Κατερίνα Παούρη: «Τα οστά της μνήμης»

Η ποιητική συλλογή αυτή της Κατερίνας Παούρη, από τον τίτλο της κιόλας, μαρτυρά πως η μνήμη και ό,τι συνεπάγεται αυτή είναι ο «σκελετός» που, ως ανθρώπους, μας ορίζει και μας συνθέτει. Η Κατερίνα Παούρη, με όλα της τα ποιήματα που απαρτίζουν τη συλλογή, χωρίς επιτήδευση και με ειλικρίνεια που ενίοτε συνταράσσει, πετυχαίνει να εισχωρήσει στα κατάβαθα της ύπαρξής μας με μια φωνή-κραυγή, όπως άλλωστε είναι και ο τίτλος

του πρώτου ποιήματος («Η κραυγή»), με το οποίο ξεκινάει το βιβλίο.

Σε ελεύθερο στίχο όλα τα ποιήματα, όχι «δουλεμένα» αλλά σμιλεμένα, θέλω να επισημάνω, πιο σωστά, και με λέξεις αυστηρά επιλεγμένες, με μια δωρικότητα ιδιαίτερης ποιότητας στους στίχους τους, στέκουν ευθυτενή, ακριβώς ως οστά, ενώ η ποιήτρια δεν κάνει άλλο από το να μας προσκαλεί με τον δικό της μοναδικό τρόπο και να μας παρακινεί ή, ακριβέστερα, να μας ζητάει με αγωνία να ακούσουμε τη μέσα μας φωνή· τη φωνή εκείνη που βρίσκεται «σε ένα πηγάδι βαθύ» και η οποία προσπαθεί να βγει προς τα έξω αλλά δεν μπορεί, διότι ο φόβος μας, ο έμφυτος φόβος του ανθρώπου, κάνει ό,τι είναι δυνατόν να την κρατήσει φυλακισμένη.

Επίσης, με έναν τρόπο άξιο θαυμασμού, επιχειρεί –και το πετυχαίνει– με κάθε στίχο της να προκαλέσει στον αναγνώστη ένα ρίγος εγερτήριο και αφυπνιστικό· τόσο έντονα αφυπνιστικό, μάλιστα, σαν, όπως γράφει στο ποίημα υπό τον τίτλο «Η γάτα» (ένα από τα καλύτερα), μια γάτα που «βελούδινη και παγωμένη/ στέκεται στους ώμους» μας.

{jb_quote}Χωρίς επιτήδευση και με ειλικρίνεια που ενίοτε συνταράσσει, πετυχαίνει να εισχωρήσει στα κατάβαθα της ύπαρξής μας με μια φωνή-κραυγή.{/jb_quote}

Και τούτο επίσης: σε πολλές περιπτώσεις η ποιήτρια αντλεί στοιχεία από τη μυθολογία («Η περιπλάνηση του Ορφέα», «Κασσάνδρα» – και αυτά από τα καλύτερα ποιήματα), με σκοπό να μας οδηγήσει ακόμη πιο κάτω στο βάθος της ύπαρξής μας, της ανθρώπινης ύπαρξης, επιτυγχάνοντας έτσι, με χαρακτήρες γνώριμους σε όλους μας, να μιλήσει για το «πένθος» –η ύπαρξη του οποίου επίσης πρέπει να προσεχθεί σε ολόκληρη τη συλλογή– χωρίς όμως, αλίμονο, να λαμβάνει ποτέ έστω και μια απάντηση, έτσι ώστε ο λόγος της, παραμένοντας χωρίς απόκριση, να αντηχεί ως «ηχώ», τελικώς· ως ηχώ τραγική, που επιστρέφει –πάλι και πάντα– σε εμάς, μεγεθύνοντας όπως είναι φυσικό, όλο και πιο πολύ, τη γενετήσια ερημιά μας.

Πριν τελειώσω, θέλω να τονίσω ότι το μεγάλο προτέρημα της Κατερίνας Παούρη –δώρο της ποίησης ακριβό– είναι το ότι αυτή, χωρίς να χάσει χρόνο, όπως συνήθως συμβαίνει, εισέρχεται πολύ νωρίς, κατευθείαν στα μέσα μας τοπία, τα οποία είναι και τα πιο αυθεντικά και, οπωσδήποτε, για την αξία της ποίησης, μέσα στην τραγικότητά τους, πιο ουσιαστικά και, κυρίως, διαχρονικά. Η ικανότητά της δε στο να συνθέτει ποιήματα βραχύσωμα αλλά και μακράς πνοής είναι αρίστη, σαν να πρόκειται για τεχνίτη με πολλών, πολλών ετών πείρα πάνω στα μυστικά της ποίησης.

Τα οστά της μνήμης
Κατερίνα Παούρη
Διάττων
σ. 32
ISBN: 978-960-6811-73-9
Τιμή: 10,60€