Τι είμαστε; Τι γίναμε; Μην είμαστε. Μη γίνουμε. Μη προφτάσουμε να συνηθίσουμε

Θα μπορούσε να είναι ένα πολιτικό κείμενο σχολιασμού και άποψης για όλα τα δυσάρεστα που συμβαίνουν στη χώρα. Μια έκθεση ιδεών, με έντονη κριτική για την μη πρόληψη, για την αδιαφορία, για την έλλειψη κρατικού μηχανισμού και μια σειρά από προτάσεις, που στα μάτια ενός απλού πολίτη, θεατή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, φαντάζουν ως λογικές και αυτονόητες.

Θα πίστευε κανείς, πως η οικονομική και ηθική χρεοκοπία της χώρας, θα έβαζε μυαλό και θα δημιουργούσε μια γενιά πολιτικών, που θα ήθελαν να αφήσουν σοβαρό

έργο πίσω τους. Ένα έργο που θα παρέδιδε στα παιδιά τους μια καλύτερη χώρα ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Άλλωστε σε αυτό το κείμενο δεν ασκούμε κριτική στην απελπιστική τωρινή πολιτική πραγματικότητα. Ίσως να πρόκειται μόνο για απόγνωση που ψάχνει τρόπο και χώρο να εκτονωθεί. Μια απόγνωση που αφήνει τιμωρία για λίγο την πολιτική προσέγγιση και διψά για μια φιλοσοφική προσέγγιση που θα προσπαθήσει, μάταια, ίσως να κατανοήσει την σκληρή πραγματικότητα που επιβάλλει η νέα τάξη πραγμάτων, η κανονικότητα τους.

Κανονικότητα; Για φαντάσου. Κανονικότητα όλα αυτά, που προάγουν το μαύρο, τον θάνατο, την κατάθλιψη, την ανημποριά. Μια κανονικότητα που τρέμει να παραδεχτεί, πως απέτυχε και να δώσει μια στον πάτο και να ορθώσει ανάστημα, κάτι που ωστόσο, προϋποθέτει επίπονες συγκρούσεις στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος και απογαλακτισμό από τα δεσμά μιας αρρωστημένης παθογένειας.

Βαδίζουμε όμως στο σημείο μηδέν. Μπορεί και να βρισκόμαστε. Μπορεί και όχι. Έγινε όμως συνήθεια μας, το σημείο μηδέν, ή έστω τα πλευρικά του όρια. Το σίγουρο είναι, πως το έλλειμμα πολιτικής ηθικής, το περίσσιο θράσος, η εκκωφαντική ανυπαρξία έχουν δημιουργήσει ένα κράτος, που δεν τολμά να σκεφτεί να παρέχει μια στοιχειώδη προστασία. Πρόκειται για μια αλήθεια που σκοτώνει αργά και βασανιστικά, όλους εκείνους που πιστεύουν στο δημοκρατικό πολίτευμα και σε αυτούς που ελπίζουν, πως ο άνθρωπος πάντα θα είναι στο κέντρο κάθε δημοκρατικού πολιτικού σχεδιασμού.

Ναι, δυστυχώς ναι, η βαρβαρότητα της εποχής έχει ήδη επιβληθεί και δεν παλεύει τώρα να επικρατήσει. Φοράει τον μανδύα της κυβερνησιμότητας και με ώθηση τις πρόσφατες εκλογές, διαμορφώνει μια πραγματικότητα που παράγει ανθρώπους, που συνηθίζουν σε πάρα πολλά πράγματα.

Παράγει εμάς, που συνηθίζουμε τις άγριες εικόνες δίπλα μας, πίσω μας, γύρω μας, μπροστά μας, πλάι μας. Συνηθίσαμε το θάνατο. Συνηθίσαμε την εικόνα του.

Τι είμαστε; Τι γίναμε; Μην είμαστε, μη γίνουμε, μην προφτάσουμε να συνηθίσουμε. Μη συνηθίσουμε..

*Θανάσης Μυλιόρδος, Μέλος τoυ Δικτύου Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της πολιτικής κίνησης Ανανεωτική Αριστερά, υποψήφιος διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου