Diaries of a Film Buff #7

Σύντομη ανασκόπηση δύο ολόκληρων εβδομάδων με “μόλις” έξι ταινίες κινηματογραφική συγκομιδή και το La Passe του Αsghar Farhadi να επισκιάζει ο,τιδήποτε άλλο.

07.10.2013

Good Vibrations: Μυθοπλασία βασισμένη σε πραγματικό στόρι για τον μέντορα της πανκ σκηνής του Μπέλφαστ και ιδιοκτήτη δισκάδικου Terri Hooley που μέσα στα troubles, τις ταραχές των 70s δηλαδή κατάφερε να αναδείξει συγκροτήματα όπως οι The Undertones που έγραψαν το αγαπημένο τραγούδι του John Peel “Teenage Kicks“. H ταινία είναι διασκεδαστική και καλογυρισμένη,

08.10.2013

CBGB: Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο, ότι δηλαδή πρόκειται για μια “καλή ταινία για ένα βράδυ Τρίτης” για το εν λόγω σχεδόν απαράδεκτο πόνημα του Randall Miller. Τα φτυάρια των κριτικών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έθαψαν πολύ βαθιά την ταινία που σε όλα τα επίπεδα (σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες, ιστορική ακρίβεια) είναι κακή. Σταχυολογώ ένα από τα πιο πικρόχολα όσο και αστεία σχόλια ότι ο Lou Reed (R.I.P.) στην ταινία μοιάζει με μια διασταύρωση του Eminem με τον ζυμαρούλη της Pillsbury. Mετά από τα παραπάνω δείτε την ταινία με δική σας ευθύνη.

10.10.2013

A Constant Forge: Το κυριότερο, όχι αμελητέο, μειονέκτημα του ντοκιμαντέρ του Charles Kiselyak για το βίο και την πολιτεία του John Cassavetes είναι η τεράστια και κάπως αχρείαστη διάρκεια του (τρεις ώρες και είκοσι λεπτά παρακαλώ). Από κει και πέρα αποτελεί ένα πολύ καλό συνοδευτικό/εισαγωγή στο έργο του πατέρα του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά για αυτό εξάλλου κυκλοφόρησε μαζί με το boxset της Criterion με πέντε από τα φιλμ του δημιουργού. Αυτό που μένει στο θεατή είναι ο βαθιά ανθρωποκεντρικός και συναισθηματικός χαρακτήρας του κινηματογράφου του, η πίστη και ο θαυμασμός των σταθερών συνεργατών του, αλλά και η περίπλοκη και βαθιά σχέση του με τη Gena Rowlands από αυτές που μόνο σπάνια βλέπουμε στην οθόνη ή τη ζωή.

11.10.2013

La Passe: Σε μια γραμμή μπορούμε να πούμε πως το La Passe του Αsghar Farhadi είναι μια πολύ καλή ταινία η οποία αν εν μέρει αφήνει το θεατή ανικανοποίητο είναι γιατί δε φτάνει στα ύψη του προηγούμενου έργου του A Separation. Μιας και έχουν ειπωθεί πολλά και ενδιαφέροντα ήδη για την εν λόγω ταινία και το σινεμά του Farhadi γενικότερα, να προθέσω απλά το σινεφίλ θαυμασμό μου για έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες αυτή τη στιγμή παγκοσμίως. Για μια πιο ψύχραιμη και εμπεριστατωμένη κριτική μπορείτε να διαβάσετε εδώ ή εδώ μαζί με μια συνέντευξη του σκηνοθέτη εδώ.

15.10.2013

Το Catch A Thief: Δεν ξέρω εάν η εν λόγω ταινία του μεγάλου Alfred Ηitchcock είναι από τις ελάσσονες δημιοργίες του ή όχι αλλά σίγουρα είναι από τις πιο διασκεδαστικές. Αν και θρίλερ μυστηρίου στα χαρτιά, στην πραγματικότητα είναι περισσότερο μια ρομαντική κομεντί με στοιχεία μυστηρίου. Ο Cary Grant βρίσκει μια άξια παρτενέρ στο πρόσωπο της Grace Kelly ενώ το χλιδάτο και ανέμελο σκηνικό της γαλλικής Ριβιέρας ταιριάζει γάντι στους δύο πρωταγωνιστές.

16.10.2013

Kings of Summer: Μια κλασική coming-of-age ιστορία εμπλουτίζεται με λίγες πινελιές σουρεαλισμού, υπόγειο χιούμορ, ειλικρινή συναισθήματα και αρκετά καλές ερμηνείες. Αξιόλογο ντεμπούτο από τον Jordan Vogt-Roberts που θυμίζει εν μέρει το Mud και εν μέρει το Son of Rambow και τελικά αφήνει μια γλυκιά γεύση στο θεατή. Πολύ πιασάρικη χρήση του “The Youth” των MGMT στο soundtrack.

Σινεφίλ links

-Πιο απολαυστική από το Kings of Summer παίζει να είναι η μικρού μήκους του Jordan Vogt-Roberts Succesful Alchoholics με το θεούλη T.J. Miller και την υπεραγαπημένη μου Lizzy Kaplan (τη θεωρώ ταλαντούχα και έξυπνη κωμικό και το Masters of Sex δεν της δίνει το χώρο που της αξίζει να δείξει το ταλέντο της). Δείτε την ολόκληρη εδώ.

-Ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα έγκυρα κινηματογραφικά βραβεία Gotham Awards που επικεντώνονται στο αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά. Από τις υποψηφιότητες για καλύτερη ταινία δεν έχουμε δει ακόμα τον Steve McQueen (12 Years A Slave) και τους αδερφούς Cohen (Inside Llwelyn Davis), σε αντίθεση με τα Ain’t Them Bodies Saints (μίνι κριτική εδώ), το Before Midnight (και τα δύο ελαφρώς υπερτιμημένα κατ’ εμέ) αλλά και το περίεργο όσο και ενδιαφέρον Upstream Color (ωραία αυτή η πιο left field υποψηφιότητα). Σε άλλες κατηγορίες, το The Act of Killing είναι το μόνο που έχω δει από τα ντοκιμαντέρ και είναι δίκαια στην πεντάδα, χάρηκα για την υποψηφιότητα της Brie Larson (τα είπαμε και για το Short Term 12), νυσταλέα προβλέψιμη ήταν αυτή της Cate Blanchett για το Blue Jasmine και γενικά έχουν μείνει πολλές ταινίες που μέχρι το τέλος της χρονιάς πρέπει να δω (Fruitvale Station, Dallas Buyers Club, Concussion, All Is Lost, κ.α.)

- Με αφορμή το Halloween αλλά και το μεγάλο αφιέρωμα του British Film Institute στη σκοτεινή πλευρά του σινεμά ο Observer προτείνει ένα top-10 gothic ταινιών. Μέσα σ’ αυτές είναι και μια από τις πιο αγαπημένες μου όλων των εποχών, η Rebecca του Alfred Hitchcock φυσικά.