Dead Meadow & The Noise Figures @ Six D.O.G.S.

Τους πήρε πάνω από μια δεκαετία να φτάσουν στην Ελλάδα και να ταΐσουν το απωθημένο πολλών. Ελπίζω η επόμενη φορά να είναι πιο σύντομα.

Πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το review έμαθα για το θάνατο του Lou Reed που ακόμα και να μην αναλογιστεί κανείς την προσωπική του δισκογραφία, μόνο και μόνο για τους Velvet Underground,

Ένα έμπιστο αυτί μου έδωσε την πληροφορία λίγο πριν μπω στο Six Dogs. «Άκουσα εκείνον να λέει ότι θα παίξουν 30 λεπτά οι Noise Figures και 1 ώρα και 20 λεπτά οι Dead Meadow». Και αυτό ήταν που συνέβη. Έπρεπε να τηρηθεί το αυστηρό ωρολόγιο πρόγραμμα γιατί ακολουθούσε ο The Boy με τον Felizol. Προτιμώ το bubble wrap. Ευτυχώς ο χώρος γέμισε με μαλλιάδες και μουσάτους και όχι με hipsters που δεν ξέρουν που πάνε και γιατί.

Η μισή ώρα που είχαν στα χέρια τους οι Noise Figures ήταν αρκετή για να μας ζεστάνουν λίγο τα αυτιά. Αν τα λέω σωστά ο κιθαρίστας είναι ο frontman των Keyzer Soze και ο drummer ο frontman των Zebra Tracks [σημείωση αρχισυντάκτη: τα λες ολόσωστα Γιάννη]. Μερίδιο στα φωνητικά των Noise Figures έχουν και οι δύο αλλά από αυτά που άκουσα προτιμώ τον Zebra για αυτή τη δουλειά.

Ως κλασσική πλέον πατέντα κιθάρα-drums, ακούγονται σαν τα περισσότερα τέτοια ντουέτα, με μία λογική κλήση προς τον επίκαιρο ήχο των Black Keys (νομίζω στο “Turn off the lights” είναι που μου καρφώθηκε για τα καλά η ιδέα). Τα ηχογραφημένα δείγματα τους όμως μου φάνηκαν πιο δεμένα από τη ζωντανή τους εκτέλεση, που σε κάποιες φάσεις είχε μια αδικαιολόγητη βαβούρα. Αντίθετα με την άκρως δικαιολογημένη βαβούρα των Dead Meadow λίγο μετά.

Αν και δεν ξεκίνησαν με τις καλύτερες συνθήκες, γιατί οι προβολές που σκόπευαν να έχουν στο πανί από πίσω τους, δεν τους έκαναν το χατίρι. Κάτι σκάλωσε κι εκεί που έβλεπες ψυχεδέλεια, ξαφνικά κόλλαγε και έβλεπες pixel. Ευτυχώς όμως την ψυχεδέλεια την ακούσαμε και την εμπεδώσαμε στο μέγιστο. Κρίμα όμως γιατί θα ήταν ένα κλικ παραπάνω αν είχαμε και το video (που από λίγες ματιές που έριξα στο laptop του ηχολήπτη είδα ότι ήταν αρκετά ταιριαστό). Σίγουρα ο μπροστινός μου που λιβάνιζε με ένα μπουρί τεφαρίκι πράμα θα χαλάστηκε περισσότερο από μένα.

Η τριάδα, που ήρθε με λιγότερες τρίχες από ότι περίμενα, δεν έσκασε και ιδιαίτερα από την απώλεια του οπτικού υλικού. Ίσως μάλιστα να έδωσαν και λίγο παραπάνω γκάζι για να καλύψουν το κενό (παρέα με ένα μπουκάλι Jack που το είχαν πάρει νουμεράδα).

Παρότι λοιπόν το τελευταίο τους άλμπουμ Warble Womb είναι το πιο ντελικάτο από τα εφτά τους και έχει ελαφρύνει ο όγκος του ήχου τους, αυτό δεν φάνηκε καθόλου στο live. Ακούγονταν όπως τους μάθαμε. Stonerάδες αυθεντικοί. Μαγάρισαν τα blues όπως τα παρέλαβαν από τους Sir Lord Baltimore και τους Groundhogs που κι αυτοί τα είχαν περιποιηθεί μια χαρά. Όλα δυνατά. Η κιθάρα έπαιρνε scalp, τα drums χτυπούσαν σωστά στο στήθος και το μπάσο πολύ θα ήθελαν οι OM να βγαίνει έτσι και στη δική τους εμφάνιση 2 χρόνια πριν.

Ακόμα και τα καινούργια τους κομμάτια (“1000 dreams”, “In the ticket”, “Rains in the desert”) παίχτηκαν με έξτρα βάρος και έδεσαν με το υπόλοιπο set που δεν άφησε κανένα τους άλμπουμ εκτός (“Such hawks such hounds”, “Everything’s goin’ on”, “Till kingdom come”). Τελευταίο κομμάτι πριν το encore ήταν το “Beyond the fields we know” όπου ο Jason Simon την έγδαρε ζωντανή την κιθάρα του.

Ακριβώς λίγο πριν συμπληρώσουν μιάμιση ώρα, μας χαιρέτησαν. Εγώ είδα ακριβώς αυτό που ήθελα, στη διάρκεια που το ήθελα και με τους αναμενόμενους αυτοσχεδιασμούς και τις επεκτάσεις να κρατούν όσο έπρεπε. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα ήταν ένα πολύ καλό live. Άλλωστε στο είδος τους, υπάρχει αυστηρότητα. Δεν επιβιώνουν μπάντες που δεν αξίζουν πραγματικά.

(Φωτογραφίες: Δημήτρης Μητρόπουλος)