμε σε παράλογες εποχές οπότε ίσως και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να προστατεύσεις αυτό που κάνεις). Όταν κάτι φύγει από τα χέρια σου, παύει να είναι δικό σου απόλυτα, σπάει σε εκατομμύρια κομμάτια και κάθε ένα από αυτά θα κάνει το δικό του ταξίδι. Δεν μπορείς να ορίσεις αυτό το ταξίδι. Όσο για το πρώτο σκέλος της ερώτησης: δεν είναι καθόλου δύσκολο. Κάθε μέρα εμπνεόμαστε, χρησιμοποιούμε, αλλάζουμε, τροποποιούμε, εκμεταλλευόμαστε τα λόγια άλλων. Σημασία έχει από αυτά να γεννήσουμε κάτι δικό μας.

Στο Enormous Head συναντάμε πολλές και διαφορετικές μουσικές επιρροές, από σκληρές κιθάρες μέχρι καθαρές ποπ φόρμες και αναφορές στην κλασσική σύνθεση. Η επιλογή της μουσικής και των ενορχηστρώσεων προέκυψε με βάση το εκάστοτε έργο το οποίο πραγματεύεται το κομμάτι ή είναι μια εντελώς ανεξάρτητη διαδικασία;

Εντελώς, μα εντελώς… μα εντελώς ανεξάρτητη. Η σύνδεση υπάρχει μόνο στον στίχο. Η μουσική ήρθε μετά τα λόγια και χωρίς κανένα ταμπού. Καθόμασταν κάτω (ή μπορεί και να ήμασταν όρθιοι… δεν θυμάμαι είναι η αλήθεια) και σκεφτόμασταν τι τραγούδι θέλουμε να κάνουμε τώρα, αν έπρεπε με το πιστόλι στο κρόταφο να επιλέξουμε τάχιστα μια μουσική για να συνοδέψει τον τάδε ή τον δείνα στίχο, ποια θα ήταν αυτή; Ροκ, ποπ, αμερικάνικο φολκ, κλασική… δεν ξέρω, θέλω να πιστεύω πως πήγαμε το πράγμα λίγο πιο πέρα από τις ταμπέλες αλλά παρ’ όλ’ αυτά, ο δίσκος δεν ακούγεται μπερδεμένος ή άνισος.

Μεταξύ των 15 κομματιών του άλμπουμ σας, συναντάμε και δύο αμιγώς ορχηστρικές συνθέσεις. Παραδόξως, αυτά είναι τα δύο κομμάτια τα οποία βασίζονται σε κόμικ; Γιατί επιλέξατε να αφήσετε τα κόμικ γυμνά από λόγια;

Για να φωνάξουν την ύπαρξη τους, έστω και με διακριτικό τρόπο. Το κόμικ είναι μια παρεξηγημένη τέχνη που όμως, πολλές φορές, έχει να δώσει περισσότερα από εκείνες που θεωρούνται πιο «σοβαρές». Το “Watchmen” και το “Blankets”, οι δύο τίτλοι από τους οποίους γεννήθηκαν οι μουσικές που αναφέρεσαι, είναι κείμενα δυνατά, συναρπαστικά κι έχουν ένα τεράστιο βάθος που γεννάει σκέψεις και συναισθήματα αναπάντεχα. Τους άξιζε μια μικρή αναφορά, έστω και με τον «σιωπηλό» τρόπο με τον οποίο έγινε.

Υπάρχουν σχέδια για να στηρίξετε συναυλιακά το ιδιαίτερο αυτό concept του άλμπουμ;

Ήδη έχουμε αρχίσει να το παρουσιάζουμε, όμως επειδή το όλο στήσιμο στη σκηνή απαιτεί χώρο (ο ένας ο κιθαρίστας φέρνει μαζί του μια πεταλιέρα που χρειάζεται ξεχωριστό stage για να στηθεί και έχουμε και 4 προτζέκτορες που πρέπει να βρίσκουμε κάθε φορά που θα τους στήσουμε) και μια κάποια ποιότητα στον ήχο, επιλέγουμε προσεκτικά το πού θα παίξουμε. Αυτή τη στιγμή έχουμε κλεισμένες ημερομηνίες για Θεσσαλονίκη και Αθήνα και πολλά σχέδια στο μυαλό μας.

Το Enormous Head είναι το πρώτο άλμπουμ σας για την Puzzlemusik. Πως προέκυψε η συνεργασία με το συγκεκριμένο label και ποιες είναι οι προσδοκίες σας από αυτή;

Είχαμε άνθρωπο που κατασκόπευσε τον Αλεξόπουλο για αρκετό καιρό και κατέληξε στο συμπέρασμα πως είναι αρκετά ρομαντικός, κασκαντέρ στα όρια του παράλογου και διαθέτει το γερό στομάχι που χρειάζεται όποιος ασχολείται με τη δισκογραφία σήμερα. Όταν τον είδα πρώτη φορά να καταφθάνει στη συναυλία μας στο BIOS με ένα ανέμελο περπάτημα που θύμιζε καρτούν ήρωα, ήμουν σίγουρος πως είναι ένας άνθρωπος που μπορούμε να συνεργαστούμε. Προσδοκίες έχουμε μόνο από εμάς. Αν όλοι κάνουμε απλά αυτό που μας αναλογεί νομίζω πως όλα τα καλά θα προκύψουν.

