13 Συναυλίες του 2013

Εσάς πως σας φάνηκε συναυλιακά η χρoνιά που φεύγει; Εμείς θα λέγαμε ότι μάλλον κινήθηκε στο… ρελαντί χωρίς εκπλήξεις και χωρίς εξάρσεις.

Στα μεσαία και μεγάλα live κινηθήκαμε μεταξύ του πιο αλλοπρόσαλλου Rockwave των τελευταίων ετών – το οποίο μας άφησε αδιάφορους και για πρώτη φορά από την έναρξή του κανένας από τους συντάκτες/συνεργάτες μας δεν ανηφόρησε προς την Μαλακάσα – και “σίγουρων” κινήσεων ονομάτων εγνωσμένης δημοφιλίας από το παρελθόν (Depeche Mode, Pet Shop

Στις πιο κάτω κατηγορίες υπήρξε επίσης αρκετή κινητικότητα με έμφαση στην μετάκληση κυρίως ανερχόμενων ονομάτων του νεο-ψυχεδελό-γκαράζ / shoegaze ήχου από την μια και του νέου “σκοτεινού” ήχου από την άλλη, ενώ το Plisskën Festival παίζει σε μία ειδική κατηγορία από μόνο του αναζητώντας την ισορροπία μεταξύ καλλιτεχνικών εμμονών, περιορισμένου budget και ανταπόκρισης κοινού.

Δεν μας ενθουσίασαν όλες φυσικά ούτε το κοινό ανταποκρίθηκε εξ ίσου θερμά (ενίοτε δε έπραξε τελείως αλλοπρόσαλλα, βλ. Growlers ή/και Black Angels που μαζεψαν πολυ παραπάνω κόσμο από την θεωρητική δυναμική τους) σε όλες -παρά την αισθητή εκλογίκευση των τιμών των εισιτηρίων λόγω κρίσης- και αν κάνετε μια αναδρομή στα reviews μας θα βρείτε πολλά “ναι μεν αλλά”.

Παρ’ όλα αυτά, ακολουθούν 13 συναυλίες που μας έμειναν χαραγμένες στην μνήμη από το 2013 που φεύγει και, εννοείται, περιμένουμε και τις δικές σας λίστες στα σχόλια παρακάτω…

METZ, 25/1/2013, Six D.O.G.S. (review)

“Ανελέητος θόρυβος και feedback, κραυγές, φωνητικά και κοφτές κιθάρες από τον Alex Edkins – πολύ χαρακτηριστική nerd-gone-wild φιγούρα να σημειώσουμε – και με ένα rhythm section φωτιά από τους Chris Slorach στο μπάσο και τον Hayden Menzies στα ντραμς, οι Metz «πήραν κεφάλια» και παρέσυραν αμέσως το έτσι κι αλλιώς υποψιασμένο και ενθουσιώδες κοινό στο πατροπαράδοτο mosh-pit και crowd-surfing, όπως αρμόζει σε μία τέτοια ιδρωμένη βραδιά.” [Ηλίας Πυκνάδας]

Twilight Sad, 31/1/2013, Koo koo Club (review)

“Τα 55 λεπτά που διήρκεσε η εμφάνιση τους επ’ουδενί δεν στάθηκαν αρκετά για να τους χορτάσουμε, με πιθάνη ίσως αιτιολόγηση το ξάφνιασμα και των ίδιων για τον ανέλπιστα μεγάλο αριθμό θεατών ή την λειτουργία του KooKoo. Πάντως στο μέλλον θα μας απασχολήσουν ακόμα περισσότερο.” [Xάρης Πολονύφης]

DJ Shadow, INBOX Club, 8/3/2013 (review)

“[...] έπαιξε κατά βάση dubstep ήχους κάνοντας όμως κι ένα πέρασμα από jungle, techno, διάφορες άλλες αποχρώσεις του «έξυπνου» χορευτικού ήχου, χωρίς ασφαλώς να ξεχνάει το hiphop αλλά κάνοντας μικρά μόνο περάσματα από αυτό, υποθέτω ότι η εμφάνισή του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και απογοητευτική από τους πιουρίστες και τους φανατικούς του οπαδούς. Όσοι όμως έχουν πιο ανοιχτό μυαλό και πήγαν εκεί να περάσουν καλά, πέρασαν φανταστικά.” [Μάνος Μπούρας]

