Diaries of A Film Buff #17

Περίεργα φαίνεται να μπήκε ο Φλεβάρης για τον κόσμο του σινεμά που μετρά τέσσερις διόλου ευκαταφρόνητες απώλειες ήδη, των Maximilian Schell, Gabriel Axel, Shirley Temple και Philip Seymour Hoffman, αν και για να είμαστε ακριβείς μόνο ο τελευταίος δεν έφυγε πλήρης ημερών. Σε άλλα νέα, η

12.01.2014

Where Do We Go Now: Λιβανέζικη παραγωγή, με φεμινιστικές ή μάλλον περισσότερο αριστοφανικές καταβολές, που προσπαθεί φιλότιμα να περάσει ένα αναγκαίο για την περιοχή ειρηνιστικό, συμφιλιωτικό μήνυμα. Ισορροπεί, έξυπνα άλλες φορές και αβέβαια τις περισσότερες, ανάμεσα στο τραγικό και το φαρσικό, χωρίς σε καμιά περίπτωση να μένει και αξέχαστη.

Πρόκειται για τη δεύτερη προσπάθεια της ηθοποιού Nadine Labaki πίσω από την κάμερα, που την έφερε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα στις Κάννες του 2011, ενώ θα πάρει μέρος και στη σπονδυλωτή ταινία Rio, I Love You που ετοιμάζεται αυτό τον καιρό.

13.0.1.2014

American Hustle: Το τελευταίο πόνημα του νέου αγαπημένου του Χόλιγουντ David O. Russell είναι τόσο εξτράβαγκαντ στημένο όσο ο θεματικός πυρήνας του, δηλαδή η απάτη, πλαστο/διπλο-προσωπεία και η επανεφεύρεση του εαυτού. Διαλέγει να προσεγγίσει το θέμα του σαν μια borderline παρωδία των 70s με αρκετά στοιχεία καρικατούρας και υπερβολής. Κάτι που οπωσδήποτε την καθιστά απολαυστική αλλά ενδεχομένως της στερεί δραματουργικής και συναισθηματικής έντασης.

Ενώ η ταινία μου άρεσε πολύ πάντως δεν μπορώ να πω ταυτόχρονα ότι δεν είναι και κάπως υπερτιμημένη (ε, δεν είναι για 10 υποψηφιότητες), ειδικά οι γυναικείες ερμηνείες της (Amy Adams, Jeniffer Lawrence). Είπαμε ότι φέτος με American Hustle και The Wolf of Wall Street ζούμε τη χρονιά του κινηματογραφικού μαξιμαλισμού.

14.01.2014

Ιnside Llewyn Davis: Η ταινία των αδερφών Κοέν, όχι τυχαία, έχει αποτελέσει αφετηρία για πολλά ενδιαφέροντα κείμενα στο ίντερνετ: για τις αναφορές της και την πραγματική σχέση της με την φολκ σκηνή, αλλά και την ψυχοσύνθεση του κεντρικού ήρωα και τη σχέση του με την(καλλιτεχνική;) αποτυχία ένα μοτίβο που εξάλλου διατρέχει το έργο των απολύτως επιτυχημένων αδερφών. Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι μέσα στην υπερπληθώρα ταινιών σήμερα είναι πια εξαιρετικά σπάνιο να σου μένει κολλημένη μια ταινία, οι χαρακτήρες της και η ατμόσφαιρά της για μέρες στο μυαλό. Και ο Llewyn Davis το κατάφερνει αυτό.

In A World: Ευτυχώς που oι γυναίκες σκηνοθέτιδες έχουν πάρει για τα καλά τα πάνω τους στον οn/off Hollywood χώρο και ελπίζουμε να βλέπουμε όλο και παραπάνω πράγματα από ενδιαφέρουσες φωνές που προσφέρουν νέα θεματολογία, οπτική, ανησυχίες και πολυδιάστατα γυναικεία (και όχι μόνο) πορτρέτα. Επίσης επιτέλους τους δίνεται (λάθος, τον παίρνουν μόνες τους) χώρος να αναπτύξουν το δικό τους έξυπνο χιούμορ. Ναι, η Lake Bell (γνωστή “δευτεραγωνίστρια” σε πολλές ταινίες) δεν είναι άρτια δημιουργός αλλά η ταινία της έχει σπιρτάδα, χιούμορ αλλά και ένα ασυνήθιστο θέμα (τον ανδροκρατούμενο κόσμο των voiceover artists- των εκφωνητών δηλαδή των trailer).

