Diaries of A Film Buff #2

Δεύτερη εβδομαδα καταγραφής κινηματογραφικών περιπετειών και απ’ οτι είδα οι συντηρητικοί αλλά όμως και έγκριτοι New York Times δημοσίευσαν μια λίστα με τους 20 πιο ελπιδοφόρους νέους σκηνοθέτες. Πέρα από το ότι σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνεται ο Γιώργος Λάνθιμος (του οποίου το σινεμά είναι τόσο ιδιότυπο που όπως και να το κάνουμε διχάζει τους σινεφιλ), η λίστα είναι πλοηγός για μια καλή πρώτη γνωριμία με νέα

Φυσικά η λίστα όπως και κάθε λίστα αυτού του είδους είναι περιοριστική αλλά όσοι δημιουργοί περιλαμβάνονται σίγουρα είναι άξιοι λόγου. Κάποιες από τις ταινίες των επόμενων εβδομάδων σίγουρα θα είναι ταινίες όσων εκ των εν λόγω είχαν ως τώρα ξεφύγει από το ραντάρ μου.

03.09.2013

Ruin: H εν λόγω αυστραλιανή παραγωγή σε σκηνοθεσία Amiel Courtin-Wilson και Michael Cody, γυρίστηκε με ελάχιστα χρήματα στην Καμπότζη με ντόπιους ηθοποιούς και αποτελεί ένα ιμπρεσιονιστικό χρονικό του έρωτα μεταξύ δύο απόκληρων, μια πόρνης και ενός εργάτη, που κυνηγημένοι φεύγουν από την πρωτεύουσα Πνομ Πενχ προς τη ζούγκλα. Μιλάμε δηλαδή για μια επαναδιατύπωση του υπερκλασικού lovers-on the-run στόρι.

Η ταινία δεν ακολουθεί τις κλασικές αφηγηματικές συμβάσεις, προκρίνει την ελλειπτική αφήγηση και πολλές σεκάνς ακροβατούν μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου. Μια ταινία που βρήκα απολύτως ανούσια, χωρίς κάποια στυλιστική πρωτοτυπία ή συγκινησιακή αιχμή και δε θα σύστηνα σε κάποιον για κανένα λόγο. Κέρδισε το ειδικό βραβείο του τμήματος Orizzonti οπότε ίσως και να πρέπει να καταπιώ το πληκτρολόγιο μου.

04.09.2013

Some Days Are Better Than Others: Μια ταινία με αδυναμίες για ανθρώπους με αδυναμίες. Πρόκειται για ένα παλιότερο φιλμ (2010) που προβλήθηκε, αν δεν κάνω λάθος, και στις Νύχτες Πρεμιέρας και έχει σαν πρωταγωνιστές δύο μουσικούς, τους James Mercer (The Shins) και Carrie Brownstein (Sleater-Kinney, Wild Flag). Μιλά για ήρωες που πόρρω απέχουν από τα ολίγον χαμένα πλην όμως κουλ τυπάκια άλλων ίντυ ταινιών, οι οποίου βιώνουν το flip-side του Αμερικάνικου ονείρου.

Το σινεμά του Matt Mc Cormick θυμίζει πολύ το Wendy and Lucy της Kelly Reichardt, τα “κοινωνικά ευαισθητοποιημένα” φιλμ του Rahmin Bahrami στο πιο ποιητικό τους όμως, αλλά και μια πιο καταθλιπτική εκδοχή της Miranda July ή της Lena Dunham (η οποία είναι φυσικά μεταγενέστερη), ειδικά ως προς την arty αυτοαναφορικότητα του χαρακτήρα της Brownstein. Όποιος νιώθει λιγότερο ή περισσότερο loser έχει λόγο να δει μια τέτοια ταινία.

05.09.2013

The Bling Ring:To ότι η Sofia Coppola είναι η γαλαζοαίματη του αμερικάνικου σινεμά σε συνδυασμό με την καλλιτεχνική και όχι μόνο επιτυχία του Lost In Translation (το οποίο θεωρώ -ελαφρώς- υπερτιμημένο), θεωρώ πως τις έχει δώσει μια σχετική άφεση για τις επόμενες σαφώς πιο αδύναμες ταινίες της. Η τελευταία από αυτές έχει ως θέμα την αληθινή ιστορία μιας σειράς διαρρήξεων σε σπίτια celebrities στο LA από μια συμμορία ανηλίκων που εντυπωσιάζονται και θέλουν να μιμηθούν το lifestyle των σταρ.