Portico Quartet, 14/3/2013, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (review)

“Δεν ήταν αμιγώς jazz αλλά είχε σαξόφωνα και κοντραμπάσο. Είχε synth και pads και, ναι μπορούσες να πεις πως η ηλεκτρονική μουσική επικρατούσε, αλλά έπειτα μια μελωδία σαξοφώνου τα έφερνε όλα πάλι τούμπα. Κυρίως είχε μία τετραμελή μπάντα που έπαιζε στην κυριολεξία μουσικές καρέκλες, πράγμα που πάντα με εντυπωσιάζει, πως ο καθένας μπαίνει στη θέση του διπλανού του μουσικού, δεν θεωρεί το όργανό του προέκταση του ιδίου, κτήμα του. Είναι κάπως σαν το ένα μέλος του group να αποτελεί προέκταση του άλλου και μάλλον αυτό είναι ένα κομμάτι του πράγματος που ονομάζεται η μαγεία της μουσικής“. [Ευαγγελία Πανταζοπούλου]

The Men, 31/3/2013, AN Club (review)

“Κι ενώ πολλά και εύστοχα έχουν γραφτεί για την πιο κλασικότροπα ροκ /americana στροφή τους στο New Moon (σε αντιδιαστολή με τις πιο punk/hardcore αφετηρίες), αυτό μόνο έκπτωση στην ένταση του live δε συνεπάγεται. Ακόμα και τα πιο μελωδικά κομμάτια του πρώτου μισού του νέου δίσκου εκτελέστηκαν με πολύ περισσότερη ένταση και ενέργεια, δίνοντας έμφαση τόσο στα κιθαριστικά σόλο όσο και στα καταιγιστικά drums.” [Βίκυ Στρατάκη]

Swans, 17/5/2013, Fuzz Live Music Club (review)

“…και τώρα εγώ θα πρέπει να καθίσω να σας γράψω πώς ήταν οι Swans και να περιγράψω τα απερίγραπτα, να βρω λέξεις που να λένε πώς μπορεί να νοιώσει κανείς μπροστά στο μεγαλείο μιας ροκ εν ρολ μπάντας που είναι σε θέση να καταβροχθίσει οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα της με μία χαψιά, που δεν της είναι δύσκολο να βρεθεί από το τραγούδι και τη συμβατική φόρμα στον απόλυτο θόρυβο μέσα σε λίγα λεπτά και να γυρίσει πάλι πίσω αφήνοντάς σε χαζό να αναρωτιέσαι πώς στο διάβολο το καταφέρνουν αυτό χωρίς να προσπαθήσουν ιδιαίτερα απ’ ότι φαίνεται…” [Μάνος Μπούρας]

Death Grips

Plisskën Festival 2013, 16-19/5/2013 (day 1 & 2, day 3 & 4)

“Εν τέλει, μπορεί όσοι γύρισαν την πλάτη τους στο φετινό Plissken να θεωρούν ότι δεν έχασαν και πολλά αφού δεν γνώριζαν μεγάλο μέρος του line up, όμως να είναι σίγουροι ότι έχασαν την ευκαιρία να ζήσουν ότι πιο κοντά σε μία πραγματικά οργανωμένη και σωστή ευρωπαϊκών προδιαγραφών διοργάνωση στη χώρα μας.” (Ηλίας Πυκνάδας)

Dream Syndicate, 1/6/2013, Gagarin 205 (review)

“Τώρα τί, να μιλήσουμε για ποιότητα ή για απόδοση? Αυτό είναι μάλλον περιττό και ανούσιο! Μπορεί η περιοδεία αυτή να είναι η πρώτη φορά που συμπράττουν μαζί ο Steve Wynn με τον Dennis Duck και τον Mark Walton ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, η χημεία όμως μεταξύ τους δεν φαίνεται να έχει ξεθωριάσει ούτε στο ελάχιστο. Ο Walton ειδικά έμοιαζε τρισευτυχισμένος που βρισκόταν και πάλι στο πλευρό του Wynn, ενώ ο Duck έμοιαζε τόσο άνετος πίσω από το drum set του που θα νόμιζε κανείς ότι κοιμάται με αυτό αγκαλιά κάθε βράδυ!” [Γιάννης Κοκκονάκης]

Pet shop boys

Pet Shop Boys, 16/7/2013, Ejekt Festival (review)