15.01.2014

Μachete Kills: Yπάρχουν ταινίες που και θες και μπορείς να τις ξεχάσεις ταυτόχρονα σχεδόν με την παρακολουθήσή τoυς. Όχι ακριβώς ότι είναι κακές (που είναι και αυτό) αλλά απλά είναι τόσο καρτουνίστικες και ανούσιες που παύουν να έχουν λόγο ύπαρξης και συζήτησης μόλις τελειώσει το ποπκορν και οι μπύρες που τις συνοδεύουν.

Blue Jasmine: Είναι μάλλον γραφικό να γράφει κάποιος (έστω και εδώ) για την ίδια ταινία δεύτερη φορά. Απλά ξαναβλέποντας το Blue Jasmine δε μπόρεσα να μη θαυμάσω το ερμηνευτικό ξεφλούδισμα/ υποκριτική κλιμάκωση της Cate Blanchett που στην τρίτη πράξη γίνεται σχεδόν σπαρακτική (αν και είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό υπέυθυνη για όλα όσα της έχουν συμβεί). Θα ήταν μια άξια νικήτρια τελικά και αν δεν το πάρει δε θα είναι γιατί εγώ είμαι περισσότερο team Bullock αλλά γιατί η πολύκροτη υπόθεση Woody Allen vs the Farrows θα παρασύρει και τη δικιά της υποψηφιότητα. To αυτό ισχύει και για τη Sally Hawkins.

17.01.2014

The Way, Way Back: Η φράση ταινία ενηλικίωσης είναι αναντίρρητα ενα πολυφορεμένο κλισέ, είναι όμως και μια ομπρέλα που περιγράφει εύστοχα πολλές ταινίες που τώρα τελευταία μας έχουν κινήσει το ενδιαφέρον αφού έχουν “ωριμάσει” κάπως και προσφέρουν πιο πολυδιάστα πορτρέτα της εφηβείας και θίγουν περίπλοκα ζητήματα με πιο σφαιρικό τρόπο.

Συμπαθές λοιπόν το The Way, Way Back που υποστηρίζεται από ένα δυνατό καστ από ονόματα που κινούνται στις παρυφές του mainstream: Steve Carell, Toni Colette, Sam Rockwell (επικός χαρακτήρας) και η αγαπημένη Αllison Janney (Masters of Sex, Touchy Feely κλπ).

Τhe Secret Life of Walter Mitty: Όταν μια ταινία προσπαθεί πολύ να είναι quirky και cool μάλλον κάπου το χάνει. Το υλικό που στα χέρια ενός πχ Wes Anderson θα ήταν ένα πρόσφορο έδαφος στα χέρια του Ben Stiller που ατυχώς το σκηνοθέτησε μένει απλά σε υπερ-μέτρια επίπεδα. Συγκρατήστε την παρουσία της Kathryn Hahn (περισσότερα για αυτήν σύντομα με αφορμή το Afternoon Delight) ενώ απλά το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Ben Stiller και Kirsten Wiig ταιριάζουν επί της οθόνης όσο το ψάρι με το τυρί στο ίδιο πιάτο.

20.01.2014

Lonesome: Όχι ότι περιμένω να διαβάσει κανείς σοβαρά αυτήν (ή οποιαδήποτε άλλη) παράγραφο αυτής της στήλης αλλά ναι, υπάρχει μια ταινία του 1928 που λέγεται Lonesome και είναι υπέροχη, καταπληκτική και μακάρι να τη δει περισσότερος κόσμος. Σε τελική ανάλυση δεν το λέω εγώ, ολόκληρη Criterion την ξέθαψε και την έβγαλε στο προσκήνιο. Το μελόδραμα συναντά τη συμφωνία πόλεως (city symfony) και το αποτέλεσμα είναι ένα φιλμ με μερικές σκηνές απίστευτης κινηματογραφικής μαγείας, ακριβώς στο μεταίχμιο μεταξύ ομιλούντος και βωβού σινεμά και στο σταυροδρόμι κινηματογραφικής πρωτοπορίας και mainstream αφήγησης.

22.01.2014

Lee Daniels’ The Butler: Κάπου διάβασα πρόσφατα πως πρόκειται για μια πολύ καλή χρονιά για τους Αφροαμερικάνους στο σινεμά (και έχοντας το 12 Years A Slave δύσκολα διαφωνεί κανείς). Το The Butler του Lee Daniels έμεινε τελικά εντελώς στην απέξω παρά τα ονόματα των Forest Whitaker και Oprah Winfrey, η οποία έπαιξε για λίγο στις πιθανότητες για υποψηφιότητα β’ γυναικείου ρόλου.

