«Το πιάνο χωρίς δάχτυλα να παίζει» του Γιώργου Κατραούρα

ΔΙΠΛΑ ΔΙΠΛΑ

σώζω αυτό το μεγάλο κομμάτι ζωής
γίνεσαι ένα ανθρώπινο τέρμα
είσαι αυτό που βγαίνει από τον τοίχο
σαν ήρωας της Αλόης

ΚΑΡΦΩΜΑ

αυτά που ζητούσες
όπως όταν εγώ περνούσα
κλωστή σε βελόνα
σ’ άφησα όπως
οι μέρες έρχονται πάνω μου
να ζεστάνουν το χνώτο τους
αλλά γυρίζω πάνω απ’ το σκοτάδι
καλύτερα τώρα να βλέπω
πανοραμικά
δεν υπακούει το γράμμα Δ
αμέριμνο το Δ κολυμπά
με την μύτη προσπαθεί
όλο προσπαθεί να καρφώσει
ένα ψάρι

ΕΥΘΥΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

περιφέρεται

απελπισμένο
από δωμάτιο σε δωμάτιο
να μην μπορεί να βγει
Του δίνω το σπίτι δικό του

ΠΟΥΛΗΜΑ

Χέρι που ’χεις το θράσος
σε μένα πάλι να επιτρέπεις
να πιάνω μολύβι
για ποιον και για πού
ν’ ανοίγονται δρόμοι
ν’ ανακτούν δυνάμεις

σπασμένες να βγάζουν
οι χορδές της κιθάρας
τον ήχο που θέλεις
και το πιάνο χωρίς δάχτυλα
να παίζει

Όπως πουλάει κανείς τον εαυτό του
έτσι τον αγοράζει όταν κινδυνέψει

[ Από την ανέκδοτη ενότητα ποιημάτων Τιμωρημένος ]

Ο Γιώργος Κατραούρας γεννήθηκε το 1999 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Έχει δημοσιεύσει δύο ποιητικές συλλογές: Οι τρίτοι Σιδώνιοι (Εκδόσεις Εκάτη, 2018) και Τα κόκκαλα της γλώσσας (Εκδόσεις Γκοβόστη, 2021). Πιο πρόσφατη δουλειά του είναι η ανθολογία ποιημάτων του Νικόλαου Πετιμεζά-Λαύρα με τίτλο: Τ’ όνειρο του νεοσύλλεκτου (Εκδόσεις Εκάτη, 2022).