“…όσες επιτυχίες διάλεξαν να πουν συνάντησαν την αμέριστη ανταπόκριση του κοινού, είτε αυτό ήταν το Suburbia, είτε το Domino Dancing, δεν συζητάμε για It’s A Sin και Go West και West End Girls. Πρόκειται για κομμάτια που όσες φορές κι αν ακουστούν δεν θα κάνουν κανέναν να στραβομουτσουνιάσει, ειδικά όταν ακούγονται μέσα σ’ ένα τόσο ξεσηκωτικό και μελετημένο να συγκινεί σκηνικό. Ήταν αναμενόμενα τέλεια, ακόμη κι αν όλα τελείωσαν με το άγνωστο σαν καινούργιο Vocal. Η αποστολή είχε εδώ και ώρα εξετελεστεί με επιτυχία, κι όλοι θα ξεκινούσαν το δρόμο της επιστροφής με τεράστια χαμόγελα ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους.” [Μάνος Μπούρας]

Esben & The Witch, 27/9/2013, Six D.O.G.S. (review)

“[...] θεωρώ ότι την Παρασκευή το βράδυ είδαμε τους Esben and the Witch ακριβώς την στιγμή που έπρεπε, έχοντας βγάλει καινούριο album στις αρχές του 2013, το πολύ καλό Wash the Sins Not Only the Face, έχοντας κέφι αλλά και μια γοητευτική συστολή στην επαφή τους με το κοινό: «πρώτη φορά στην Ελλάδα», «πήγαμε στην Ακρόπολη», «είστε τόσο τυχεροί» και όλα αυτά που ξέρεις ότι πιθανώς οι συγκεκριμένοι τα εννοούν. Όχι άσημοι όσο ανερχόμενοι και ακριβώς την στιγμή που δεν έχει φύγει η αθωότητα.“ [Ευαγγελία Πανταζοπούλου]

Mykki Blanco, 21/10/2013, Koo Koo Club (review)

“Αμέσως μετά τις απαραίτητες συστάσεις, ο Blanco αποφάσισε να μας επιδείξει το ταλέντο του στο freestyle με μια αρκετά ικανοποιητική προσπάθεια που όπως ήταν φυσικό έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους αρκετούς fans του Νεοϋορκέζου rapper. Όσο η ώρα περνούσε, το Swag του Mikky Blanco και της παρέας του διαχεόταν στην ατμόσφαιρα και το κοινό πραγματικά έδειχνε να απολαμβάνει κάθε στιγμή σε ένα, πάνω άπ΄όλα, διασκεδαστικό live…” [Μάριος Πέτρου]

Laurel Halo

Laurel Halo, 1/12/2013, Six D.O.G.S. (review)

“…μια απίστευτα σεμνή και γήινη παρουσία που σε κάνει να την συμπαθήσεις αμέσως, ανέβηκε στην συνέχεια στην σκηνή για να μας παρουσιάσει το νέο της μουσικό “προσωπείο”. Αν πριν ενάμιση χρόνο στο Bios έδωσε βάρος στα φωνητικά, [...], την Κυριακή το βράδυ τα άφησε τελείως πίσω της και επιδόθηκε σε ένα εξαιρετικό -σίγουρα καλύτερο πάντως από την προηγούμενη φορά- ωριαίο σετ επικεντρωμένο στις περιπετειώδεις techno διαδρομές που κινείται το φετεινό της άλμπουμ…” [Λευτέρης Κουσίδης]

The Black Angels @ Fuzz Club

The Black Angels, 4/12/2013, Fuzz Live Music Club (review)

“…έστησαν στη σκηνή του Fuzz ένα τεράστιο, ογκώδες, groovy χωνευτήρι ήχων που, κατά τη γνώμη μου, λειτουργεί πολύ καλύτερα στο live απ’ ότι στα άλμπουμ τους. Όλα τα γνωστά τους κομμάτια, από το “Bad Vibrations” μέχρι το “Don’t Play With Guns” και από το “Young Men Dead” μέχρι το λυτρωτικό “Black Isn’t Black” ακούστηκαν, μαζί με ακόμα 15 anthems από αυτά που τους καθιέρωσαν σαν ένα από τα καλύτερα live acts του σήμερα.” [Κώστας Καραμιχάλης]

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός, Αλεξάνδρα Κατσαρού, Max Gyselinck