Παρά τις επιμέρους διαφωνίες μου στην προσέγγιση του σκηνοθέτη-σεναριογράφου στο θέμα του κινήματος για τα δικαιώματα των έγχρωμων στις Η.Π.Α. -το φιλμ θεωρώ προκρίνει τους “αφανείς ήρωες” έναντι των ξεκάθαρα ριζοσπαστικών κομματιών- δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι πρόκειται για μια πολύ καλοφτιαγμένη ταινία με δυνατό σενάριο και ερμηνείες, κυρίως του πρωταγωνιστικού ζεύγους και λιγότερο των υπόλοιπων (πχ κάποιοι από τους σταρ που ερμηνεύουν τους προέδρους των Η.Π.Α. δεν πείθουν με τίποτα- αν και ο σκηονθέτης ισχυρίζεται ότι αυτοί “έφεραν” τα λεφτά στο πρότζεκτ). Σε κάθε περίπτωση λειτουργεί συμπληρωματικά στο 12 Years A Slave και είναι μια ταινία που αξίζει να δείτε.

Complicated Women: Το σύντομο σχετικά αλλά περιεκτικό ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται σε ένα πολύ ενδιαφέρον για κάποιον σινεφίλ ζήτημα: τις αναπαραστάσεις των γυναικών στη μεγάλη οθόνη πριν την υιοθέτηση από τα μεγάλα στούντιο του πουριτανικού, σεμνότυφου και απολύτως περιοριστικού για τις γυναίκες Κώδικα Χέιζ. Για την ακρίβεια ο Κώδικας Παραγωγής Κνηματογραφικών Ταινιών αν και εισήχθει το 1930 και πηρε το όνομά του από τον Will H. Hays μέχρι το 1934 οπότε και ανέλαβε επικεφαλής της λογοκρισίας για λογαριασμό των παραγωγών και διανομέων ο Joseph Breen πολύ λίγο εφαρμοζόταν.

Η τηλεταινία αυτή ζωντανεύει μέσα από σκηνές κυρίως και λιγότερο αφηγήσεις την πολύ σύντομη εποχή κατά την οποία οι γυναίκες ήταν σχετικά ελεύθερες να εκφράζουν τη σεξουαλικότητα τους εκτός γάμου και γενικά να αποτελούν ενεργητικά υποκείμενα σε όλα τα επίπεδα στο πανί. Δείτε και εδώ δέκα από τα πιο τολμηρά pre-code films όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζονται. Ενταντικά και ενδιαφέροντα μαθήματα κινηματογραφικής και όχι μόνο ιστορίας.

Σινεφίλ links

-H Amazon Studios γύρισε μια σειρά πιλότων με σκοπό κάποιες από αυτές να αναπτυχθούν ως κανονικές σειρές με επιλογή (και) των θεατών. Η πιο catchy και ενδιαφέρουσα από αυτές φαίνεται να είναι το Mozart In the Jungle (εμπνευσμένη από ένα ομώνυμο βιβλίο) για τις ίντριγκες και τα παρασκήνια γύρω από μια ορχήστρα κλασικης μουσικής.

Μου φάνηκε αρκετά ζουμερή και ενδιαφέρουσα, αν και με μπόλικα περιθώρια βελτίωσης, ενώ δεν υπολείπεται σε γνωστά ονόματα πίσω από την οθόνη (Roman Coppola, Jason Schwarzman έχουν credit δημιουργών-σεναριογράφων) αλλά και μπροστά από αυτήν (ξεχωρίζουν ο Gael Garcia Bernal και ο Malcolm McDowell ενώ πρωταγωνιστεί και η αδερφή της Jenima Kirke των Girls, Lola Kirke). O πιλότος προβλήθηκε στις 6 Φλεβάρη και μπορείτε να τον δείτε είτε εδώ είτε να τον βρείτε στις γνωστές πηγές στο ίντερνετ.

-Εδώ μπορείτε να βρείτε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο της Δρ. Αφροδίτης Νικολαϊδου για την προώθηση των ελληνικών ταινιών με αφορμή την στρατηγική προώθησης της Αιώνιας Επιστροφής του Αντώνη Παρασκευά της Ελίνας Ψύκου.

-Ανεξάρτητα από την ποιότητα της ερμηνείας του Jared Leto στο Dallas Buyers Club (όπως έχει ειπωθεί πολλάκις είναι το φαβορί για το Όσκαρ β’ αντρικού ρόλου), έχει ανοίξει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για το αν θα έπρεπε να επιλεγεί μια διεμφυλική (transgender) ηθοποιός για το ρόλο. Δείτε εδώ, εδώ και εδώ μερικά κείμενα που μιλούν για την ορατότητα που χρειάζονται τόσο οι τρανς ηθοποιοί όσο και όλόκληρη η τρανς κοινότητα γενικότερα.