Το πρώτο σας άλμπουμ, Heaven For Dogs, κυκλοφόρησε το 2008. Τι έχει αλλάξει στον κόσμο των Jane Doe από τότε μέχρι τώρα και πως αντιλαμβάνεται ένα συγκρότημα τις ραγδαίες αλλαγές που συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν γύρω μας την τελευταία αυτή πενταετία;

Καταρχήν, αν εξαιρέσεις τον Moss (τώρα είναι η αλήθεια πως φαίνεται λίγο γελοίο να μιλάω σε τρίτο πρόσωπο αλλά υποτίθεται τη συνέντευξη τη δίνουν οι Jane Doe), έχουν αλλάξει όλα τα μέλη. Ακούσαμε αμέτρητες ώρες μουσική, είδαμε ταινίες, διαβάσαμε βιβλία, γνωρίσαμε ανθρώπους, απομακρυνθήκαμε από άλλους, ξυπνήσαμε εκατοντάδες πρωινά για να πάμε στις δουλειές μας, αγαπήσαμε κάποιες στιγμές, μισήσαμε κάποιες άλλες, μείναμε άυπνοι μερικές δύσκολες νύχτες. Κάθε μέρα που έχει περάσει από το 2008 έχει μετακινήσει την οπτική μας για τον κόσμο μισή μοίρα προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Το “The Enormous Head of King Splendid” συνέλαβε μερικές από αυτές τις αλλαγές.

Τις αλλαγές γύρω μας δεν τις αντιλαμβανόμαστε σαν συγκρότημα αλλά ως άνθρωποι, μέλη μιας κοινωνίας που βυθίζεται σε μία άσχημη θάλασσα, ζωντανοί οργανισμοί σε ένα εργοστάσιο παραγωγής απελπισμένων ανθρώπων. Στερηθήκαμε πολλά πράγματα για να φτιάξουμε αυτό τον δίσκο αλλά από την άλλη είμαστε ευγνώμονες που μπορούμε να κάνουμε έστω και αυτό το ελάχιστο περισσότερο τη στιγμή που ένα γύρο να φέρεις το κεφάλι σου θα δεις τη δυστυχία αποτυπωμένη σε πρόσωπα, σε χέρια, σε σώματα. Παραμένω αλλόκοτα και άλογα αισιόδοξος αλλά μόνο σε προσωπικό επίπεδο.

Η βάση των Jane Doe είναι η Θεσσαλονίκη. Ποια είναι η σχέση σας με τη μουσική σκηνή της πόλης, αλλά και της Ελλάδας γενικότερα; Θεωρείτε ότι υπάρχει σκηνή και αν ναι, που βλέπετε τους Jane Doe μέσα σε αυτή;

Αυτή η συζήτηση έρχεται και ξαναέρχεται. Εγώ δεν θα πω αν υπάρχει ή αν δεν υπάρχει, θα σημειώσω όμως πως υπάρχουν αυτή τη στιγμή εκατοντάδες σχήματα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παρουσιάζουν τη δουλειά τους. Βαυκαλιζόμασταν μια περίφημη σκηνή την εποχή των Τρυπών και των Ξύλινων Σπαθιών όμως από πίσω τους η ποιότητα έπεφτε κάθετα και για πολλά χιλιόμετρα. Σήμερα, μπορεί να μην υπάρχουν συγκροτήματα που κάνουν το ανάλογο γκελ στον κόσμο (αν και αρκετοί έχουν μια δυνατή fan base που γεμίζει χώρους 1000+ ατόμων), η ποσότητα όμως είναι ευθέως ανάλογη με την ποιότητα, σε όλα τα είδη με όλους τους τρόπους.
Και η αλήθεια είναι, τώρα που είμαστε πιο δραστήριοι ως συγκρότημα, έχουμε γνωρίσει ανθρώπους της σκηνής (ναι, το είπα…) που αξίζει να πιεις μια μπίρα μαζί τους, να μιλήσεις για δέκα μουσικές και να θάψεις άλλες τόσες, να βρεθείτε σε μια συναυλία. Υπάρχουν μουσικοί ταλαντούχοι εκεί έξω που θα θέλαμε να βρεθούμε στην ίδια σκηνή μαζί τους, να συνεργαστούμε ή απλά να ανταλλάξουμε έναν φιλικό χαιρετισμό. Δεν έχω συναντήσει αυτή την περιβόητη ζήλια και κακία που υμνείται σε site δεξιά κι αριστερά. Ελπίζω να παραμείνει έτσι η κατάσταση… ελπίζω να γιγαντωθεί.

—————————————————————————————————————————————————–

To Enormous Head of King Splendid κυκλοφορεί εδώ και μερικές ημέρες από την Puzzlemusik και παρακάτω μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από το πρώτο video για το κομμάτι All The Poets Are Dead.

Οι Jane Doe θα εμφανιστούν στη Θεσσαλονίκη στις 29 Μαρτίου στο ΓΑΙΑ, μαζί με τους Minor Mine και στην Αθήνα στις 14 Απριλίου στο Six D.O.G.S. με τους Playground Theory.

Click here to view the embedded video.