Hidden Orchestra @ Six D.O.G.S.

Είναι η ιδέα μου ή πράγματι σχήματα όπως οι Hidden Orchestra είναι «καταδικασμένα» να είναι αγαπητά στην Ελλάδα; Νομίζω ότι ήχος όπως ο δικός τους κάνει κάτι στο ντόπιο ακροατήριο, γαργαλάει ειδικές αισθητικές και συναισθηματικές πτυχές του κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να τους φέρνει στην προνομιούχο θέση να απολαμβάνουν της απόλυτης εκτίμησης και αφοσιωμένης αγάπης για τη δουλειά τους από τους εραστές της καλής μουσικής. Ή μήπως τα πράγματα δεν είναι τόσο εξιδανικευμένα όσο τα περιγράφω και απλά το συγκρότημα από το Εδιμβούργο ξέρει να τεντώνει συγκεκριμένες χορδές συγκεκριμένου ακροατηρίου

παγκοσμίως το οποίο απλά δεν τους έχει πάρει χαμπάρι ακόμη, και μόνο εδώ, στη χώρα που ψάχνεται γενικώς για νέα ενδιαφέροντα ακούσματα τους έχουμε αντιληφθεί και τους τιμήσαμε δεόντως, γεμίζοντας με κόσμο τη μικρή σχετικά αίθουσα του Six D.O.G.S.;

Ότι από τα δύο κι αν συμβαίνει, είναι δεδομένο ότι οι Hidden Orchestra είχαν προκαλέσει εντύπωση με τα δύο άλμπουμ τους Night Walks και Archipelago, διαθέτουν το προνόμιο να ηχογραφούν για λογαριασμό της ποιοτικής ετικέτας Tru Thoughts, κι όλα προμήνυαν ότι θα επρόκειτο για μία σπουδαία συναυλία – σε μία βραδιά μάλιστα όπου γίνονταν τουλάχιστον τρεις ακόμη τέτοιες σε διαφορετικές αίθουσες της Αθήνας… Το γκρουπ του Joe Acheson απέδωσε όχι μόνο τα αναμενόμενα, αλλά έδωσε νέες διαστάσεις τη μουσική του και παρουσιάστηκε ακόμη καλύτερη ζωντανά. Η μεγάλη έκπληξη ήταν φυσικά οι δύο ντράμερ που απογείωναν τα κομμάτια και τα ξεκολλούσαν από το να ακουστούν σαν απλές new age ασκήσεις, επειδή πιστέψτε με, αρκετά συχνά έφταναν κοντά στο να χαρακτηριστούν ως τέτοια.

Ο ένας εκ των δύο μας άφησε συχνά άφωνους με την ακρίβεια και τη φαντασία του παιξίματός του, ο έτερος έπαιζε συμπληρωματικό θεωρώ ρόλο αν και όχι απαραίτητα δεύτερο, κι αυτοί οι δύο είναι που δίνουν τον τόνο στη μουσική των Hidden Orchestra. Πέρα από τους ρυθμούς που περνούσαν σαν ηλεκτρισμός κάποτε στο ακροατήριο, υπαγόρευαν τη διάθεση των κομματιών, υπογράμμιζαν τη jazz διάστασή τους κι ήταν το καρδιοχτύπι της μπάντας. Από εκεί και πέρα, το δεύτερο σημαντικό ρόλο έπαιζε η τρομπέτα πρωταρχικά αλλά και το βιολί σχεδόν ισότιμα που δημιουργούσαν την ατμόσφαιρα, πασπαλίζοντας με καπνισμένες, παραμορφωμένες νότες μια μουσική που θα ακουγόταν υπερβολικά γυαλισμένη χωρίς την παρουσία τους. Το κουιντέτο συμπλήρωνε ο ίδιος ο Joe Acheson που χειριζόταν το laptop με όλα τα προηχογραφημένα μέρη και ταsamples που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της μουσικής, ενώ έπαιζε και μπάσες νότες για συμπλήρωμα (δεν θα πω ότι έπαιζε μπάσο, γιατί τόσο λακωνικό παίξιμο σε τετράχορδο ίσως να μην έχω ξαναδεί ποτέ μου…).

Το σύνολο λειτουργούσε περίφημα στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, υπήρξαν στιγμές που θεωρώ ότι το όλο πράγμα κινδύνευε να ολισθήσει σε επικίνδυνα επίπεδα αποχαύνωσης – με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν οι Cinematic Orchestra, με τους οποίους έχουν αρκετά κοινά σημεία ηχητικά αλλά που ποτέ δεν έχω καταφέρει να βρω συναυλιακά  ενδιαφέροντες κι ας τους έχω δώσει δύ