Empty Frame @ Τριανόν

H βραδιά της Παρασκευής στο κινηματοθέατρο Τριανόν ήταν μια από τις πολύ όμορφες και επιτυχημένες συναυλίες που παρακολουθήσαμε τελευταία. Μια συναυλία που μας προσφέρθηκε απλόχερα (και αφιλοκερδώς, χωρίς αντίτιμο είσοδου) από τους Empty Frame και όλους όσους τους βοήθησαν στο στήσιμο της.

Δεν μπορούμε λοιπόν πριν και πάνω από όλα να πούμε ένα μπράβο στο εν λόγω σχήμα και κατ’ επέκτασιν σε όσους μοιράζονται τους καρπούς της δημιουργικότητα τους χωρίς να προσδοκούν

όχι μόνο ανταμοιβή αλλά ούτε καν σε ένα εφήμερο hype στους κόλπους του “εναλλακτικού lifestyle” της μικρής μας πόλης. Για αυτό εξάλλου και οι Empty Frame ανταμείφθηκαν με ένα κατάμεστο πραγματικά χώρο και κυρίως το ζεστό χειροκρότημα και τις επευφημίες των παρευρισκομένων.

Όλα τα παραπάνω θα ήταν απλά ευγενείς προθέσεις βέβαια, αν δε συνοδεύονταν από τα πολύ όμορφα τραγούδια του τελευταίου δίσκου τους The Blackbird Flies, που στάθηκε η αφορμή για το εν λόγω λάιβ και που παρουσίασαν καθ’ ολοκληρία και με τη σειρά που βρίσκουμε και στο CD. Λίγο μετά τις 22.45 και για μία ώρα λοιπόν περίπου ξετυλίχθηκε μπροστά μας ο δίσκος, μια μείξη από πιο low key κομμάτια που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν indie ποπ/φολκ δωματίου με σαφώς πιο δυναμικά ροκ κομμάτια ή περισσότερο περάσματα και άλλαγές μέσα στο ίδιο κομμάτι (τα σημεία που προσωπικά μου άρεσαν και περισσότερο σε γενικές γραμμές), πάντα σφραγισμένα με τη λυρική μελωδικότητα που κατεξοχήν χαρακτηρίζει τους Empty Frame.

Kαι δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει πως η ικανότητα τους να γράφουν όμορφες μελωδίες όλο και βελτιώνεται με τον καιρό, όπως ήδη από το εναρκτήριο μικρό κομψοτέχνημα “My House Is A Lagoon” μπορούμε να διαπιστώσουμε. Η διαρκής τους πρόοδος, εξάλλου, ήταν αυτή που επιβεβαιώθηκε και στο λάιβ -τόσο ο συγχρονισμός και των έξι μελών όσο και οι αρμονίες και οι εναλλαγές μεταξύ των τριών φωνών (του πιανίστα/κιθαρίστα, του μπασίστα και της τσελίστριας ενώ το “σεξτέτο” συμπληρώνουν ο έτερος και βασικός κιθαρίστας, ο ντράμερ και ο βιολιστής).

Εν κατακλείδι, και παρά το ότι κατά τη γνώμη μου είναι ενίοτε ευδιάκριτο ότι οι Empty Frame είναι ένα σχήμα που δεν τραγουδά στην μητρική του γλώσσα, σίγουρα κομμάτια σαν τα “Helicopter” και “Bright Lights” φανερώνουν εκτός από συνθετικό ταλέντο και μια συνολικότερη κατάκτηση των εκφραστικών τους μέσων. Σε στιχουργικό επίπεδο οι αναζητήσεις τους δεν περιορίζονται θεματικά στον έρωτα και την απώλειά του αλλά απηχούν (άλλες φορές επιτυχημένα και άλλες λιγότερο) και τις κοινωνικοπολιτικές τους ανησυχίες.

Σίγουρα τα λάιβ σε σινεμά δεν είναι δα και κάτι πρωτάκουστο, ούτε καν στη χώρα μας, σπάνια όμως επιτυγχάνεται τέτοια σύμπνοια μουσικού ύφους και ατμόσφαιρας σε έναν μη-συναυλιακό χώρο. Συν τοις άλλοις το Τριανόν είναι ένας χώρος που υπηρετεί τη σινεφίλ και (όχι μόνο) ποιότητα κάνοντας αφιερώματα σε αντισυμβατικούς σκηνοθέτες όπως ο Σεργκέι Παρατζάνοφ ή ο Μπέλα Ταρ και δίνοντας βήμα σε νεότερους δημιουργούς από όλους το φάσμα των τεχνών.

Για αυτό και πολύ ταιριαστά (και συγκινητικά) οι Empty Frame αφιέρωσαν ένα από τα τελευταία κομμάτια του δίσκου στον προσφάτως εκλιπόντα ιδιοκτήτη και ιθύνοντα νου του Τριανόν Λεωνίδα Παπαγεωργίου. Πιθανόν το πιο χαρακτηριστικό στιγμότυπο της βραδιάς να έλαβε χώρα όταν η ανοιγόμενη οροφή του Τριανόν άνοιξε για ένα λεπτό και μας αποκάλυψε τις χαρακτηριστικά άθλιες όσο και οικείες πίσω όψεις των πολυκατοικιών της Αθήνας και επάνω από αυτές το αττικό φεγγάρι (δυστυχώς η οροφή ξαναέκλεισε- για λόγους διατάραξης της κοινής ησυχίας να υποθέσω;).

Κύριος λόγος βέβαια για την επιλογή του Τριανόν αποτέλεσε ο συνδυασμός της μουσικής με τα visuals του Γιάννη Κολόζη που συνόδευσαν πολύ όμορφα τα περισσότερα κομμάτια και ταίριαξαν με τα ταξιδιάρικα, λυρικά κομμάτια της μπάντας – αν και σε κάποια σημεία όπως πχ στη σύνδεση του κομματιού “Welcome to The Dollhouse” (που μιλά για τους φασιζουσας ιδεολογίας πολιτικούς-ανδρείκελα) η τόσο κυριολεκτή σύνδεση στίχων και εικόνων ίσως να ήταν λίγο περιττή. Συνολικά πάντως η εικόνα πρόσθεσε μια έξτρα διάσταση στην απόλαυση μας. Δυστυχώς δεν παρακολουθήσαμε το δεύτερο κομμάτι της συναυλίας με παλαιότερα κομμάτια αλλά σίγουρα θα επανέλθουμε ξανά και σύντομα στους Empty Frame.

[Eυχαριστούμε τον Χρήστο Αραζό και το συγκρότημα για την παραχώρηση των φωτογραφιών]