Η Coppola είναι καλή σκηνοθέτιδα, η ταινία έχει ρυθμό, οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές αλλά το The Bling Ring παραμένει μια επιφανειακά αποστασιοποιημένη σάτιρα που δεν ασκεί ουσιαστική κριτική στη γενιά του ΤΜΖ και του Perez Ηilton και κινείται στα όρια της παρωδίας. Βλέπεται και ως double bill με το συναφές αλλά πολύ πιο trashy Spring Breakers του Harmony Corine για να πάθετε overdose αμερικάνικης εφηβικής υποκουλτούρας του χειρίστου είδους στα σίγουρα.

06.09.2013

Bauyr (Little Brother): H ταινία από το Καζακστάν αποτελεί ένα απλό (αλλά όχι απλοϊκό) και λιτό φιλμ με ήρωα ένα εννιάχρονο αγόρι σε ένα απομακρυσμένο χωριό το οποίο χωρίς καμιά βοήθεια προσπαθεί να επιβιώσει στον κόσμο των μεγάλων. Χωρίς να γίνεται μελοδραματικός ή φολκλόρ ο σκηνοθέτης Serik Aprimov, με όπλο έναν εξαιρετικό μικρό πρωταγωνιστή, κατορθώνει να αγγίξει συναισθηματικά το θεατή. Βέβαια τα συμπεράσματά μου για την εν λόγω ταινία δε φαίνεται να συμμερίστηκε κανείς στο φεστιβάλ Βενετίας που προτίμησε το lo-fi ασύνδετο Ruin σε σχέση με το Little Brother.

Stories We Tell: Το ντοκιμαντέρ της Καναδής Sarah Polley πήρε διθυραμβικές κριτικές και όπως διαπίστωσα καθόλου άδικα. Όσο μπανάλ φαίνεται η ιστορία για τα κρυμμένα μυστικά της οικογένειάς της σκηνοθέτιδος, τόσο στην πράξη πρόκειται για μια αφήγηση που κρατά το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο ως το τέλος. Η ταινία ξεφεύγει από το πλαίσιο της απλής αναδίφησης παλιών μυστικών και θέτει ερωτήματα για την υποκειμενικότητα και την επιλεκτικότητα της μνήμης, για τον τρόπο αφομοίωσης του παρελθόντος του καθενός στο παρόν συλλογικά και ατομικά και τελικά για το πως δομούμε τις προσωπικές μας ιστορίες, ειδικά όταν εμπλέκουν τους ανθρώπους που αγαπάμε. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

07.09.2013

The Act of Killing Άλλο ένα ντοκιμαντέρ για το οποίο γράφτηκαν ύμνοι (στο έγκριτο Sight and Sound πιο συγκεκριμένα) και όχι άδικα παρόλο που οι 2 ώρες και 39 λεπτά του extended cut πέφτουν κάπως βαριά όπως και να το κάνουμε. Στην Ινδονησία ακόμα και σήμερα gangster ίσον ο ελεύθερος άνθρωπος, όλοι οι κυβερνώντες συνεργάζονται και επικροτούν τους γκάνγκστερ και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις και οι εκτελεστές εκατοντάδων χιλιάδων (υποτιθέμενων) κομμουνιστών και Κινέζων από το 1965 μέχρι και σήμερα όχι μόνο παραμένουν ατιμώρητοι αλλά κομπάζουν για τις σφαγές αυτές τις οποίες και δε διστάζουν να αναπαραστήσουν μπροστά στην κάμερα του Joshua Oppenheimer (και των ντόπιων συνεργατών του που παραμένουν για εύλογους λόγους “Aνώνυμοι” στα credits του φιλμ).

Αν κάτι λείπει από την ταινία είναι μια εισαγωγή στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο των σφαγών (το πραξικόπημα του 1965 από τον Suharto που παρέμεινε στην εξουσία ως το 1998). Μια ταινία όχι μόνο για την ατιμωρησία της βίας αλλά και για τον τρόπο που οι νικητές επιτελούν (perform) και αναπαριστούν την βία μποστά στην κάμερα.