En Lefko Festival @ Τεχνόπολις

Είναι σαφές ότι το στοίχημα του πρώτου φεστιβάλ του ρ/σ Εν Λευκώ 87.7 κερδηθηκε και με το παράπανω έστω και αν και δεν μας κάλυψαν μουσικά όλα τα ονόματα που εμφανίστηκαν σε αυτό. Φυσικά ο “κράχτης” των Archive -που είχαν αρκετό καιρό να εμφανιστούν στην χώρα μας- βοήθησε τα μέγιστα σε αυτό κάτι που έγινε προφανές τόσο από την λαοθάλασσα την ώρα της εμφανίσης τους όσο και από το ότι λίγο μετά στον John Talabot δεν είχε παραμείνει στον χώρο ούτε το 1/4 του κόσμου αν και ήταν

Προσωπικά δεν με πειράζει πάντως αυτό, αν το κόστος του να δεις κάτι πραγματικά φρέσκο όπως ο Talabot ή η Jessie Ware είναι οι Archive τότε ειναι πραγματικά ευπρόσδεκτο. Το σίγουρο είναι πως το πρώτο En Lefko Festival ακόμα και στα διαδικαστικά δεν τα πήγε καθόλου άσχημα -εντάξει είναι και δοκιμασμένος χώρος η Τεχνόπολη- πέρα από μερικές μάλλον αναμενόμενες αβαρίες όπως οι ουρές για την παραλαβή εισιτηρίων στον ήλιο, κλπ οπότε μένει να δούμε αν θα υπάρξει συνέχεια.

Την έναρξη στην κεντρική σκηνή έκανε η ισπανίδα τραγουδίστρια/τραγουδοποιός Bebe με ένα μάλλον αδιάφορο τελικά σετ (περιέργως άφησε απ’ εξω το μεγαλυτερο της hit ‘Mallo’) που λειτούργησε περισσότερο ως μουσική υπόκρουση για να “τακτοποιηθείς” στον χώρο και να πιεις την πρώτη σου μπύρα παρά κέρδισε κόσμο, πέρα από κάποιους φανς, έστω και αν τόσο η ίδια (που μιλούσε στο κοινό με την βοήθεια μεταφραστριας!) όσο και η τριμελής αλλά παραπάνω από επαρκής συνοδευτική μπάντα της κανανε ότι μπορουύσαν.

Μια γρήγορη βόλτα στην δεύτερη σκηνή του φεστιβάλ για μια σύντομη γνωριμία με την συμπαθητική ηλεκτρονική ποπ του ντουέτου των Fever Kids από την Αθήνα και επιστροφή στον κύριο χώρο για την Jessie Ware (εδώ να πω επίσης ένα μπράβο στους διοργανωτές για την σχεδόν άψογη και χωρίς καθυστερήσεις τήρηση του προγράμματος) που αποδείχθηκε, με μεγάλη διαφορά, η καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς.

Με φωνή που βγαίνει καμπάνα και ζωντανά, με μια γήινη, ευγενέστατη και φυσικότατη παρουσία επί σκηνής, φιλικότατη προς το κοινό (“ti kanete, kala? Etsi kai etsi?“) και έχοντας στο πλάι της μια εξαιρετική συνοδευτικη μπάντα κέρδισε με άνεση τους πάντες, ακόμα και αυτούς που ήξεραν μόνο το “Wildest Moments” από την ταινία του …Παπακαλιάτη (στην οποία αναφέρθηκε και η ίδια).

Το σετ αναμενομενα κινήθηκε στον άξονα του περσινού Devotion (‘Running’, ’110%’, ‘Night Light’, κλπ) αλλά δεν λείψαν και πιο καινούρια (‘Imagine It Was us’), εκπλήξεις όπως η ενσωμάτωση του ‘I Want You’ (Marvin Gaye) στο ‘No To Love’ αλλά και ότι θυμήθηκε και τραγούδια πριν από το επιτυχημένο ντεμπούτο της όπως το ‘Valentine’ (ντουέτο με τον Sampha -βλ. επίσης SBTRKT- κανονικά, εδώ με τον κιμπορντίστα της). Η αναφορά στο γεγονός οτι μας έρχεται από έξι χρονών σχεδόν κάθε χρόνο στην Σκόπελο για διακοπές (!!) την έκανε να κερδίσει ακόμα περισσότερους πόντους στο κοινό αλλά αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι πως η Jessie Ware επιβεβαίωσε και συναυλιακά (εκτός από δισκογραφικά) πως, ναι, μπορείς να κάνεις εξαιρετικη εύληπτη pop χωρίς την παραμικρή “φτήνια”.

Και ενώ όλα αυτά τα ωραία συνέβαιν στην κεντρική σκηνή, στην δεύτερη σκηνή ο Άγγελος Μπαλτάς (aka Fantastikoi Hxoi) έκανε στο dj set του αυτό που ξέρει να κάνει καλά και μας άρεσει πολύ εδώ στο mixtape.gr: να ανακατεύει όμορφα electronica με νοσταλγικούς ήχους από την εγχώρια μουσική παραγωγή των 60s και 70s με το αποτέλεσμα τον δικαιώνει πάντα.

Λίγο το ότι όταν επέστρεψα πίσω στην κεντρική σκηνή είχε μαζευτεί μια μεγάλη λαοθάλασσα, λίγο το ότι ξεκίνησαν το σετ τους με το παλιο και πολυ αγαπημένο ‘You Made Me Feel’ σε μια δυνατή εκτέλεση άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως έχω κάνει λάθος που έχω σταματήσει να ασχολούμαι με τους Archive εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Δυστυχώς η συνέχεια απέδειξε πως μάλλον καλώς έχω πράξει και λέω δυστυχώς γιατί υπήρξαν όντως αρκετά αγαπημένη μου μπάντα.

Πραγματικά άνευρο και αδιάφορο prog-rock / electro blues που πολύ δύσκολα σου κράταγε το ενδιαφέρον ενώ ακόμα και όταν αποφάσισαν να κινηθούν στα πιο γνωστά τους hits τα πραγμάτα δεν πήγαν και πολύ καλύτερα αφού αφαίρεσαν π.χ. την Pink Floyd-ική φλέβα που έκανε τόσο θελκτικό το ‘Again’ ενώ δεν έπαιξαν καν το καλύτερο κομμάτι τους (‘Numb’) που έγραψαν από τότε που αποφάσισαν πως τους ταιριάζει καλύτερα το prog rock από το trip hop. Το κοινό πάντως που κατέκλυσε την Τεχνόπολη σχεδόν αποκλειστικά για αυτούς και ξελαρρυγγιάστηκε με το ‘Fuck You’ σίγουρα πέρασε πολύ καλύτερα από εμένα στο σετ των Archive και αυτό είναι που έχει σημασία.

Όπως είπα και νωρίτερα, όταν εμφανίστηκε στην σκήνη ο John Talabot -τελευταίο live act της βραδιάς- παρέα με τον σχεδόν μόνιμο συνεργάτη του στις ζωντανές εμφανίσεις του Pional ενα μεγάλο μέρος του κόινού είχε ήδη “εξαφανιστεί” από τον χώρο παρ’ όλο που δεν ήταν και τόσο αργά.

Δεν ξέρω αν αυτό ήταν κάτι που πτόησε τους δύο ισπανούς παραγωγούς ηλεκτρονικής μουσικής ή αν έφταιγε ο ανοιχτός χώρος ή κάτι άλλο αλλά είναι γεγονός πως ενώ κατάφεραν και απέδωσαν παραπάνω από καλά “ζωντανά” την όμορφη electronica του περσινού fIN (συν κάποια νέα κομμάτια αν δεν κάνω λάθος) δεν κατάφεραν να το πάνε ένα βήμα παραπάνω και να το “απογειώσουν”. Σίγουρα πάντως ήταν μια πολύ καλή πρώτη γνωριμία για όσους από εμας δεν τον είχαν δει σε φεστιβάλ της αλλοδαπής πέρυσι ή φέτος και ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να τον ξαναδούμε σύντομα.

Υ.Γ. Να ζητήσω και μια συγγνώμη από την Ειρήνη Σκυλακάκη και τον NTEBINT που δεν κατάφερα να δω τις εμφανισείς τους. Ελπίζω να επανορθώσω σύντομα σε επόμενες εμφανίσεις τους.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού