Ο ΘΕΙΟΣ Γιάννης θα είναι πάντα εδώ…

Σίγησε η φωνή του πατριάρχη των αθλητικών μεταδόσεων Γιάννη Διακογιάννη, που ήταν Πελέ και Μαραντόνα μαζί, ένας θρύλος, βασιλιάς, ζωγράφος, ποιητής!

ΑΥΤΟΣ, αυτός, ο ΕΝΑΣ, ο πιο σπουδαίος, ο μεγαλύτερος, ένας ΘΡΥΛΟΣ που δεν είχε ταίρι δίπλα του. Πλάι του χωρούσαν μόνο τ’ αηδόνια και γι’ αυτό λάτρεψε την Μαρία Κάλλας, τον Λουτσιάνο Παβαρότι, τον Πλάθιτο Ντομίνγκο, τον Φρανκ Σινάτρα, τον Αζναβούρ.

Ο βασιλιάς. Όπως ο Πελέ, ο Καρλ Λιούις, ο Μάικλ Τζόρνταν, ο Κάσιους Κλέι. Ο ζωγράφος, όπως ο Ρέμπραντ. Ο μεγάλος ποιητής, ο ανεπανάληπτος τροβαδούρος των σπορ, ο ΘΕΙΟΣ Γιάννης

Κι αν δεν υπήρχε, θα την εφεύρισκε γιατί ήταν ΤΟΣΟ μεγάλος.

Έφυγε ο θείος Γιάννης, αυτός ο κολοσσός που έκανε ΟΛΟ τον κόσμο, απανταχού της Ελλάδας, να τρέξει να τον ακούσει.

Αυτός, που έκανε τους πάντες να συμφωνήσουν:

Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί, του Διακογιάννη η φωνή…

Εμείς, οι ιεροκήρυκές του, δονηθήκαμε τόσες φορές δίπλα του. Τότε που μας μάζευε σε λόμπι ξενοδοχείων στα ταξίδια και μας έλεγε ιστορίες ως τα χαράματα. Για το πρώτο του παγκόσμιο κύπελλο το 1954 (!) στην Ελβετία, για τη γνωριμία του με τον Πούσκας, για το στίβο που λάτρευε, για τη μουσική που κυλούσε στις φλέβες του, για τον κινηματογράφο, για τα πάντα.

«Ανοίξτε τα μάτια σας και τους ορίζοντές σας, μη είστε μονόχνοτοι», ήταν η διδασκαλία του, μ’ εκείνον να ρουφάει κόκκινο γαλλικό κρασί κι εμάς κάθε του λέξη.

Γιατί ήταν ο δάσκαλος, ο μύστης, κι εμείς ταπεινοί προσκυνητές του που δεν χάναμε φράση του. Από τα παλιά, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να αποσυρθεί.

Το μπρίο, η φαντασία, η φινέτσα, κόντρα στο ποδόσφαιρο της δύναμης, του ρεαλισμού, το ποδόσφαιρο των ρομπότ!

Ο θείος Γιάννης με τις ουράνιες γνώσεις για τον αθλητισμό, εκείνο το υπέροχο ψεύδισμα στη φωνή, ο δάσκαλός μας. Όλων! Μεγαλύτερων και μικρότερων, που μας παρακολουθούσε σαν δάσκαλος κι ας μην το ξέραμε.

Που μας τηλεφωνούσε στην εφημερίδα για να μας μαλώσει, επειδή «μικρέ τι πάει να πει φέτος; Το αρσενικό της φέτας;»

Ο άρχοντας. Με τα κοστούμια και τις γραβάτες του, ακόμα και στις προπονήσεις.

«Γιατί δεν πρέπει να είσαι ατημέλητος μπροστά στους ποδοσφαιριστάς (!). Αλλιώς θα αντιμετωπίσουν κάποιον που είναι φροντισμένος, πίστεψέ με!»

Ο θείος Γιάννης, με τους τριάντα έναν τελικούς κυπέλλου πρωταθλητριών, με τη στάμπα του σε όλα τα μεγάλα γεγονότα, από Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Κύπελλα (ως το 1998 στη Γαλλία) μέχρι Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

«Κι αφού το είπε ο Διακογιάννης, έτσι θα είναι!»

Αυτός δεν είναι απλώς τίτλος τιμής, Νόμπελ είναι!

Ο Ζανό, όπως ήταν το παρατσούκλι του, αυτός ο ένας, ο μόνος.

Ο Uberalles, όπως έλεγε και στις ουράνιες μεταδόσεις του.

Οι «παραδίπλα» έκαναν λόγο για «την εμβρίθεια στον τρόπο μετάδοσης και τη γλαφυρότητα του ύφους του», αλλά εμείς, οι μαθητές του, τον λέγαμε απλώς ΓΙΓΑΝΤΑ. Τέτοιος ήταν, γίγαντας και κολοσσός και τιτάνας, μόνος του ένα δωδεκάθεο των σπορ.

Ο κύριος «Αθλητική Κυριακή» για δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, από το 1966 ως το 1983!

Ο γλυκός Ζανό, καλλικέλαδος και γαλλοτραφής, άρχοντας, αριστοκράτης, μπονβιβέρ, Πελέ και Μαραντόνα μαζί!

Κι αν η μητέρα του δεν αναγκαζόταν να πουλήσει το πιάνο όταν πέθανε ο άντρα της (ο Γιάννης ήταν μόλις έντεκα ετών), εκείνος θα γινόταν μουσικός. Αυτό λάτρευε πρωτίστως και μετά τα σπορ.

Μας το είχε εξομολογηθεί μια βραδιά στο Ρότερνταμ το 1984.

«Βεβαίως και ήθελα να γίνω μουσικός, ήταν ξεκάθαρο μέσα μου. Η μητέρα μου έπαιζε καταπληκτικό πιάνο. Κι ο παππούς μου ο Γάλλος, που ήταν χρυσοχόος, έπαιζε πολλά όργανα, τον θυμάμαι να μου παίζει άρπα. Είχα αρχίσει να παίζω πιάνο με την καθοδήγηση της μητέρας μου, που με έστειλε να κάνω μαθήματα με την κυρία Σακελλαρίου, συγγενή του Αττίκ. Όμως το 1942, μέσα στην Κατοχή, πέθανε ο μπαμπάς από καρκίνο στον εγκέφαλο. Η μαμά αναγκάστηκε να πουλήσει το πιάνο κι ένα οικόπεδο που μας είχε αφήσει ο μπαμπάς. Δυστυχώς μου ανακοίνωσε ότι δεν είχαμε λεφτά για να συνεχίσω. Τότε στράφηκα στον αθλητισμό…».

Ευτυχώς για μας, ευτυχώς για όλους μας.

Ήξερε ασφαλώς το μεγαλείο του αλλά το άφηνε πάντα στην άκρη. Κι όταν του έλεγαν ότι το όνομά του είναι status, απαντούσε με έναν μοναδικό τρόπο:

«Ε όχι και status, μην τα παραλέτε. Θα προτιμούσα να είχα γίνει Ντομίνγκο»!

Θείε Γιάννη θα είσαι για ΠΑΝΤΑ Ντομίμγκο και Παβαρότι μαζί, ένας ΚΟΛΟΣΣΟΣ που θα παραμείνει αξεπέραστος!

Σ’ ευχαριστούμε για όλα, σε ευγνωμονούμε που μας άφησες να καθίσουμε σε διπλανή καρέκλα…

Αντίο πατριάρχη…